Vorið - 01.12.1967, Blaðsíða 7

Gunnar litli og faðir Jians settust á
aftasta bekk. Allir liinir voru þegar
sestir.
Presturinn hóf ræðu sína. Hann
minnti alvarlega á hina sönnu jólagjöf,
gjöfina einu, Jesúm Krist. Hann minnti
líka á það hugarfar, er Jilyti óhjákvæmi-
lega að skapast lijá þeim, er veittu þess-
ari gjöf viðtöku í einlægni.
Sumir í kirkjunni hlustuðu vel. Sumir
hugsuðu meira um jólamatinn heima.
aðrir liugsuðu um allar gjafirnar, og enn
aðrir um „blessað jólafríið“, sem nú var
hafið.
Gunnar litli lilustaði vel. lljarta Jians
var opið fyrir Guðs orði. Hann gat ekki
gleymt Jitlu stúlkunni.
Svo var guðsþjónustan í kirkjunni á
enda. Nú tók við guðsþjónusta hins dag-
lega lífs. Fólkið streymdi úr kirkjunni.
En livar var litla stúlkan? Var hún
horfin? Var hún frosin í liel? Stóð
nokkur þarna í skugganum lengur?
„Hvar er hún, pabbi?“ spurði Gunn-
ar.
„Ha — liver — já, litla stúlkan. Ætli
hún sé ekki farin heim.“
Síðan héldu feðgarnir heim á leið. tJeir
greikkuðu sporið, er þeir nálguðust hús-
ið. Heima beið mamma með mat og
dýrindis gjafir.
En Gunnar litli var ekki reglulega
gluður. Meðan þau enn voru að taka
upp gjafirnar, sem voru hver annarri
fegurri, sagði hann allt i einu:
„Fær ekki litla stúlkan gjafir, pabbi?“
„Eg veit það ekki. Það er ekki víst.“
„Hver á að gefa henni gjafir, ef pabbi
hennar er veikur?“
„Veit ekki. Kannski frændur liennar
eða frænkur . . . . “
„Eða ég, pabbi,“ sagði Gunnar glað-
ur. „Ég á svo mikið.“
Það glaðnaði yfir föður hans við
þessa tillögu. Hann stóð á fætur og gekk
til sonar síns. Móðir Gunnars liorfði á
þa og skildi ekkert. Hún Jiafði ekki enn
fer.gið að heyra söguna um kirkjuferð-
ina.
Hrærður í liuga lók hann ulan um
höfuð Gunnars Jitla með báðum hönd-
um og liorfði í augu hans. Þau lýstu af
sakleysi og hreinskilni að þessu sinni,
voru silfurtær eins og berglind í sólar-
bjarma.
„Það var sannarlega goll, að við fór-
um í kirkju, Gunnar minn,“ sagði hann.
Síðan sneri hann sér að konu sinni
og sagði henni alla söguna um litlu
stúlkuna við kirkjuvegginn.
Skömmu síðar sáust tveir skuggar líða
eftir götunni. Annar var lítill, hinn var
stór. Þeir stefndu í áttina að litla hús-
inu með rauða þakinu. Þeir héldu á
sinn hvorum pakkanum undir hendinni.
Gunnnar litli gekk við hlið föður síns.
Þeir voru glaðir og þakklátir.
Það var aðfangadagskvöld jóla.
Þórir S. GuÖbergsson.

VORIÐ 149