Eimreiðin - 01.09.1974, Blaðsíða 42

EIMREIÐIN
Fyrst liggur leiðin upp svo mikinn bratta, að hestarnir verða
að hafa sig alla við, jafnvel þótt þeir séu óþreyttir svo snemma
morguns. Þegar farið er um miðjan himin, nær hún hæst, en
þar grípur mig sjálfan oft skelfing, er ég lit niður og sé höfin og
löndin fyrir neðan, og hjartað herst i hrjósti mér af hræðslu.
Síðasti spölurinn stefnir beint niður á við, og þar þarf styrka
hönd til að halda í taumana, jafnvel Teþys, sem tekur við mér
niðri í hafinu, á það til að óttast um, að ég steypist fram yfir
mig. Þar við bætist, að himinhvelfingin snýst stöðugt gegn mér
og ber með sér stjörnurnar (háu), sem hringsnúast með mikl-
um hraða. Ég erfiða móti straumnum, hann hrífur mig ekki
með sér eins og allt annað, ég stefni beint gegn liinni hröðu
hvelfingu.
Setjum sem svo, að ég láni þér vagninn: hvernig ferðu þá
að? Munt þú megna að halda gegn snúningi himinsins án þess
að berast með? Þú ímyndar þér þó ekki, að þarna uppi séu
helgir lundir og borgir byggðar guðum eða vegleg hof? Öðru
nær: leið þín liggur hjá hinum geigvænlegu dýramerkjum. Þótl
þú haldir stefnunni og beygir livergi af réttri leið, þá heldurðu
samt beint til móts við horn Nautsins, hoga Bogmannsins og
gin Ljónsins, Sporðdrekann, sem myndar tíðan hoga með skelfi-
legum örmum sínum, og Krabbann, sem beinir örmum sínum í
öfuga átt.
Það er enginn hægðarleikur fyrir þig að stjórna gæðingun-
um, þeir eru ólmir af eldinum, sem logar í hrjóstum þeirra og
stendur út úr munni þeirra og nösum. Ég á sjálfur fullt í fangi
með þá; þegar þeim hitnar í harnsi, þá rykkja þeir í taumana.
En, sonur sæll, sjáðu nú að þér og hættu við þetta glapræði,
meðan þess er enn kostur, svo að ég þurfi ekki að færa þér
slíka hermdargjöf. Þú vilt fá óyggjandi sannanir fyrir því, að
þú sért af mínu blóði? Ég gef þér einmitt óyggjandi sannanir
með því að óttast um þig, föðurleg umhyggja mín sannar það,
að ég er faðir þinn. Líttu framan í mig. Ég vildi að þú gætir
séð inn í huga minn og fundið föðuráhyggjur mínar! Ilorfðu i
kring um þig, og sjáðu alla auðlegð heimsins, hiddu um eitt-
livað úr allri gnægð himinsins, jarðarinnar og hafsins: ég mun
ekki synja þér neins. Aðeins þetla eina sé undanskilið, því i
rauninni er það refsing, en ekki upphefð, viltu Faeþón, þiggja
refsingu að gjöf? Hví leggur þú handleggina biðjandi um háls
mér, fákæni sveinn, þú þarft ekki að vera hræddur um, að þú
fáir ekki það, sem þú haðst um — ég sór við Stýgsfljótið! —
en þú skalt þá óska hyggilegar.“
Þannig lauk hann fortölum sínum, en hinn sal fasl við sinn
286