Bjarmi - 01.02.1922, Blaðsíða 5

B J A B M I
21
sjaldan verið enda sjaldan verið vel-
komnari gestur.
Nagoya er, ef jeg man rjett, að fólks-
fjölda fjórða stærsta borgin í Japan,
5—600 þús. Ætla mætti að þar sje
nóg að gera handa Octavíusi, þótt þar
starfi 3—4 aðrir kristniboðar, hann
hefir þó nokkrar »útstöðvar« fyrir
utan borgina. »Uppskeran er mikil,
en verkamennirnir fáir«. Bifreiðin, er
landar í Ameríku gáfu honum í fyrra,
kemur því að góðum notum, í Japan
eru þolanlega góðir vegir.
Tímans vegna var mjer unt að
stansa heilan dag í Nagoya, en þó
með því móti að eiga á hættu að
verða strandaglópur í Kobe. Jeg
Varpaði þó frá mjer öllum áhyggjum,
og notaði allan daginn eins og unt
var til að kynnast starfi síra Octaví-
usar og kringumstæðum öllum. Ók-
um við í bifreiðinni um aila borgina,
og heimsóttum ýmsa merka staði, og
nokkra máske miður merka. Kristni-
boðinn verður svo oft að veita því
nána eftirlekt, sem flestir aðrir menta-
menn líta á með fyrirlitningu og
kæruleysi, Einnig í sora þjóðardjúps-
ins, gröfum við með mestu nákvæmni,
og margir hafa fundið þar gimsteina,
sem frelsarinn gat fágað, til dýrðar
nafni sína.
Á öllum sviðum hefir menning
Vesturlanda ollað meiri breytingu í
Japan síðasta áratug, en nokkrum
okkar getur til hugar komið. Öllu
ótrúlegra er þó máske hve lítill hluti
þessarar miklu breytingar hefir verið
til verulegs batnaðar. Hve viðurstyggi-
legur hlýtur hann ekki að vera fyrir
Guði þessi gljái (polish) mentunar-
innar á rotnuninnil — Þjóðin er heiðin,
siðferðið spilt.
Svolitla hugmynd fjekk jeg um hve
miklu sannur kristindómurgelur komið
til leiðar, einnig í heiðnu landi, er jeg
ásamt síra Octavíusi heimsótti kristna-
japanska fjölskyldu, þar sem umskiftin
hið ytra stöfuðu af breytingu hið innra
— afturhvaríi og endurfæðing sakir
Jesú. — Þessi fjölskylda bauð okkur
heim til tedrykkju — á japanska vísu.
Það koin sjer vel fyrir mig að sira
Octavíus var vel að sjer, ekki að
eins í málinu heldur einnig i jap-
önskum siðum. Japanir eru ákaflega
hæverskir, þó skara Kínverjar fram
úr þeim með öllum sínum viðhafnar-
reglum. Skóna tókum við af okkur
fyrir innan þröskuldinn, áður en við
förum upp á pallinn, sem er tveggja
þrepa hár. Pallurinn nær yfir mestan
hluta stofugólfsins og er þakinn mott-
um, haglega ofnum úr einskonar reyr.
Á þessum palli sefur fólkið um nætur
og situr um daga; rúmstæði eru engin,
engir stólar nje borð. Við sátum á
rennisljettu gólfinu á hækjum okkar
kringum teketilinn, og borðuðum sætar
kökur með matprjónum, og höfðum
okkur margt til skemtunar, en það
þó heist hve mikill klaufi jeg var að
nota prjónana, voru þeir gefnir mjer
að lokum til sællar minningar.
»Skemtuninni« var þó ekki lokið;
um kvöldið settum við okkur að snæð-
ingi í japönsku gistihúsi (sira Octavíus,
frú bans og jeg); mig langaði nefni-
lega til að kynnast svolítið betur
háttum Japana. — Á gólfinu stóð fjöld-
inn allur af einskonar hlóðum fullum
af glóðum. Skóna tókum við af í
forstofunni, og seltum okkur kringum
einar þessara hlóða. Var okkur þá feng-
in panna, sem við settum á »hlóðirnar«,
þá var okkur borin hrá feiti, hrátt kjöt-
stykki, og allskonar hrátt kálmeti, alt
þetta steiktum við á pönnunni og
hrærðum vel í, stráðum síðan sykri
út á. Okkur voru þá gefnir matprjónar
og sín skálin hverju ásamt hráu eggi.
Það var idýfan. — Sjaldan hefi jeg
bragðað betri mat; og þó prjónarnir
flæktust nokkuð fyrir mjer, borðaði