Skuggsjá - 01.11.1916, Blaðsíða 15

SKUGGS.TÁ
9
Kyrð.
(Eftir Dr. FranJc Crane.)
Istríðsbréfi frá Frakklandi, er mynd af
aðalstöð herforingja nokkura. Um hverf-
is pessaaðalstöð voru engir lögregluþjónar
ágangi, engir gæslumenn á verði, engir
sjálfhrevíivagnar á brunandi ferð, engir
leirslettóttir ökusveinar búnir til bráðra
spretta. Fljótt á að líta virtist hér vera
autt hybyli, og á polli rétt hjá syntu svan-
ir í næði.
Herforinginn virtist vera rólegur.
Það sástekki á látbragði hans, að á hon-
um hvíldi meiri ábyrgð en j>að eitt, að
kasta út brauðmolum svönunum til fæðis.
Þrátt fyrir ]>að, liafði hann nmráð yíir
170,000 mönnum og 50 mílum af víg-
gröfum.—
Þegar ]>ér heimsækið mann, sem stór-
virki vinnur, ]>á íinnið pér hann ve>\ju-
lega ekki umkringdan af skrifurum, hrað-
riturum né málþráðakerfum eða neinu
öðru en ljósmynd af konu hans, í mngjörð
á skrifborðinu, og rósavönd í vatnsglasi.
Æsingur er eyðsla, en ekki vald; hann
er aflcyðsla. í kjallaranum á vélastofunni
svífur drifás vélarinnar fram og aftur.
Þegjandi, léttilega, eins og áhugamikil
kona. Hér er afl — og að eins hljóðmæli.
Uppi á loftinu smellur í vefstólunum, |>;ir
er hávaði, gauragangur, en f>ér getið stöðv-
að lætin meðeinum fingri. Blaðadrengir,
sem græða hálft cent á hverjum viðskift-
um, skrækja líkt og fullhugar Rauðskinn-
anna. Formaður stórfélagsins, græðir
hálfa millión dala meðeinnorði og hneig-
ingu, líkt og hann væri að útdeila brauð-
inu.
Niagarafossinn öskrar vegna ]>ess að
straumfallið flæðir alt í brottu, gagnslaust,
ónytt. Rennið vatni hans í gegn um píp-
ur til hreyfingar 1000 aflstöðvum, og ]>á
er ]>að ]>ögult eins og ]>yngdaraflið.
Þyngdaraflið, hið tröllslegasta, algeng-
asta, óbuganlegasta af ]>ektum öflum,
lætur ekki hljóð sitt heyrast.
Jörðin, með byrði sína af meginlöndum
og fjölda ]>jóðum, sn/st um möndul sinn
sem aldrei marrar í. Pláneturnar ]>jóta í
gegn um geiminn, líkt og billion-tonna
]>ungar fallbyssukúlur, en pögular eins
og hugur mans. Sorgarleikurinn fetar sig
áfram með ldjóðum og skelfingarópum,
fram að aðalatriði sínu. En — jafnskjótt
og ]>essu augnabliki leiksins er náð og há
nótu atburðarins skyldi kveða út, standa
leikendurnir hreyfingarlausir, sem högg-
dofa, J>egjandi, kyrrir, á gjörvelli tilfinn-
inga sinna.
Ekkert er svo ]>/ðingar]>rungið, svo
mælskufult, sem þögnin.
Það hafa verið gjörðar margar áætlanir
um guðdóminn. l£f guðertil, ]>á er hann
hin æðsta fylling leyndardómsins, ]>arna
í himninum, ]>arna í plöntulífinu. og ]>ög-
ull í frækorninu.Yfirveldið (the Supremé)
er hnlið. Almrettið er kyrlátara en alt
annað.
Þér getið séð að stríðið er gagnslaust;
]>að er of hávaðasamt. Á eftir ]>ví kemur
j>ögul réttvísi og framkvæmdir.
Og ]>ér — ]>ví grátið ]>ér og stritið?
Hvað stoðar ]>essi órói og æsingur, og foss
fall stórra orða? Veriðhljóð! Aðeinspeg-
ar ]>ér eruð hljóð eruð ]>ér máttug.
J. E. þýddi.
Aðgætinn maður festir auga á /msum
smáatvikum í lífinu, sem aðrir ganga
frain hjá, án ]>ess að gefa gaum.
En í hinu smáa felst oft djúpur lær-
dómur.
Að gefa sér tíma til athugunar, fæst
ávalt endurgoldið.