Melkorka - 01.07.1950, Blaðsíða 27

ÞESSAR KONUR!
Eftir Mary Austen
„Hver skilur konuna, jafnvel þó í lilut
eigi manns eigin dóttir?“ sagði Þruman,
Uta-Indiáni frá Hvítafljótinu.
„Dóttir mín hafði alizt upp í húsi mínu
þangað til hún var gjafvaxta, og ég hafði
mikið urn hana hugsað. Þá gifti ég hana
Tævi, manni af Unkampógra-kynþættinum,
nokkru eldri en hún, eins og sjálfsagt var,
þegar svo ung kona átti í hlut, og hann var
duglegur maður og efnaður. Auk þess liafði
ég fengið hjá honum byssu og hest, sem
hann, vegna dóttur minnar, lofaði að
gleyma. Skyldi maður ekki hafa leyfi til að
ráða á sínu eigin heimili?
En frá því fyrsta að dóttir mín heyrði
talað um þetta hjónaband, ólmaðist hún
gegn því, eins og ungt naut. Jafnvel konan
mín hóf rödd sína á móti mér, og leiddi
skömm yfir mig frammi fyrir Unkampógra-
mönnunum.
Það var ekki sannleikur, Jregar konan
mín sagði að ég elskaði ekki dóttur mína.
Vizka feðra minna stjórnaði gerðurn mín-
um, ég óskaði þess eins að dóttir mín öðlað-
ist virðingu, og að ntikill auður varpaði
ljóma á börn hennar.
En ég hafði álitið Unkampógra-manninn
vitrari en hann reyndist. Oft hef ég sagt við
sjálfan mig, að fæðan, sent synir okkar
fengju í skólum stjórnarinnar væri léleg
og kraftlaus, og að hún eyðilegði karl-
mennsku þeirra; enda varla á öðru von, Jtar
sem hún er tekin úr blekbyttum.
I minni tíð og leðra minna, var Jtað svo
að ltefði kona kennt manns, fylgdi hún
honunt upp frá Jtví, slíkur kraftur fylgdi
Jtá karlmanninum.
En jafnvel eftir að dóttir ntín hafði sofið
undir feldi Unkampógra-mannsins, stóð
hún upp í hárinu á lionunt, manninum sín-
um. Hún kastaði í hann búshlutum, í ltans
eigin húsi; því húsi, sent hann hafði byggt
ltanda henni. Þegar hann kont lteint frá því
að sinna hestunum, sat hún við kaldan arin-
inn, og faldi höfuð sitt í feldinum. Tvisvar
flýði hún frá honum, heim í mitt litis, og
tvisvar sendi ég hana aftur til mannsins
síns, eins og skyldugt var. — í nafni ömmu
þinnar, sagði ég við Unkampógra-manninn,
gerðu ltana barnshafandi. Það vita allir, að
Jtó að lijarta konunnar ntildist ekkert er
hún gefur sjálfa sig, verður Jtað þrungið af
ást, er hún gefur barninu sínu bt jóstið.
Minnist þess, að ég var stöðugt sannfærð-
ur um réttmæti Jtessa lijónabands, því mað-
ur dóttur minnar spilaði hvorki né drakk,
og Jtegar dóttir mín sat harmþrungin við ar-
in ntinn, sveipaði hún unt sig dýrindis sjali,
sem ltann hafði keypt lianda ltenni. Hún
sat nú og néri hendur sínar í sárri örvænt-
ingu, en áður fyrr hafði lilátur hennar
hljóntað líkt og seitlandi vorregn.
Oft lutgsaði ég nteð sjálfum mér, að Un-
kampógra-ntaðurinn ltefði átt að slá hana.
Eg sagði við ltann: Ertu orðinn eins og Jtess-
ir hvítu menn?
Hverju haldið þið að liann hafi þá svar-
að? Ekki öðru, en að ásaka ntig fyrir að ég
sjálfur hefði ekki notað svipuna sem læri-
meistara dóttur ntinnar. En ég spyr: ltvern-
ig hefði ég átt að geta gert Jtað? Ég sent
hafði konuna mína alltaf á hælunt ntér, og
eyru mín voru neydd til að lilusta á kvein-
stal'i hennar. Að lokunt varð ég að leita til
Ráðsins og Itiðja unt skilnað fyrir dóttur
mína, hvað það og samjtykkti, Jtegar ég
mei.korka
53