Nýjar kvöldvökur - 01.01.1950, Blaðsíða 22

12
ENDURMINNINGAR KRISTJÁNS S. SIGURÐSSONAR
N.-KV.
og að hún hefði algerlega drepið í mér
ormana.
Ekki voru barnaskólar til í sveitinm á
þeim árum, enda lærðum við ekki annað
en það, sem foreldrar okkar gátu komið
við að kenna okkur, og var það auðvitað
ekki mikið, því að ekki höfðu þau gengið
í neinn skóla. En þau kenndu okkur að
lesa og skrifa, og þau lcenndu okkur bænir
og vers. Pabbi las húslestur á hverjum helg-
um degi, og á hverju kvöldi allan veturinn,
frá fyrsta vetrardegi til sumardagsins fyrsta.
Bæði höfðu þau góða söngrödd, enda sungu
þau sálma með hverjum lestri. Og á föst-
unni sungu þau alla Passíusálmana. Ekki
vorum við stórir, strákarnir, þegar við vor-
um látnir syngja með. Áttum við hægt með
það, því við vorum allir nærnir á lög og
Ijóð. En erfitt var að sitja kyrr og hreyfing-
arlaus, meðan pabbi las sunnudagalestur-
inn í Péturs-postillu.
Nú leið að því, að ferma ætti Bárð bróð-
ur minn, sem var okkar elztur. Var þá
fenginn frændi okkar, Sigtryggur Helgason
á Halibjarnarstöðum, til að undirbúa lrann
í hálfan mánuð. Sigtryggur var sonur Helga
föðurbróður okkar. Var hann stórgáfaður
maður, alveg sjálfmenntaður. Skrifaði liann
svo fallega hönd, að eg minnist ekki að hafa
'séð aðra jafn fallega ,nema hjá Benedikt á
Auðnum. Sigtryggur var mikill söngmaður
og spilaði á fiðlu.
Sigtryggur kenndi Bárði og Halldóri
kver, skrift og reikning, og einnig eitthvað
í biblíusögum, og okkur þeim næstu kenndi
hann að lesa og skrifa .En í rökkrinu á
kvöldin kenndi hann okkur að syngja, og
sjálfur spilaði hann á fiðluna. Þótti mér það
skemmtilegar stundir, og mörg lög lærðum
við á þessum stutta tíma. Þegar búið var að
kveikja á kvöldin, fór hann að búa til ein-
hverja punkta og strik á pappír og kaliaði
þetta nótur. Var eg ákaflega spenntur fyrir
hð fá að þekkja þær með nafni. Man ég
enn vel, hvað mér þótti þessi liálfi mánuð-
ur frámunalega skemmtilegur. En hann tók
allt of fljótt enda, því að þetta var það eina,
sem ég hefi lært í bóklegum fræðum, cða
réttara sagt eini skólinn ,sem ég hef verið í.
Seinna fengum við oft forskriftir frá Sig-
tryggi, og höfum við systkinin öll lært að
skrifa eftir Jians forskrift.
Þegar ég var 10 ára, fæddist síðasta baril-
ið. Var það stúlka, og var hún látin heita
Arnfríður, eftir Arnfríði, sem dó úr barna-
veikinni. Vorum við nú aftur orðin sjö
éystkini.
Um þessar mundir tók ólánið að elta
þetta ánægjulega og friðsæla heimili. Móðir
mín veiktist af lífhimnubólgu um það leyti,
sem hún átti síðasta barnið. Lá hún rúm-
föst að mestu í heilt ár og náði aldrei heilsu
upp frá því. Geri eg ráð fyrir, að þar hafi
mikið verið um að kenna, að hún hafi ekki
fengið nógu góða hjúkrun og læknishjálp.
Þá var ekki siður að hlaupa eftir lækni,
hvað lítið, sem rit af bar.
Þá var Ásgeir Blöndal læknir í Húsa-
vík, en það var löng leið að sækja hann,
Þó var liann sóttur til móður minnar nokkr-
um sinnum, og reyndist hann góður dreng-
ur og fljótur til lijálpar, þótt það virtist
korna að litlu gagni.
Þetta sumar var eg í fyrsta sinn lánaður
burtu sem smali. Það var þó ekki allt sum-
arið. Eg var lánaður að Hrappsstöðum í
Bárðardal til Hólmfríðar Friðriksdóttur,
sem þar bjó. Hún var roskin kona, ógift
og hafði búið þar í mörg ár. Hjá henní
voru tvær systur hennar, og var önnur þeirra
mállaus og heyrnarlaus (daufdumb). Ann-
að fólk var ekki á heimilinu, að undanskild-
um ungum hjónum, nýgiftum, sem fengu
að vera þar það ár, og voru þau í sjálfs-
mennsku. Hólmfríður tók kaupamann til
að slá á túninu, og sjálf gekk hún að slætti
og sló ekki minna en hver meðal karlmað-
ur. Var hún víkingur til allra verka, enda
lieimtaði hún mikið af öðrum.
Eg var látinn sitja yfir kvía-ánum, og