Æskan - 01.12.1941, Blaðsíða 21

Jólablað Æskunnar 1941
háttalag bangsa að verða svo kyndugt, að allir
gleymdu öllum sínum ráðagerðum.
Þegar bangsi var búinn að þursleikja skálina,
leit bann upp og nauðaði liálfaumingjalega. Það
var auðséð, að liann vildi meiri baunir. Hann stóð
stundarkorn og tvísté. Síðan tók bann skálina á
milli brammanna, sneri sér við og vagaði beint til
Jóa malsveins.
Jói otaði á móti honum búrbnífnum sem óður
væri. En þegar bangsi lét sem liann sæi það ekki,
þá skauzt Jói eins og eldibrandur fram hjá bon-
um og komst í skotið til ívars og smaug á bak við
Iiann.
Bangsi varð bæði hissa og ráðalaus, þegar Jói
brást honum svona, og sleppti skálinni úr brömm-
unum, svo að liún datt og fór í mola. En honum
varð svo bilt við brotliljóðið, að bann tókst á loft
eins og stúlka, sem sér mús. En í sama bili lcom
bann auga á baunapottinn við ofninn. En sá ilm-
ur! Hann rumdi af ánægju, og stakk trýninu á
kaf ofan í.
En nú gránaði gamanið. Baunirnar voru allt of
beitar. Bangsi bafði tekið væna kjaftfylli og ætl-
aði ekki að sleppa henni með góðu. Hann lygndi
augunum, negldi saman skoltana og reyndi að
Iialda uppi í sér. En ekkert dugði. Baunirnar
spýtlust út úr honum, bann ýlfraði bástöfum og
neri trýnið með brömmunum á vixl. Svo leit
bann eymdarlega til mannanna, eins og bann væri
að ásaka þá fyrir þennan grikk.
Palrelcur kenndi i brjósti um liann. „Þetta er
ekki mér að kenna, kunningi,“ lautaði bann nærri
því vingjarnlega. „Skömmin bann Jói setti pott-
inn þarna.“
Það var eins og Bangsi skildi bann, eða fyndi
blýleikann í rómnum. Hann vagaði af stað, hálf-
hikandi þó, í áttina til Patreks.
„Heyrirðu ekki, að eg sagði að þetta væri ekki
mér að kenna,“ brópaði Patrekur og ætlaði alveg
að ganga af göflunum, þegar villidýrið stefndi
beint til bans. „Getið þið ekki smánast til að koma
dýrinu burtu,“ brópaði bann til hinna.
„Réttu mér byssuna þarna, Jobbi,“ brópaði
Sæmi. Hann bafði verið að róta í bólinu sínu, og
fundið þar skothylki.
Verkstjórinn ætlaði að fara að vara bann við,
því að liann þekkti betur til bjarndýraveiða en
allir binir til samans, en byssan var komin af
stað, og allir kepptust um að bandlanga bana til
Sæma. En bangsi tók líka eftir benni. Hann
skálmaði af stað, löngum skrefum, og um leið og
Sæmi rétti liöndina út eftir lienni, seildist bangsi
eftir lienni með hrömmunum og varð fyrri til.
Sæmi bnipraði sig niður i bælið sitt eins og skjald-
baka í skel sína, en bangsi slengdi byssunni um
öxl, ákaflega kotroskinn, og tvisté bátíðlega á lier-
mannavísu.
Verkstjórann og suma piltana var nú farið að
ráma í, að eittlivað væri kynlegt við þennan
björn, og þeir gátu ekki annað en skellihlegið.
Hinir borfðu undrandi og hálfsmeykir á þessar
aðfarir, en þegar bangsi liélt áfram að tvístíga og
sneri baki að dyrunum, náðu þeir sér smátt og
smátt.
Sæmi var fljótastur að hleypa í sig lcjarki.
Hann stakk böfðinu aftur upp úr rúmskotinu og
brópaði:
„Flýttu þér nú, Jói, og settu baunapottinn út
fyrir dyrnar. Þá fer bann út, og við getum drepið
bann, án þess að gera lnisbrot!“
En Jói var tregur að bætta sér í báskann, þó að
baunapotturinn og öll afskipti af honum væru i
bans verkaliring.
„Æi, getur þú ekki slcotið honum út Grimsi, þú
crt næstur dyrunum,“ kallaði Jói út úr skotinu, á
bak við verkstjórann.
„Láttu ekki svona, Sæmi,“ sagði Patrekur.
„Hvað liggur á að drepa greyið, sérðu ekki að
bann er að reyna að skemmta okkur?“
„Ja, svei þeirri skemmluninni. Það er nóg kjöt
á honum lianda okkur í beilan mánuð,“ breytti
Sæmi út úr sér.
tmsum piltanna þótti nóg um drápsfýsn Sæma,
og létu það í ljósi.
„Þú getur nú aldrei bugsað um annað en ak-
feilt kjöt, mathákurinn þinn,“ sagði Patrekur.
Nú fór að síga í Sæma.
„Ef þið eruð þau pelabörn að kenna í brjósti
um björninn, þá verð eg víst að gera honum skil,“
sagði hann, og myndaði sig til að skríða fram úr
1‘letinu, en fór þó hægt að öllu.
Nú sá verkstjórinn, að liann varð að skerast í
leikinn. Björninn bélt áfram að tvístiga með byss-
una um öxl, og var likast því að liann biði eftir
einhverju.
„Áfram — gakk“, skipaði verkstjóri, bvellum
rómi. Og björninn tók til fótanna og þrammaði
bermannlegum skrefum yfir gólfið i áttina til
þeirra, verkstjórans og Jóa.
Verkstjórinn beið rólegur, en Jobbi og Jói skriðu
undir borðið.
„Staðar — nem!“ skipaði verkstjórinn, þegar
bangsi var rétt kominn til hans.
Hann stanzaði á augabragði.
141