Kirkjuritið - 01.12.1944, Qupperneq 34

272
Krístleifur Þorsteinsson:
Okt.-Des.
Kirkjuferðir áttu að vera, og voru líka í margra
aug'um með hátíðlegri og alvarlegri hlæ en skemmti-
ferðir í veizlur, réttir eða kaupstaði. Átti fólkið að var-
asl allan gáska á leið til kirkjunnar, en aftur á móti
beina huganum að einhverju helgu og háleitu efni. Með
því liugarfari skyldu menn nálgast kirkjustaðinn.
Á kirkjustaðinn þurftu allir að vera komnir eigi síð-
ar en kl. liálf tólf, því að nokkur tími fór i að hinda
hesta, fara úr reiðfötum og laga sig' til. Það var því á
tímabilinu frá kl. ellefu til liálf tólf, sem kirkjugestirnir
riðu heim að Reykholti úr öllum áttum. Svo var líka
í þetla sinn. Bar þar fyrir augu mcr fólk á öllum aldri,
húshændur og hjú, unglinga og gamalmenni. En allt
var |)etta óhlandað alþýðufólk. Borgarnes var þá ó-
byggt, á Akranesi voru nokkrir útvegsbændur, sem
aldrei sáust í sveitum nema helzl í réttum, og Reykvík-
ingar voru þá fáséðir gestir hér um sveilir.
Á skammri stundu varð svo þéttskipað af hestum á
hlaðinu, að þar varð aðeins gangrúm á stéttum. Kenndi
þar margra grasa með svipmót Jiesta: Allt frá glæstustu
gæðingum, öldum vetur eftir vetur, niður í magrar fol-
aldshryssur, sem óttuðust um afkvæmi sín í liinni miklu
hrossaþvögu og lineggjuðu í sífellu. En frændur og vin-
ir heilsuðust og allir með kossi. Siðan dró fólkið sig
í smá hópa, en fór mjög hljóðlega.
Umhverfis Snorralaug mátti sjá marga, einkum kven-
fólk, sem þvoði sér þar um hendur og lagaði hár sitt.
Aðrir gengu að Dynk eða Skriflu og virtu fyrir sér þessa
sjóðandi hveri. Annað var þá fáll umhverfis, sem gat
vakið athygli. Öll luis staðarins voru þá hlaðin úr torfi
og með torfþaki, nema kirkjan, sem var með tjörguðu
timburþaki. Var það ])á og eina húsþakið í öllum Borg-
ai'firði, sem ekki var af torfi gert.
Þetla sumar voru liðin 34 ár frá láti hins nafntogaða
prests, séra Þorsteins Helgasonar. Enn voru í sókninni
nokkrir, sem liann hafði gift, og suma liafði hann fermt,