Bjarmi - 01.11.2001, Blaðsíða 5

orðs sem sáð er, sáómannsins, bænar,
áhrifa heilags anda og ástands hjartn-
anna sem sáðkornið fellur í - þetta er
djúpur leyndardómur sem okkur
mönnum er hulinn (sbr. Matt. 13).
Guð veróur að gefa vakningu þegar
hann vill og þar sem hann vill. Lærisvein-
arnir eiga að lifa honum, þeir eiga að
biðja og boða orðið í von um að hann
kveiki líf í hjörtunum.
Hvers ber þá að biðja? Það er margt.
Hér skal drepið á nokkur mikilvæg atriði.
- Lærisveinarnir þurfa að opna augun
fyrir neyð þeirra sem ganga breióa veg-
inn. Jesús segir að sá vegur liggi til
glötunar (Matt. 7,13-14). Þeir þurfa að
ákalla Guó um aó menn snúi sér til Jesú.
Páll postuli hafói hryggð mikla og kvöl í
hjartanu vegna bræóra sinna, Israels-
manna, sem höfnuðu Jesú Kristi. Hann
gat hugsaó sér að þola útskúfun ef það
hefði getað orðið þeim til frelsunar.
Hann bað þess innilega að þeir tækju á
móti Jesú (Róm. 9,1-5; 10,1). Enski
vakningaprédikarinn Charles H. Spurge-
on lét svo um mælt að enginn sigraði
óvinina úti á vígvellinum heldur á knjám
í bæn.
- Biðjum Guó að gefa einhverjum
lærisveinum náðargáfu trúboóans. „Frá
honum [Kristij er sú gjöf komin aó sum-
ir eru postular, sumir spámenn, sumir
trúboðar, sumir hirðar og kennarar,"
segir í Efes. 4,11-12. Ef til vill er það
trúboðinn sem Guð notar mest til aó
vekja menn til afturhvarfs og trúar.
„Þú ert maóurinn," sagði Natan við
Davíð konung þegar Guð sendi hann á
fund konungsins vegna misgjörða hans.
Þá opnuóust augu Davíðs. En spá-
maðurinn flutti honum líka boðskap um
fyrirgefningu Guðs. Kristinn trúboði
bendir á syndirnar, nefnir þær á nafn og
hvetur menn til að gera upp vió Drottin
og trúa á hjálpræðisverkið sem Jesús
vann á krossinum á Golgata. Þetta þarf
aó vera kjarninn í boðuninni.
Þeim sem flytja orð Guðs eru ekki
öllum gefnarsömu prédikunargáfur. Ein-
um lætur best að fræóa, annar sér þörf-
ina á aó verja trúna og leiðbeina um rétta
kenningu, sá þriðji hvetur til starfs á
akrinum, sumir kalla fólk til trúar o.s.frv.
Líklega hljóma allir þessir tónar hjá
mörgum þeim sem prédika en misjafn-
lega áberandi. Og vissulega getur Guð
notað menn til að vekja aóra þó aó þeir
séu ekki að jafnaði taldir vera vakninga-
prédikarar.
- Fastheldni við ritninguna er höfuó-
nauðsyn í vakningastarfi. Boðandinn
má ekki láta tíðarandann ráóa ferðinni
eða setja sér skorður um erindið sem
hann á að flytja. „Sá sem talar flytji Guós
orð“ (1. Pét. 4,11), hvort sem þaó fellur
að smekk áheyrendanna eða ekki.
- Biójum þess aó þeir sem prédika
tali einfalt og skýrt. Bandaríski vakn-
ingaprédikarinn Dwight L. Moody, sem
starfaði á síóari hluta nítjándu aldar,
notaói mjög oft einfaldar sögur í prédik-
„Þú ert maöurinnsagði Natan við Davíð
konung þegar Guð sendi hann á fund konungs-
ins vegna misgjörða hans. Þá opnuðust augu
Davíðs. En spámaðurinn flutti honum líka
boðskap um fyrirgefningu Guðs.
5