Eimreiðin - 01.01.1963, Blaðsíða 76

ARMBANDIÐ
Smásaga:
CORA SANDEL.
Hún lagði skeiðina frá sér. Um
leið og síðasti biti ísbúðingsins
bráðnaði kaldur í munni hennar
og skildi eftir viðeigandi vanilju-
bragð í kokinu, tók hún brosan'Vi
vindling úr hylkinu, sem hann opn-
aði og rétti henni. Eitt andartak
glampaði á nýja armbandið á úln-
lið hennar, er ljósið frá borðlamp-
anum skein á það. Þau litu bæði
á armbandið og síðan hvort á ann-
að. Bros hennar varð innilegra,
augun dekkri.
— Það er yndislegt, sagði hún.
— Það er forngripur, sagði hann.
— Eg þóttist vita jtað. Einhver
sá fegursti, sem ég hef séð. Ég get
varla trúað því, að ég eigi það.
— Hum.
Hann var feiminn yfir því, hve
vel honum geðjaðist svar hennar,
og fann, að hann gat ekki dulið
ánægju sína, svo að hann leit við
og svipaðist um eftir þjóninum og
kaffinu, danglaði óþolinmóðlega í
borðið með kveikjaranum, hellti
síðan því sem eftir var af víninu í
glösin og lyfti sínu.
— Skál.
- Skál.
Hún horfði á liann. í baksýn
voru svalargrindur, dökk limgirð-
ing og ofurlítil rönd af grænleitum
hausthimni, þar sem einmana
stjarna blikaði. Ljósið frá perga-
menthjálminum var milt og hlýtt.
Hann lá með annan handlegginn
fram á borðið, svo að hönd hans
kom frani í ljóskringlunni frá
lampanum og varð einn hluti
myndarinnar, ásamt blómum,
ávöxtum og hinum gullna endur-
ljóma flöskunnar í vínkælinum á
borðinu. Henni fannst höndin vera
fyrirmannlegri en endranær, nærri
því fínleg. Frá vindlingnum, sem
liann hélt á, liðaðist léttur, blá-
leitur, duttlungafullur reykur og
myndaði rósir og laufaskurð í loft-
inu.
Hann var verulega ásjálegur
þessa stundina. Hafði við sig eitt-
hvað, sem henni geðjaðist vel að
hjá karlmanni, eitthvað lireint, ró-
legt og eðlilegt. Ef til vill hafði
hún saknað þess hjá honum, fund-
izt hann vera ofurlítið tilgerðar-
legur — reyna fullmikið til þess að
sýnast ungur.
En núna var hann ungur. Drætt-