Kirkjuritið - 01.09.1977, Síða 20

næst. Hún átti að hjálpa til við undir-
búninginn. En það var nú ekki nóg.
Það mæddi mjög á stjórninni. Hún
varð eiginlega að standa í þessu öll
saman.
Eitt vil ég endilega minnast á í því
sambandi, og það er, hvernig við leyst-
um það vandamál að komast án þess
að gera messuföll. Til þess að bæta
úr í því efni, messuðum við á eins
mörgum kirkjum og hægt var. Sums
staðar var nú hægt að fá bíla, en ann-
ars staðar varð að fara ríðandi, svo
að þetta urðu oft mikil ferðalög.
Einn ágætan hjálparmann áttum við
að, sem enn er við lýði, Ólaf Ketilsson.
Hann safnaði okkur saman á sínum bíl
og ók okkur svo á kirkjurnar það, sem
hann gat komizt yfir. Hann var mesti
vinur okkar og velgjörðamaður, því að
náttúrlega var samið um lægstu kjör,
sem fáanleg voru hjá honum. Ég veit
ekki, hvernig hann hefur farið út úr
því, en hann var a. m. k. mikils metinn
og okkur öllum kær. Við söknuðum
þess allir, þegar við hættum að þurfa
á aðstoð hans að halda. Það var, þeg-
ar samgöngur voru komnar í það horf,
að hægt var að nota áætlunarbíla, og
ýmsir prestar voru farnir að eignast
bíla.
Þetta var allt óskaplega fyrirhafnar-
samt, m. a. vegna þess, að það var
svo ríkjandi ósiður að svara ekki bréf-
um. Menn tóku að sér að gera ýmsa
hluti og drógu það svo fram á síðustu
stundu, ef þeir gleymdu því ekki al-
veg. Þetta má heita þjóðarlöstur. Ef
menn geta ekki sinnt því, sem þeir eru
að taka að sér, þá eiga þeir að láta
vita af því, til þess að hægt sé að fela
það einhverjum öðrum.
Þessi mikla guðfræðilega spenna
— Voru þessir fundir vel sóttir fram'
an af?
— Þeir voru all vel sóttir. Venjuleð3
sveif tala fundarmanna á milli 14 og
og fór upp í 23, minnir mig. Það vaí
eiginlega prýðileg sókn. Það voru viss'
ir prestar, sem mjög sjaldan kom11'
en aðrir, sem alltaf komu. Þó var þetta
eitthvað eftir atvikum, því að alltaf
einhverjir verið forfallaðir.
Ég held, að það hafi létt undir vi^
stofnun íélagsins, að hér hafði veh
siður frá því fyrir aldamót, að prestar
Árnesinga og Rangæinga kæmu samaíl
einu sinni á ári, venjulega á Þjórsa^
túni, og héldu fund, dagsfund, me
sér. En þessi siður dó út annað hVe
1929 eða ’30. Þeir fundir voru haldnlí
c(.
undir forsæti prófastanna, aðallega 5
Valdemars Briem. Og það er íil ljelT1,
andi merkileg fundargerðabók ^
þessum fundum, stór bók, sem er W
prófasti hér. Það er mjög gaman
lesa hana. Þar er hægt að kynnaS
ýmsu.
Það var alltaf reynt að vanda
fundanna, en þá var þessi mikla 9
tíl
oS'
nu
fræðilega spenna, sem þú hefur
hugmynd um, á milli nýguðfraeSina
og gamalguðfræðinga, eins og
voru kallaðir þá. Menn áttu erfitt me
að þola hver annan, svo að þetta
dálítið skrýtið fyrst í stað. Við tóK^ ^
því upp þá stefnu, að ekki skyldi W
að um guðfræði og sem minnst
kjaramál, þó að það væri óumflýl^
legt, heldur um hið praktíska starí-
það gekk ágætlega. Það urðu að vlg|
stundum sprengingar á fundum.
farið var út í guðfræðina, en Þe
178