Æskan - 01.06.1916, Blaðsíða 3

Æ S K A N
43
svip, »að enginn kann á það að gizka,
hvað þess háttar fólki getur dottið í
liug, þegar ketlingar og hvolpar eiga
í hlut. En nú skal ég kenna þér ráð:
Þú getur borið hingað alla hvolpana;
því ef við á annað borð getum haft
eitthvað ofan í okkur sjálf, þá fer
aldrei svo, að við höfum ekki ofur-
lítið atlögu handa hvolpunum«.
»Ógn erlu vænn, Sveinn«, mælli
Helena og kysti liann af gleði. »Þeg-
ar ég kem aftur á morgun, þá skal
ég hafa með mér svo mikið sem ég
get borið af eplum og perum«.
»Nei, það held ég þú æltir ekki að
gera, Helena«, svaraði Sveinn, »því
fyrst liann faðir þinn á ekkert í hús-
inu okkar, þá þarf hann lieldur ekki
að láta okkur hafa mat. Eg skal nú
segja þér það, að svo skemtilegt sem
það er að leika sér með það, sem
maður á sjálfur, svo hörmuleg geta
leikslokin orðið, ef við tökum frá
öðrurn til að gera okkur glaðan dag.
En nú skulum við ganga út og gá
til kálfanna; þeim megum við ekki
fyrir nokkurn mun gleyma«.
Svo gengu þau bæði út í hagann.
I5ar var öll kálfahersingin og leið á-
gætlega. Einn þeirra slóð þar svo
hugsandi og var að klóra sér bak
við eyrað með afturfætinum; annar
starði forvitnislega á storka, sem voru
að spígspora fram og aftur á tjarn-
arbakka, alveg eins og hann vildi
fá að vita vissu sína um það, livort
það væru regluleg krakka-krili eða
froskar, sem þeir væru að krækja
upp úr tjörninni; þriðji horfði með
miklum torlrygni-svip á héra, sem
var á stökki skamt frá honum; en
þegar liérinn varð var við þau Svein
og Helenu, þá tók hann viðbragð og
rann á ílótta og kálfsi gerði nákvæm-
lega hið sama, en nam þó von bráðar
staðar við skógrunn, alveg steinhissa,
og fór að velta því fyrir sér, hvaða
nývirki runnurinn væri. Allir hinir
kálfarnir lágu ýmist jórtrandi eða
sváfu eins og selir og var að dreyma
um angandi grashaga og slettu eyr-
unum eða vingsuðu hölunum til þess
að reka burt verstu óvini sína —
flugurnar.
Þegar alt var nú svona í röð og
reglu úti í liaganum, þá fór Sveinn
að tína saman þurl gras til þess að
hreiðra um livolpana, en Helena fór
lieim til að sækja þá. Ilún var fljót
að þvi, því að hún var svo heppin
að hitta svo á, að Tála og skotmað-
ur voru þá hvergi nærri, svo að hún
komst klaklaust burt með þá.
Morguninn eftir féll skotmaður al-
veg í stafi af undrun, þegar hann sá,
að börnin hennar Tátu voru öll á
burt, svo hann fór nærri því að trúa
því sjálfur, að skógarmaðurinn hefði
tekið þá. En hvað Táta sjálf hélt
eða liugsaði — það fékk enginn að
vita; en þegar liún var búin að leita
snuðrandi um alt nokkra daga, þá
fór hún að verða rólegri, og hafði
sér þá aftur til hugnunar að fara á
veiðar.
Nú leið og beið. Hvolparnir uxu
að dáð og dygðum undir handar-
jaðrinum á þeim Sveini og Helenu;
þau önnuðust þá eftir föngum. En
eins og skotmaður vissi ekki, hvað
orðið var af hvolpunum, svo vissu
foreldrar Helenu heldur ekki, hvar
hún ól manninn mestan hlutann af
frítímum sinum. Það var nú eini
skugginn, sem brá yfir í öllu þessu
blessuðu sólskini, en Helena þorði
ekki að minnast einu orði á það,
því að hún var hrædd um, að faðir
hennar, sem var strangur maður,
mundi fljótt segja lokið leik, ef hann
fengi að vita hið sanna. Þetta var
nú reyndar ekki fallegt af Helenu, og
það fann hún líka sjálf; en hana
langaði svo mikið til að vera hús-