Tímarit lögfræðinga - 01.06.1972, Qupperneq 5

tekjum og féllu niður, ef tekjur fóru yfir tiltekið hámark,
hvað sem örorkumati leið.
Af þessum sökum myndaðist sú hei'ð hjá Trygginga-
stofnun ríkisins, að í stað þess að taka tillit til raunveru-
legrar vinnugetu við örorkumat lineig matið í þann far-
veg að verða eingöngu læknisfræðilegt, þ. e. a. s. það
byggðist á mati læknisins á sjúkdómsástandi og því, hvað
liklegt væri, að hann gæti afkastað.
Þvi v;ir það svo, þegar ég hóf starf hjá Tryggingastofn-
un ríkisins á árinu 1'960, að fjölda fólks hafði verið met-
inn til varanlegrar örorku, meira en 75% lijá stofnuninni,
en aldrei fengið bætur vegna tekjuskerðingarákvæðanna.
Stefnan hjá Tryggingastofnun ríkisins á þessum árum
byggðist sennilega á því, að læknar einir f jölluðu um ör-
orkumötin, og ekki voru bein tengsl milli athugana læknis
á sjúkdómsástandi og athugana annarra starfsmanna á
vinnugetu, þ. e. a. s. á tekjum.
Á árinu 1961 var tekin upp breytt stefna um örorku-
möt hjá Tryggingastofnun ríkisins í lífeyristryggingu og
reynt að taka ákvæði laganna bókstaflega, þ. e. a. s. að
meta örorkuna eftir raunverulega þekktri vinnugetu. Því
var það svo, að niðurfelling tekjuskerðingarákvæða 1961
breytti í raun litlu fyrir bótaþega, því að í stað þess að
taka tillit til raunverulegra tekna var við matið aflað upp-
lýsinga um vinnugetu. Var síðan tekin afstaða til þess,
hve mikill öryrki viðkomandi væri miðað við sjúkdóm
Iians og vinnugetu.
Nokkrar undantekningar voru þó gerðar á þessu ákvæði
af tryggingaráði, þ. e. a. s. þeirri meginreglu að miða við
vinnugetu. Tvær aðalundantekningarnar voru þær, að al-
blindir menn skyldu ávallt metnir til fullrar örorku án
tillits til vinnugetu eða tckna, og í öðru lagi var sú stefna
tckin, að örorkustyrki mætti greiða til þeirra, sem yrðu
fyrir sérstökum og verulegum útgjöldum vegna örorku
sinnar, þótt þeir liefðu meðaltekjur eða rúmlega það. Hér
var einkum átt við þá, sem vinna fullt starf, en t. d. liafa
Tímarit lögfræðinga
39