Æskan - 01.01.1928, Blaðsíða 9

Æ S K A N
7
Tvö ár voi'ii Jiðin. Nú átti Friðrilc
að taka pról' í iðn sinni, og sýna, að
hann væri fær í allan sjó.
Prófið var í því fólgið, að Friðrik
átti að ralca húsbónda sinn. Það var
verulegt vandaverk.
Ganili rakarinn settist á stól, batt
hvituin ldút um hálsinn á sjer, hallaði
sjer aftur á bak í stólnum. Friðrik
löðraði nú sápu á kinnar hans. Tók
því næst rakhnífinn, strauk hlaðinu
fram og aftur um ólina og byrjaði
svo að skafa. .
En alt i einu heyrðist hljóðfæra-
sláttur utan af götunni. Það var ein-
lxver, sem 1 jek á t'iðlu.
Friðrik varð svo hrærður, er hann
heyrði fiðluóminn, að hann gleymdi
sjer alveg. Höndin hans titraði og óðar
en varði, liafði hann flumbrað hús-
bóndann, svo að hlæddi úr honum.
Rakarinn rauk á fætur bálreiður.
Harin sló Friðrik lilla kinnhest, opn-
aði dyrnar og hrópaði: „Snautaðu
burtu, og komdu aldrei aftur fyrir
augu mín.
Vesalings drengurinn tók verkfærin
sín og rölti burtu. En þótt honum væri
þungt fyrir brjósti, þá gleymdi hann
ekki fiðlukassanum.
Hann gekk út í skóg, og settist þar
undir ti'je. Sá hann þá, að gaukur sat
á einni greininni.
„Heill og sæll, gaukur, getur þú ekki
hjálpað mjer?“ sagði Friðrik. „Jeg er
peningalaus, og veit ekki, hvert halda
skal“.
Gaukurinn velti vöngum og svaraði:
„Nú er hart í ári, slæmir tímar. Hver
er sjálfum sjer næstur, jeg verð að
hugsa um börn og bú. Því miður get
jeg' ekki hjálpað þjer“.
Friðrik geklc leiðar sinnar, enn þá
niðurlútari en áður.
En rjett á eftir heyrði hann gaukinn
kalla: „Bíddu ofurlítið, drengur litli,
liver veit nema jeg geti hjálpað þjer.
Komdu með mjer“.
Gaukurinn flaug nú á undan inn i
skóginn, og átti Friðrik fult í fangi
með að fylgja honum. Skógurinn var
lika svo þjettur, hvergi nokkur gata nje
slóð.
Loks komu þeir að dálitlu vatni. í
vatn þetta rann á, og steyptist hún
fram í freyðandi fossi.
„Jæja, lagsmaður", sagði gaukurinn,
þá eruni við hingað komnir".
Vatnið hlasti við þeim spegiltært og
fagUrt. A bökkum þess bylgjaðist há-
vaxið grængresi, en ljósar vatnaliljur
blikuðu með fram bökkunum.
„Hjer skalt þú nú bíða, þar til sól er
gengin til viðar“, sagði gaukurinn, „þá
keinur fossbúinn upp undan fossinum.
Hann á sjer dýrlega höll niðri í djúp-
inu. Vertu óhræddur að yrða á hann.
Svo kemur alt af sjálfu sjer, og vertu
nú sæll, jeg verð að flýta mjer til barn-
anna“.
Friðrilc þaltkaði gauknum fyrir
hjálpina og flaug hann leiðar sinnar.
Frli.
TilkYnning.
Samkvæmt samþykt síðasta Stór-
stúkuþings, hefir Stórstúkan nú lekið að
sjer útgáfu á barnablaðinu „Æskan“
frá þessum áramótum að telja.
Eigandi hefir hún verið að blaðinu
frá því fyrsta það hóf göngu sina fyrir
28 árum síðan, þá tvö fyrstu árin und-
ir ritstjórn Sig. Júl. Jóhannessonar, og
átti blaðið brátt góðum vinsældum að
fagna.
Það hefir svo til talast að jeg- tæki
að mjer innheimtu og afgreiðslu á
blaðinu nú fyrst um sinn. Jeg veit að
þetta muni vera bæði mikið verk og