Heimilisblaðið - 01.03.1958, Blaðsíða 33

ySgi í því,“ sagði hann hæðnislega. „En ég
^eld, að ég yrði nú ekki alveg í rónni með
Wi fyrirkomulagi. Það væri þá skilyrði, að
% léti yður lausa, ekki satt?“ En ég er
kraaddur um, að það yrði dálítið flókið.
^Undu það, Katrín,“ Shamer leit á hana
^eð svip, sem gaf til kynna, að honum væri
ariðandi að koma henni í skilning um hinar
erfiðu kringumstæður, „það er ekki aðeins
^valon, það er líka hans góði vinur, þessi
^arteinn — hann er líka flæktur í málið
°S þekkir mig í sjón. Þar að auki eru tvö
Vlr>nuhjú í höllinni, sem hafa einnig séð
^ig. Þér getið skilið, að ég get ekki risið
undir þeirri áhættu. Það eru eiðyrði fjög-
Urra manna — auk yðar — og þér verðið
a® viðurkenna, að með allri virðingu fyrir
Urðheldni þessara herramanna, þá yrði þetta
aWttusamt fyrirtæki.“
>,Hvað viljið þér þá? Hvers krefjizt þér
a^ mér?“ spurði Katrín með tilbreytingar-
ailsri röddu.
Sh;
>Ég krefst ekki annars, Katrín,“ sagði
‘arner, „en að þér skiljið hvatir mínar til
að hegða mér eins og skyldan býður mér.
hef alla tíð fylgt þeirri meginreglu að
ívðja þeim úr vegi, sem mér hefur staðið
einhver stuggur af — og þeirri reglu verð
eS að fylgja — ef mér á að vera borgið. Ég
v°na, að þér skiljið það.“
Hún starði á hann örvæntingarfull. Henni
akildist, að loforð og heit voru til einskis.
a var aðeins eftir ein leið til undankomu.
„Þér eruð þó mannlegur,“ sagði hún í
u^nartón. „Hvers vegna gefið þér þetta
ekki allt upp á bátinn og farið eitthvað í
bnrtu? Þér hafið nóga peninga til að lifa
6líis og greifi, hvar sem er í heiminum. Hvers
Vegna farið þér ekki til annarrar heimsálfu,
Uar sem þér eigið ekkert á hættu? Ef þér . .“
Hann greip fram í fyrir henni brosandi.
l^Ivar ætti það svo sem að vera, Katrín?
^gsið betur út í málið. Það eru hundruð
f^nna, sem skjálfa af hræðslu við mig, og
. ýðni þeirra byggist í einu og öllu á þeim
sem ég megna að halda þeim í. Haldið
k®r, að þetta fólk láti tækifærið sér úr greip-
Uftl ganga, þegar það sér sér fært að koma
eíndum yfir mig? Nei, vina mín, ég þekki
kað- Á meðan það hefur eitthvað upp úr
UVl> og á meðan það óttast mig, er það mér
Undirgefið af lífi og sál, ekki satt? En ef
ég flýði hólminn, og það fengi að vita, að
foringinn hefði orðið hræddur, þá myndi
það ekki fyrr vera í rónni en það hefði snuðr-
að uppi felustað minn og svikið mig. Eg hef
aðeins valið á milli þess að drottna eða tor-
tímast. Um aðra tilveru er ekki að ræða
fyrir mig. Og ég get aðeins drottnað með því
að beita valdi, takmarkalausu valdi — án
allrar vægðar.“
Hann stóð á fætur og gekk til dyranna.
Þetta var í fyrsta skipti, sem hann hafði
opnað sig fyrir henni — og ef til vill fyrir
nokkurri manneskju — og sýnt hvað í hon-
um bjó af tilfinningu. Hún sá valdafíkn hans,
hamslausa drottnunarsýki og takmarkalausa
eigingirni, sem ekki var hægt að þoka, hvað
sem í húfi væri, og þar að auki næstum
sjúklegt sjálfsálit og ofstækisfulla hégóma-
girni, sem krafðist þess, að aðrir viður-
kenndu réttlæti gerða hans, jafnvel þeir,
sem voru fórnir glæpa hans.
Það var vonlaust, vonlaust.
Dyrnar lokuðust að baki hans. Andartaki
síðar opnuðust þær aftur, og Mabel gekk
inn. Hún læsti vandlega á eftir sér, settist
á legubekkinn með dagblaðið og sökkti sér
niður í lestur þess.
XVI. KAFLI.
„Hvernig hafið þér það?“ spurði Mansel.
Tómas sá hann ekki, en hann sat niðri
og fann, að Mansel hafði höndina um axlir
hans til að halda honum uppi.
„Ég er nær dauða en lífi,“ sagði Tómas.
„Það er eitthvað í veginum með höfuðið á
mér.“
„Það er ekki að furða,“ sagði Mansel.
„Þér hafið verið meðvitundarlaus í bráðum
þrjár klukkustundir.“
Tómas leit hægt í kringum sig og drap
tittlinga. Ef hann hefði verið meðvitundar-
laus í þrjár klukkustundir, ætti að vera
kominn dagur, en það var myrkur.
„Ég veit eiginlega ekki, hvernig er komið
fyrir mér,“ sagði hann, „en ég hlýt að hafa
misst sjónina.“
„Nei, það hafið þér ekki,“ sagði Mansel.
„Ég hélt sjálfur það sama í fyrstunni, en
við liggjum hérna í dimmu herbergi, það
er skýringin. Þess vegna getum við ekki séð
neitt.“
HEIMILISBLAÐIÐ — 77