Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Blaðsíða 9

TENGDADÓTTIRIN.
5
hana smágjammandi, og Iét þannig í Ijósi
gleði sína og vináttu.
Ressir samfundir mundu hafa orðið gleði-
snauðir og hefðu ef til vill orðið til þess að
koma inn kala hjá greifaekkjunni og tengda-
dóttur hennar, hvorri til annarar, ef Giinther
greifi hefði ekki strax leitt konu sína til móð-
ur sinnar og faðmað þær báðar í einu.
»Hér færi eg þér dóttur þína, kæra móðir,®
sagði hann, »og mun hún bæta þér fyrir alla
þá harma, og ábyggjur, sem slæmi sonur þinn
hefur bakað þér.«
Unga konan beygði sig, og kysti á hönd
tengdamóður sinnar, Greifafrúin gamla horfði
á fagra andlitið dálitlu stund og því næst
breiddi hún út faðminn og faðmaði tengda-
dóttur sína að sér. Elísabet og presturinn
heilsuðu nú ungu hjónunum og buðu þau vel-
komin. # Pví næst fór greifafrúin með börn sín
og prestinn inn í persneska herbergið. Öll
húsgögn og allir skrautgripir, sem þar voru,
hafði Gúnther sjálfur komið með heim. þegar
hann kom úr Auslurlandaför sinni, og sjálfur
hafði hann haft forsögn á, hvernið öllu skyldi
haga til í herberginu. Regar maður var kom-
inn þangað inn, var það líkast því, að maður
væri kominn inn í höll austur í Asíu, einkum
þegar dyrnar, sem vissu að garðinum, voru
opnaðar, eins og nú, og blómailminn lagði
inn í herbergið. En færi maður út í garðinn
hvarf strax þessi hilling, því þaðan sá maður
hafið og Norðurálfuhimininn.
Pegar unga frúin hafði klætt sig úr yfir-
höfninni leit hún enn unglegri út og var enn
fegurri en áður. Líkaminn var að vísu fulf-
þroskaður, en andlitið var mjög barnslegt út-
Iits. Hún hafði mikið Ijóst hár. Augun voru
dökkmórauð, munnurinn lítill og spékoppar í
kinnum, og alt yfirbragð hennar bar þess Ijós-
an vott, að hún var með öllu óreynd í skóla
lífsins. Hún var enn þá eins og óskrifuð bók,
sem enginn veit hvað í muni verða skrifað.
Meðan Elísabet helti teinu í bollana, var
greifafrúin að tala við tengdadóttur sína, en
samtalið gekk heldur treglega. Gúnther og
presturinn stóðu við ofninn og töluðu saman,
og leit Margrét bænaraugum til manns síns,
eins og hún vænti þaðan hughreystingar og
styrks. En Gúnther virtist ekki veita því eftir-
tekt, því hann var niðursokkinn í samræður
sínar við prestinn.
»Er yður kunnugt um, herra prestur,«
spurði hann, »að bók yðar um hina heilögu
feður hefur orðið fyrir hörðum árásum í höf-
uðborginni?*
»Já,« svaraði presturinn, »því út af henni
hefur verið hafin ransókn gegn mér.«
»Og það segið þér okkur svona rólega —
og fyrst nú,« sagði Elísabet.
»Finst yður það svo nýstárlegt, að það sé
hafin ransókn út af ritgerðum um trúmál eða
guðfræði ?«
»Rað er alveg rétt,« sagði Gúnther, «til-
hneigingin til trúarofsókna er jafngömul og
heimurinn.«
»En mér er ekki Ijóst, hvað hægt er að
gera yður,« sagði greifafrúin, því þér haldið
ekki fram öðrum skoðunum í bókinni, en þér
hafið haldið fram nú í rúm fjörutíu ár.«
»Pað er hægt að víkja mér frá embætti,
náðuga greiíafrú, sakir þess að skoðanir mín-
ar eru álitnar skaðlegar og ókristilegar.*
»Því er mér ómögulegt að trúa,« sagði
Elísabet, og færðist roði í kinnar henni. »AUir
• menn hafa leyfi til að láta skoðanir sínar í Ijósi
á stjórnmálum, bókmenntum og heimsspeki.
Hversvegna er þá sá maður álitinn óvinur
kristindómsins, sem hefur meiri hug og djörf-
ung en aðrir menn?«
»Það verður bezt fyrir mig að fá yður til
þess að flytja málið fyrir mig þegar ransóknin
byrjar,« sagði presturinn og leit vingjarnlega
til vinkonu sinnar. »En mér lízt ráð við hætt-
um að tala um þetta, því það er svo leiðin-
legt umtalsefni. Og svo gæti það orðið til
þess, að unga frúin fengi óbeit á þessum
þrætukæra klerki. — Hafið þár komið fyrri
hér á þessar slóðir ?« spurði hann Margréti.
»Nei — eg hefi aldrei séð sjóinn fyr,«
sagði Margrét. »Mamma ætlaði að flytja með