Jörð - 01.02.1940, Page 45

eru þá nógar aÖrar Afródítur
þar) — já, Afródíte, Evu, Ap-
olló, Adam og hvað þær nú
heita, allar þessar undursam-
legu opinberanir eilífrar feg-
urðar, sem mannkyninu hafa
verið gefnar fyrir auðsveipni
og stórhug og þrautseigju ó-
dauðlegra listamanna. — Kon-
ur eru að sjálfsögðu misjafn-
lega laglegar, en ég vorkenni
— já, sárvorkenni þeim aum-
ingja mönnum, sem eiga kon-
ur, er vantar allan skilning á
fegurð, hafa engan sjálfstæðan
smekk, hefir aldrei órað fyrir
því, að til sé nein sígild, eðlis-
borin fegurð; ekki til neitt, er
heitið gæti ræktun þeirra draga
til fegurðar, sem hverjum
manni eru eiginleg meira og
minna — þessara kvenna, sem
eru svo einfaldar að halda, að
hið sama geti verið bæði fallegt
og ljótt, þó að sjónarmiði sé
ekki breytt, — sem eru svo
gleymnar, svo samhengislausar
í innra lífi sínu, að þær hefja
það upp til skýjanna í dag, sem
þær töldu fyrir neðan allar hell-
ur í gær, — ég sárvorkenni
mönnum þessara kvenna, sem
eru ekkert annað en númer —
í fjárrekstrum tískunnar —
hrekjast sitt á hvað öfganna á
milli í skoðun sinni á því, hvað
er fallegt og hrífandi, gersam-
lega vitaskoðunarlausar sjálfar
— vitamenntunarlausar- mann-
eskjur í þessu tilliti. En hvern-
ig læt eg ?! Þetta er forystu-
JÖRÐ
rnönnum þjóðarinnar að kenna;
þeim, sem ráða hinum almennu
uppeldismálum. Hvað hafa þeir
gert, til þess að íslenskar kon-
ur öðluðust þá menntun, að þær
bæri skynbragð á fegurð ?
Þessar blessaðar útigangsskepn-
ur hafa orðið að krafsa bíóin
sér til bjargar, — tilbiðja Hol-
lywood, þessa óábyggilegu eft-
irlikingu af fegurðajguði!).
En hvað er nú þetta?! Ég
sem ætlaði að fara að segja ykk-
ur frá viðræðum um moðsuðu.
Já, hún lét nú auðvitað á engu
bera, konan mín elskuleg, þó
að fornvina mín hlypi snöggv-
ast á sig, og hélt áfram að
skýra þeim frá moðsuðu, eins
og ekkert hefði í skorist. ,,Þið
munið úr ungdæmi ykkar,“ sagði
hún, „hvað því var haldið mik-
ið að fólki á ófriðarárunum (hér
gaf sveitastúlkan mér eitt af sin-
um hýru augum) — já, — auð-
vitað ekki þú, góða mín,“ tók
konan mín fram í fyrir sjálfri
sér. — „Þið munið", endurtók
hún og sneri orðum sínum til
okkar fornvinu minnar, „sjálf-
sagt eftir því, hvað mikið var
gert að þvi á þeim árum, að
brýna fyrir fólki að spara elds-
neyti með moðsuðu, og það
vantaði ekki, að þetta ágæta ráð
væri víða upp tekið og fast við
það haldið á mörgum reglusam-
ari heimilum. Ráð þetta er auð-
vitað í fullu gildi enn, og sést
það bezt á því, hvað t. d. ensku
magasínin lögðu mikla áherzlu
43