Hvöt - 01.01.1902, Blaðsíða 3

5
H V Ö T .
6
að varla fœst nokkur maður til að lesa
Jiað framar. I stað þess að vera til hags
fyrir Stórstúkuna, sem gefnr það út, er
,það hennar þyngsta byrði. þetta þarf
að breytast. Annaðhvort er að hafa
•ekkert blað, eða svo úr garði gjört, að
einhver. vilji lesa það og kaupa það, og
xnun nánar minnst á þetta síðar.
J’á tel jeg sfðast en ekki síst, að því
er ekki nægilega haldið fram, að Good-
tcrrplarreglan sje byggð á kristilegum
grundvelli. En þegar jeg tala urn það,
að Reglan sje byggð á kristilegum grund-
velli, þá meina jeg þar með, að hún eigi
að stjórnast af kristilegum kærlcika.
Eins og kærleikuriun er höfuð-
atiiði kristindómsins, eins á hann að vcra
grundvöllurinn undii Reglunni. En þá
er það líka ekki nóg að lcggja alla
áherslu á þetta eilt: að útrýma áfenginu,
heldur fylgir hitt nieð, að græða þau
sár, sem áfcngisnautnin hcfur sært, hvort
licldur hvern einstakling eða þjóðfjelagið
í heild sinni, bæta bölið, ncma burtu
sorgina hvar scm hún finnst, um leið og
áfengisbiunnurinn er byrgður, svo að
■eftirkomendurnir falli ekki í hann. Sje
þetta athugað., þá sjest bezt, að starfsvið
Reglunnar er næsta mikið og nóg að
starfa um hina komandi tíð, jafnvel þó
sá dagur ryrni u p, að öllu áfengi yrði
bægt úr landinu. Aframhald af bindind-
isstarfseminni verður þá kærleiksstarf til
allra þeirra, scm líða og líðið hafa af
völdum áfengisnautnarinnar.
Til frekari skýringar skal bcnt á það
tvennt, sem Keglan gjörir í þessu efni í
öðium löndum.
Enska Stórstúkan á barnaheimili, þar
sem ujip eru alin börn þeirra, er hafnað
hafa vínnautn, svo eftirkomendurnir falli
ekki fyrir menntunarskort í sömu snöru,
og foreldrar þeirra voru hrifnir úr.
Sænska Stórstúkan hefur stofnun, þar
sem þeim mönnum er hjúkrað og hjálp-
að, scm svo langt eru leiddir á braut
ofdrykkjunnar, að þeir geta ekki nema
nieð löngum tíma öðlast þrótt og krafta
til að lifa heiðarlegu og bindindissömu
lífi, þó þeir hafi löngun til að verða að
nýjum og betrí mönnum.— Danska Stór-
stukan hefur stofnun, þar sem gamalmenn-
um er hjúkrað, sem starfað hafa í Regl-
unni, en eru svo fátæk, að þau geta ekki
sjeð fyrir sjer sjálf.
En hvað gjörum vjer, og hvað getum
vjer gjört? Ifugsið um þetta, jgóðir
menn og .bræður, og komið með tillögur
nrn þetta efni.
Aiunnmæli og: munnmæla-
sögur.
Brynki sýpur bá á hjá sjer.
J’egar Gunnar Pálsson var prestur að
Hjarðarbolti f Dölum 1753 — 85 var
Brynjólfur Jónsson hre )] stióri í L.jár-
skógum, gildur bóndi og allvel efnaður
maður.
Hann var einhver helsti bóndi ,í sveit-
inni og eru ýmsar sögur um viðskifti
þeirra, þar á meðal þessi. — Einn sunnu-
dag kemur Brynjólfur til kirkju Log ætlar
ásamt hyski sinu að verða til altaris; en
þar eð hann var mjög ölvaður, neitaði
prestur honum viðtöku — þ. e. setti
hann út al sakramentinu. — Þegar 5Í
kirkju var kornið og prcstur fór að út-
dcila, hafði Brynjólfur brennivínspelann á
lofti og við þvern gcstanna ;r prestur út-
deildi víninu, saup Brynjólfur á , pelanum
og tautaði : Brynki sýjiur þá á hjá sjer
— og Brynki sýpur þá á hjá sjer. Að
endaðri messugjörð, veitti prestur Bryn-
jólfi alvarlega áminni.igu fyrir framkomu
hans, óvingaðist þá með þeim, og leit-
aðist Brynjólfur við að fá höggsta.ð á
presti. l.eið svo um hríð.
Eþki afrækti Brynjólfur kirkju sína að
heldur. ffar svo til um haustið í kalsa
norðanveðri, að Helga á Sóiheimum kom
til kirkju og gekk til altaris með fólki
sínu. Helga var ekkja og í heldri konu
röð og kraup því niðr við altarishornið
norðanvert í kirkjunni, rjett þar við er
Brynjolfur sat. Fór messan fram að vanda
eftir handbókinni og grallaranum, en ann-
aðhvort hefur kaleikurinn verið lítill, eða
gestirnir rifir á sópanum, því áður en
prestur er kominn fyrsta hrínginn á
enda, þtaut vín af kaleiknum; ætlaði prest-
ur þá að sækja viðbót af vigðu víni, en
Brynjólfur varð fljótari til og steyfti úr