Víðir - 02.04.1936, Blaðsíða 2

y í ®í ii
Sjávarútvegurinii
og erlendnr gjaldeyrir
A hinu yflrstandahdi Alþingi
flytja þeir Olafur íhors og Sig-
urður Kiistjánsson frumvarp um
breytingu á gjaldeyrislögunum,' er
gengur í þá átt, að með bieyting-
unni verði Utgerðaimönnum heim-
ilt að nota þann gjaldeyti, sem
fæst, fyrir utflutningsvörur þeiira,
eftir því sem nauðsyn krefur til
kaupa á veiðarfærum og öðrum
nauðsynjavörum til Utgeiðarinnar.
Þessu nauðsynjam i]i fylgja sjáif-
stæðismenn einhuga, en þegar
þetta er ritað, er enn óséð, hvoit
nægilega margir af stjörnarliðum
fásf til að fyigja því fram til sig-
urs. En ekki er óhugsandi, að
einhyerjirur hópi framsóknai bænda
verði svo víðsýnir, að sja hvert,
stefnir, ef sjavarUfvegurinn, sem
ríkisbUskapurinn stendur eða
fellur með, ekki fær nægilega
efnivöru til framleiðslunnar.
Kvartanir heyrast riU víðs vegar
Ur veiðistöðvum landsins urn það,
hvað eifitt sé £Ö fá gjaideyii fyiir
veiðaifæii. Og enn fremurað menn
séu neyddir til að kaupa dýiari
veiðarfæn en þeir annars þyrftu,
ef gjaldeyiinnn væii þeim fijáls
til veiðaifærakaupa.
Auk þessa hafa afskiíti ríkis-
stjórnar og gjaldeyrisnefndar næst
um gjöreyðilagt lánstraust Utvegs-
manna erlendis.
Meðan Utvegsmenn voiu sjáJf-
ráðir um veiðavfæiainnkaup sín,
en ekki hundeltir af óviturri stjórn
og þekkingarlítilli og mislytidii
gjaldeyrisneínd, þá gátu Utvegs-
menn, jafnvel smáir sem stórir,
ferigið iánaðar frá erJendum firm-
um, með löngum gjaldfresti, Ut-
gerðarvöiur alveg eftir þöi'fum.
En nU eru menn píndir til að
t.aka dýrari vötu gegn kontant
greiðslu, eða bankatiyggingu, sem
annars er helst ófáanleg.
Að öllu þessu sleptu skamtar
gjaldeyrisnefnd svo „skit Ur hnefa“
eða gjaJdeyrinn svo smátt, að Ut-
geiðin biður stórtjón af. Fær
hvergi nærri nóg veíðatfæii.
Dæmin eru deginum ijósaii hér
I Vestmannaeyjum.
Hvernig skyldi rikisstjórnin
hugsa sér að halda likisbUskapnum
i hoifi. ef hUn fyrir munn gjald-
eyiisnefndar eyðileggur Utgeiðina?
Hvar skyJdi hUn þá ætla að taka
ttægan gjaldeyri til þess að halda
bUskapnum í horfi?
Þ ið er auðvitað margt, sem
nkisstjóinitiiii okkar er fundið tiJ
foráttu, en ekki mun gj ildeyris- ■
mrálið síst allþungt á metunum.
Eða er hægt að hugsa sér
heimskulegri ineðfarð gjaldeyris
eti það, að spira hánn svo stór-
tjón verði að, til nauðsynlegtfar
efni.vöru og áhalda til framleiðsl-
unnar, sem gjaldeyiimi skapar,
ert ausa honum aftur á-móti hóf
laust Ut fyiir alöþatfati varning
eins og t, d. áfengi o. fl. Eða
skuldar rikið kannske einhveijar
miljónit fyrir þá vötu. Sé svo,
ketrnir þó liklega að skuldadögum
Vouaudi kemst þessi fyiiihug-
aða breyting á gjaldeyiislögynum
í gegnum þingið. Það viiðist ein-
ástá og sjálfsagðasta ráðið til
; i
þess að bjárga sjávaiUt.veginum
frá bráðu hrutii. ■
Takist það, þá eiga Sjálfstæðis-
menn heiðurinn af því, að hafa
opnað augu ííkissJjóinaiinnar og
malaliðs hennar á Alþingi fyrir
hættulegri framkvæmd gjaldeyiis-
Jaganna.
Bæjarstjórnarfundur
Furidur var haJdmti i bæjar-
stjórn Vestmamiaeyja fln.tudaginn
]9. mars. A'ialmal á dagskiá var
fjaihagsaætlun bæjaiins, 2 umræða,
Sem bæjarstjömaifundui' var
samkuuda þessi einhver hin spaugi-
legasta, sem hér heflr varið hald-
in. Hafa þó sJikir fundir verið ó-
virðulegri hér, hin siðustu ár, en
anriar staðar þekkist hér á landij
ísleifui Högnason, foiingi minnt
blutans, bað sér fyrstur hljóðs og
ta]aði nokkuð á annan klukitutíma.
Var tæða hans þruugin eldmóði
byltingainannsins. Hafði hann í
umboði félaga sinna breytt lang-
flestum liðum áætlunatinnar, og
það svo mjög, að i raun og veru
var þar nm nýja áætlun að ræða.
Talaði ísleifur eins ogsá, ei valdið
hefir, en tök hans vo u eigi veiga-
ttieiii en svo, að þeim var hrund
íð með fám otðum.
Næstur lók til máls mágur
hans og félagi, Jón Rafnsson.
Byjaði hann á því að tala um
fjaimaJ. Föiu þá matgir að
brosa, jafnvel ti úbi æður hans gatu
ekki stilt sig um að veta með.
Bieytti hann þá um og sneri
8ér að áheyrendum, sem mest
votu tiúaisystkin hans, og t.alaði
af miklum fjalgleik um það, hvað
ólukkans íhaldið færi itla með fá-
tæka fólkið í bænum, þvi liði nokk-
uð betur, ef hann og félagar hans
fengju að ráða. Ktyddaði hami
ræðu sína rneð sviviiðingum um
einstaka rnenn, bæði fjæistadda-
og víðstadda. Gekk hann svo
langt í því, að brigsla sumum
um lélega heitsu.
Eftir að tiafa látið móðan mása
í 1J/2 klukkutíma, settist harin
loks niður, og var þá all-þrekaður.
Félagi Haraldur vav óvenju
spakur. Evddi þö óþatflega lönguin
tii'na tíl einskis gagns.
Andstæðingarnir svöiuðu mestu
fjmstæðunum nteð aðeins fám,
otðum.
Eftir alt málæðið og^eifiðið var
fjárhagsáættunin samþykt svo að
segja breytingalaust.
Önnut' mál á dtgskrá voru
ómetkari, og et því slept að minnast
þelrra hór. Þó má geta þass, að
framfærslunefnd var falið að velja
sér sknfstofumann. Það gekk að
vísu ekki oiðalaust af, en enda-
lokin uiðu þau.
Bæjarstjóinatfun.lur, eða fundir,
eins og þessi, sem hér um getur,
eru bænum til skammar, Minni
hlutinn, Kommúnistar & Co., sem
alt þykjast vilja bæta með orða-
gjálfri, koma fram eins og skringi-
Jegir ieikarar, en ekki eins og
rnenn, sem stjórna vilja bænum
með gætm og alvórú, eins og
nauðsyn krefur á kteppútiinum.
Það er annars undarlegt, að
fólk skuli hnfa gaman af að sitja
á fundum bæjarstjórnar hór eins
og þeit' uú fara fram, en gaman
hlýtur það að hafa af þvi, annars
mundi ekki vera setið þar um há-
vinnutímann. Til marks um það
hvað itiflnn hafa gaman afsetunni
þar, er það, að siðasti fundur
byijaði k). 2 e. h. Þá þegar votu
.inættn þar milli 20 og 30 manns,
og satu nokkrir þeirra vinnudag-
inn út. Þess má geta, að vinnu-
veður var gott og almennt róið.
Annað hvort er það, að menn
þessa vill enginn í vinnu, eða að
þeir hafa meiri löngun til að
hlusta á glamutyrði kommánista
htidur en að bjaiga sér.
Vafalaust væii heppilegast hór,
að hafa bæjatstjóinafundi lokafa.
fá ynnust öll vetk þar rólegar og
betur.
Þessa opn'i fundi nota kommti-
nistar sem útbreiðslufundi fyrir
áhugamál siLt, kommúnismann.
En það ev að öðru leyti svo und-
ur litinn fróðieik þangað að sækja,
og almenningur heflr engin áhrif
á gang málanna.
Og þó að kommúnistar lengi
ræðutíma sínn upp í tvo klukku-
tíma í senn, þá verður bara graut-
inn, sem úr því sulli vetður, enn
þá ógeðsjegri, og fólkinu fer að
leiðast, svo að vinningur fyrir þá
vetður enginn. Og hvaða gagn
gerir svo þetta mikla málæði?
Ekki neitt. Allir hugsandi menn
hafa skömm á því,

Kemur út einu sinni í viku.
Ritstjóri:
MAGrNÚS JÓNSSON
Afgreiðslumaðar: !
JÓN MAGNÚSSON
I
Sólvangi.
Sími 58. Pósthólf 4. •
Kirkjuhljómleikar
„Vestmannakór" söng í Landa-
kitkju þann 11. des. s.l., undir
stjórn Brynjulfs Sigfúsronar oigatt-
eikara. Sömu söngskrá enduitók
svo kótinn þann 4. mars.
Agóðinn rann til kirkjunnar.
Söngurinn var vel sóttur. í
fyrra skiptið var kirkjan tioðfuli,
en mun færra fólk kom þar hið
síðata skiftið. Eflaust stafaði það
af því, hversu seint var auglýst,
sem sé sama daginn.
Um sönginn má i stuttu máli
segja, að hann tókst pryðijega,
þó einkum í síðara skiftið,
Kórinn er blandaður kór, og
nú eru í honum rúmiega 30
manns. Fuilyiða má, að í kóri
þessum s.éu margar góðar raddir,
bæði karla og kvenna.
Vafalaust myndi hann ná meiri
og betri árangri með meiri æflng-
og ástundun, og vildi ég hvetja
alla hlutaðeigendur til þess að gera
sitt besta til þess að ná sem
bestum árangii. Vandvirkni og
hæfileikar söngstjórans til þess
að stjórna söng eru fyrir löngu
kunnir, og má mikils vænta af
kórnum, ef sönðstjórinn og söng-
ílokkuiinn taka höndum saman
og æfa af kappi.
Stærstu og veigamestu Jög á
söngskránni voru lofsöngur Beet-
hovens, „Fitt iof, ó, diottinn", og
„Fagna, Z'on* úr JúdasMaccabeus
eftir Hánde]. Hitt voru andleg
lög og sálmar, tilheyrandi stað
og stundu.
Þau frú Jóhanna Ágústsdóttir
og hr. S'gurður Bogason sungu
auk þessa þrjú einsöngslög hvort
með organundirleik söngstjórans.
Tókst þeim báðum vel, þó einkum
í síðara skiftið.
í fyrra skiftið flutti söknar-
presturinn, sr. Sigurjón Árnasón,
erindi, en í seinna skiftið lásu
upp kvæði kennararnir Loftur
Guðmundsson og Steingrímur
Benediktsson.
Vestmannakór! Þökk fýrir söng-
inn, fyrr og síðar, og þá ekki síst
í þetta sinn.
Haldið áfram að æfa, og sýnið
í því ástundun og árvekni. Með
því stigið þér glæsilegt spor f
menningaráttina, jafnfrarrit þvi, að
þér veitið mörgum ánægjustuniir,
þegar þér látið til yðar heyra.