Eimreiðin - 01.10.1925, Síða 95

Ei«REiðin RITSJÁ 379
heiminn og ráðstafa eignum sínum og útför. Lýsingin er sérkennileg
°9 vel ger5 mg fjaidig er lélegasta sagan í bókinni. Hún segir frá
Un9ri sveitastúlku, sem lendir í kaupstað, er gint á andatrúarfund, fellur
m°k og vaknar ekki aftur. En til þess, að ekki komist upp um anda-
rnarmennina, taka þeir lík hennar og kasta því niður í vök á höfninni.
,.a^ barf engan andatrúarmann til þess að hneykslast á þessari sögu.
frásögnin um andatrúarfundinn er hin ógeðslegasta og lýsir þar að
^i fáfraeöí höfundarins um þessi mál. Enginn, sem nokkur deili þekkir
^ s'íkum tilraunum, getur tekið mark á slíkri frásögn. Og aðrir gera
ekki heldur, svo laklega er frá málum skýrt. Að öðrum þræði er
akan ádeila á kaupstaðina og kaupstaðarlífið. En sú ádeila er ekki
^'n neitt nýnæmi fyrir lesendur Guðmundar. Kosrtingin í Króksfjavðar-
es' a að vera römm ádeila á jafnaðarstefnuna hér á landi. En gallinn er
l_’ niynd sú, er höfundurinn dregur upp af þeim flokki, er skrípamynd,
lr ekki ástandinu eins og það er. Ádeilan fer því öll fyrir ofan garð og
tieðan
n' ~~ Ut við flæðarmálið er góð saga og vel sögð. En lýsingin er
-anialkunn. Þetta er ekki í fyrsta sinn, sem Guðmundur lýsir kjarnmenn-
eldri kynslóðarinnar, og barningi við manndrápshríðar. í þeim lýs-
,9Um ^regzt honum aldrei bogalistin. — Undraljósið er falleg saga,
s konar jólasaga. Á henni endar bókin.
Vf>rleitt eru þessar sögur öllu lakari en síðasta smásögusafn höfund-
Us’ ^veldglaeður. Alt of mikið af því, sem sagt er í þessari bók, hefur
Undurinn sagt áður í annari mynd. En það þarf nokkuð til að segja
mn sögumar upp aftur og aftur, svo að vel fari. Ekki sízt þegar aðal-
k'Sefnin eru harðindi, banalegur, basl og strit. Slíkt þreytir, þegar til
n9dar lóetur. Fr. G.
^udnundi,r Friðjónsson: KVÆÐI. Rvík, 1925.
etta er allstór kvæðabók, tæpar 15 arkir. En þó aö hún sé þetta
að vöxtunum, er hún sízt minni að kostunum. Þó að Guðmundur
Rtikil
ekkert annað ort eða skrifað um dagana, væri þetta nóg til að
SeMa h
^rðh ann meöa’ hinna stærri spámanna í íslenzkri ljóðagerð síðari alda.
i Vn2‘> kraftur og málsnild er í hverju kvæði svo að segja. Það
-
Ser ekki hér, að Guðmundi er lagið að segja margt öðruvísi en
1 es,um "n
u*. °örum gæti til hugar komið. Það er annað eðli hans. Hjá mörg-
hj ' slíkt að tilgerð, en svo er í raun og veru ekki hjá Guðmundi.
’e9rUt" a"S ’!0star eÖlilegt að klæða hugsanir sínar í búning annar-
°r5a og setninga. Honum virðist nauln í því. En það er líka nautn