Sjómannadagsblaðið - 01.06.1981, Blaðsíða 87

Guðbjörn Jensson
skipstjóri
Einn félagi okkar úr flotanum og sam-
starfsmaður okkar í Sjómannadagsráði
Guðbjörn Jensson skipsjtóri lést 19.
febrúar síðastliðinn og var jarðsettur frá
Bessastaðakirkju mánudaginn 2. mars.
Guðbjörn eða Bubbi eins og hann var
alltaf kallaður var æskuvinur minn og
leikbróðir og vinátta okkar hélst þar til
yfir lauk.
Guðbjörn var fæddur í Reykjavík 18.
apríl 1927, sonur hjónanna Sigríðar
Ólafsdóttur bónda í Gestshúsum á Álfta-
nesi og Jens Hallgrímssonar sem ættaður
var úr Keflavík syðri.
Bubbi var þriðji í röð fjögurra systkina,
en þau eru Ólafur, læknir; Ketill, söngv-
ari og Guðfinna, húsfreyja; sem er yngst.
Jens og Sigríður munu hafa flust í
Skildinganes úr Reykjavík árið 1928, en
1930 fluttu þau í nýbyggt hús sitt austast
við Baugsveg og kölluðu Vog. Þar ólst
Bubbi upp og bjó með foreldrum sínum
og þar stofnaði hann sitt eigið heimili og
bjó fyrstu árin.
Jens faðir Bubba, sem lést að Hrafnistu
fyrir nokkrum árum hafði verið sjómaður
á stærri skipum þ.á m. togarasjómaður er
hann sneri sér að eigin trillubátaútgerð
sem hann stundaði frá Skerjafirði. Með
honum byrjaði Guðbjöm sinn sjó-
mennskuferil strax á sínum barnaskóla-
árum.
Það var okkur vinum og leikbræðrum
Bubba snemma ljóst að hverju hann
stefndi í lífsstarfi sínu, en það var sjó-
mennskan.
Enda þá ekki síst sá möguleikinn sem
nær einn var fyrir unga dugnaðar- og
framkvæmdamenn að brjótast úr fátækt
til efnahagslegs sjálfstæðis og áhrifa.
Hagsmunir slíkra einstaklinga og þjóðar-
innar allrar fóru saman að þessu leyti.
Bubbi stundaði margskonar verka-
mannavinnu á unglingsárum sínum og
vann bæði á flugvellinum og við höfnina í
Reykjavík. Langþráður draumur um tog-
arapláss rættist hjá honum er hann tæpra
sextán ára réðist á b/v Tryggva gamla
með móðurbróður sínum, Snæbimi
Ólafssyni skipstjóra. Við Bubbi vorum
saman á togaranum Þórólfi, nokkru áður
en við fórum í Stýrimannaskólann. Hann
lauk hinu meira fiskimannaprófi 1950 og
fór fljótlega sem 2. stýrimaður á b/v
Helgafell og siðan aftur til Snæbjarnar á
Hvalfellið þegar það kom til landsins.
Árið 1961 er hann fastráðinn skipstjóri
á Hvalfellinu. Eftir það var hann á ýms-
um skipum t.d. b/v Sigurði og eftir það
eingöngu á skipum Bæjarútgerðar
Reykjavíkur, fyrst á Hallveigu Fróða-
dóttur, Þorkatli mána og síðast en ekki síst
á Snorra Sturlusyni, sem hann náði í nýj-
an til Spánar 1973.
Meðan pólitísk átök voru hvað hörðust
í stéttarfélagi okkar Sjómannafélagi
Reykjavíkur, vorum við þar á öndverðum
meiði og unnum í andstæðum fylkingum.
Hann var mikilvirkur þar sem annars-
staðar, enda fáir komist lengra en hann á
þeim vettvangi. En þetta breytti engu um
vináttu okkar enda þekkti ég engan mann
sem bar honum óvildarhug. En vinum
Bubba brá 1975, er það fréttist að hann
væri að fara í land vegna hjartasjúkdóms.
En hann tók því sem öðru karlmannlega
og var ekki með neinn uppgjafatón þótt
svona væri komið. Hann hafði með fjöl-
skyldu sinni komið upp alifuglabúi á
jarðnæði sínu á Álftanesi sem hann kall-
aði Helguvík, og unnu þau hjónin að
þessu fyrirtæki með sonum sínum.
Minning
Bubbi gat nú sinnt meira en áður ýms-
um áhugamálum sínum. Hann ferðaðist
víða um lönd og hann var virkur félagi í
Skipstjóra- og stýrimannafélaginu Ægi og
sat oft sem fulltrúi þess hér á fundum í
Sjómannadagsráði. Hann var einnig
meðlimur Oddfellowreglunnar og í hópi
þeirra var hann, þegar kallið kom og hann
hné niður. Þetta kom honum ekki að
óvörum. í minningargrein sem ég skrifaði
um Bubba á útfarardegi hans komst ég
m.a. svo að orði:
Aðeins nokkrum dögum fyrir andlát
sitt sagði hann við mig, sem hann hafði
reyndar sagt áður, að hann gerði sér
grein fyrir því, að sitt kall gæti komið
hvenær sem væri og hann væri reiðubú-
inn. Á honum voru engin æðrumerki.
Kona hans hefur sagt mér að þegar hann
féll frá hafi hann skilið við allt, sem við-
kemur heimili og fyrirtæki, 1 þeirri reglu
að til fyrirmyndar var. Jafnvel skriflegar
leiðbeiningar til sona sinna um viðbrögð
við ákveðnum vandamálum. Það þarf
karlmennsku af 53 ára manni að horfast
þannig í augu við eigið skapadægur. En líf
Bubba og starf hafði krafist þess af hon-
um allt frá bernsku og hann hafði þá
skaphöfn sem þurfti. Bubbi var einnig
líkamlega sterkur. Hann var meðalmaður
á hæð, með ljósskollitt liðað hár, bláeyg-
ur. viðbragðsfljótur, fljótur til svars og
hnyttinorður. Hann var gleðimaður á
góðra vina fundi og hafði gaman af að
taka lagið, enda með söngrödd góða.
Hann kvæntist eftirlifandi konu sinni,
Viktoríu Skúladóttur, Jóhannessonar frá
Dönustöðum í Dalasýslu árið 1953. Þau
hjón eignuðust fjóra syni. Jens sem nú er
skipstjóri á Snorra Sturlusyni, Daða hús-
gagnasmið og Guðbjörn og Gunnar sem
enn eru í skólanámi.
Öldruð móðir Bubba, Sigríður, býr hér
á Hrafnistu í hárri elli.
Þegar ég minnist góðra vina frá æsku-
og unglingsárum sem falla frá í blóma
aldurs, vina sem ég í eiginlegri merkingu
hefi deilt með bæði súru og sætu, kemur
bæði angurværð og tregi upp í huga minn.
Honum fylgir söknuður hins liðna, að
liðin ár hefði mátt nýta öðruvísi og betur.
en gert hefur verið. Leiksvæði æskudag-
anna eru horfin, malbik hylur mýri og
gras, fjaran hefur glatað unaði sínum og
forvitnileik, aðeins sjórinn er hinn sami
og áður. Nokkrir vinir okkar Bubba frá
unglings- og fullorðinsárum hafa þegar
leyst festar í sína síðustu ferð og þá höfum
við kvatt. Nú er Bubbi kvaddur. Ég held
að viðbrögð hans við örlögum sínum,
lífsstarf hans og stöðug barátta við nátt-
úruöflin hafi viðhaldið hans barnatrú,
eins og er um flesta okkar sem lengi höf-
um verið á sjó.
Um leið býr með okkur trúin á endur-
fundi annars staðar. { þeirri trú kveðjum
við góðan vin og samstarfsmann sem var
sómi fyrir okkur sjómenn að eiga innan
okkar vébanda.
Við sendum öllum aðstandendum,
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Pétur Sigurðsson
SJÓMANNASAGSBLAÐIÐ 81