Hlín - 01.01.1959, Qupperneq 103

Hlín
101
ina og veittu þeim þar beina og ræddu við þá, og höfðust yfir
höfuð mest við í Búðinni, þegar þeir voru ekki inni á. hátíða-
svæðinu eða annarsstaðar að skoða sig um eða hitta vini og
kunningja.
Kaffisölu, eða aðra sölu, höfðum við enga, en konurnar höfðu
með sjer ríflegt brauð fyrir sitt fólk og gesti sína. — Jeg bakaði
t. d. úr 25 kg. af hveiti í kaffibrauð, sem jeg fór með suður, og
gátum við skagfirsku konurnar því gefið mörgum kaffisopa. —
T. d. rigningarkvöldið hugsa jeg að ekki færri en 200 manns
hafi drukkið kaffi hjá okkur.
í Búðinni var mikið spjallað, sungið og hlegið þessa daga, en
aðrar skemtanir fóru þar ekki fram. — Við giskuðum á að um
500 manns hefði verið samtímis í Búðinni rigningarkvöldið á
Þingvöllum.
Jeg sá, sem áður er getið, um tilhögunina í Búðinni og gætti
hennar með aðstoð valdra tjaldvarða þessa daga. — Þarna voru
margir verðmætir hlutir að láni, sem hæglega gátu skemst eða
glatast, og þorði jeg því lítið úr Búðinni að fara að deginum, en
að nóttunni voru tjaldverðirnir. — Jeg kom aðeins tvisvar inn
á hátíðasvæðið, við setningu hátíðarinnar, og síðar sá jeg Sögu-
legu sýninguna.
Ógleymanlegir verða mjer þó þessir dagar, jeg naut þeirra í
ríkurn mæli, þrátt fyrir nokkurt erfiði. — Mjer fanst það svo
dásamlegt að sjá allan þennan mannfjölda, sem að útlendu
gestunum meðtöldum, var álíka fjölmennur og helmingur allr-
ar þjóðarinnar, mæta þarna á gleðistundu, samhuga og sam-
hentur eins og ein sál í því að setja hátíðlegan og heilagan svip
á þessa samkoimu. — Alt dægurþras og flokkadráttur var
þurkað út þessa dagana.
Það virðist oft svo, að það þurfi sameiginlegar hörmungar og
sorgir til þess að sameina sundurleita krafta, en þarna gat
gleðin gert það. — Allir voru lotningarfullir, en sendu hver
öðrum hlýtt bros, þó þeir vissu engin deili hver á öðrum, önnur
en þau, að báðir voru þar mættir í sama tilgangi, að minnast
hins liðna, heiðra og þakka.
Þegar gengið var inn á hátíðasvæðið, við setningu hátíðarinn-
ar, datt mjer ósjálfrátt í hug ganga inn kirkjugólf á fermingar-
morgni, en fyrir þeirri athöfn var borin djúp lotning í mínu
ungdæmi.
Ef til vill vakti þó ekkert meiri undrun mína þarna á Þing-
völlum, en fyrsta yfirsýn af veginum þangað, er líta gat þessa
stóru tjaldborg, sem rúmað gat tugi þúsunda manna, sem fá-
menn, afskekt þjóð hafði haft orku til að reisa, þótt ekki væri