Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1919, Side 9
IÐUNN|
Hjúpmyndin í Sais.
3
Sveinninn gekk nú hugsi heim á leið;
en sannleiksþráin hann svo hatramt elti,
að hvíldarlaust á beðnum liann sér velti,
unz upp liann reis um miðrar nætur skeið.
Til musterisins leið sina hann lagði
og léttilega yfir garðinn kleif;
en einhver kvíði öndu hans þá hreif
og óttafenginn og með fölu bragði
liann einn nú stóð þar inni í hvelfingunni.
Gapastökkið glumdi steinum frá,
og glaða tunglsljós yfir öllu lá,
en hemil varla’ hann hafði á skelfingunni
er hjúpmyndina risavöxnu’ hann sá.
Hún ægði honum líkt og uppheimsvera,
svo ei hann vissi, hvað liann skyldi gera.
Hykandi skrefum gekk ’hann hóti nær
og helgihjúpinn snart með djarfri hendi.
Einhvers sviða óðar þá hann kendi,
sem armur hulinn bandaði ’honum fjær.
,Hvað ertu’ að gera, ólánssami maðurl'
Svo inti röddin trú í brjósti hans:
,Gáðu’ að, þetta’ er ginnheilagur staður!' —
Hann aftur mintist orða meistarans
og upp þau hafði fyrir sér í hljóði.
Hvað sagði liann nú? — ,Jú, svo er fyrir lagt
að engir menn, þótt logheil löngun bjóði
lyfti því tjaldi, fyr en þeim er sagt/
En hermdi ekki líka sama svarið:
.Sannleikann fítur, sá er lyftir því.‘
Látum þá sjá! — ,Já, sjá!‘ — svo gall með gný
frá grjótveggjunum — .hvernig því er farið.‘
Hulan var fallin. Hvað hafði’ onum birzt?
Svo hugsið þið. Það kann ég ekki að greina.
En árla morguns — ei er því að leyna —