Fréttabréf Siglfirðingafélagsins í Reykjavík og nágrenni - okt. 1996, Blaðsíða 20

Hulda Steinsdóttir.
Litið til
baka
Eftir því sem árin færast
yfir er fólk gjarnt á að rifja
upp liðnar ævistundir, hvort
sem þær eru súrar eða sætar.
Ég var svo lánsöm að alast
upp í fögrum bæ við fagran
fjörð, þ.e.a.s. Siglufirði, hjá
indælis hjónum. Stundum
gerði söknuðurinn þó vart
við sig þar sem ég yfirgaf sveit
og systkinahóp. A Siglufirði
var svo margt að sýsla við en
þar sem ég var ein barna á
heimilinu urðu leikir nokkuð
einhæfir, enda vildi fóstra
mín snemma halda mér að
vinnu, en hún var saumakona
og hafði mikið að gera við að
sauma fyrir frúr bæjarins. I
sambandi við vinnu hennar
komu margir á heimilið og
hafði ég mjög gaman af því.
Á þessum árum snerist hug-
ur Siglfirðinga mikið um
sumarvinnuna. Snemma sum-
ars var því farið að ræða um
síldina. Hvenær skyldi hún nú
koma blessunin? Fólk ræddi
þetta sín á milli eins og um
aufúsugest væri að ræða sem
boðin yrði velkomin í bæinn.
Karlmenn fóru að undirbúa
söltun upp úr miðjum júní.
En oftast hófst sjálf söltunin
seinnihluta júlímánaðar og gat
staðið fram í september ef rek-
netaveiðin var góð.
Það var mikil tilhlökkun í
hugum bæjarbúa þegar von
var á fyrsta skipinu með síld
til söltunar. Þegar kallið kom,
„ræs-ræs“, glumdi svo berg-
málaði í fjöllunum og uppi
varð fótur og fit. Stúlkur,
ungar sem gamlar, af hærri
stétt og lægri dubbuðu sig
upp í síldargallann og skund-
uðu á síldarplönin. AUir vildu
bjarga „silfri hafsins“ sem
ferskustu í tunnurnar. Við
síldarkassann var ekkert kyn-
slóðabil né stéttaskipting. Þar
ríkti gleðin og áhuginn var
ódrepandi.
Ég hlakkaði ósköp mikið
til að fá að taka þátt í síldar-
ævintýrinu á þessum árum.
Oftast var „matsjeverkað“ —
kverkað og slógdregið, þá
voru alltaf tveir í lagi sem
kallað var. Mitt hlutverk var
að leggja niður. Oft var erfitt
að koma botnlögunum
skammlaust fyrir en það
hafðist með þrautseigju og
þolinmæði. Eftirlitsmenn
voru mjög strangir og gengu
stíft eftir að vel færi í tunnun-
um.
I þessum anda og athöfn-
um leið sumarið þar til skól-
inn tók við en hann hófst
ekki fyrr en í byrjun október.
Þar var vinnunni haldið
áfram þótt í breyttri mynd
væri enda fylgdu skólatíman-
um leikir og ýmiskonar úti-
vist barnanna, sem mest var
helguð skíðaíþróttinni á
Siglufirði.
Þessi lífsstíll vinnu og skóla
var sá sem ég ólst upp við.
Seinna hvarf síldin og þá
breyttist mynstrið að ýmsu
leyti þótt fiskútgerð kæmi í
staðinn. Þá skapaði sú at-
vinnugrein aldrei þá spennu
sem síldarverkunin gerði.
Meðan síldin var og hét voru
alltaf nóg verkefni fyrir ung-
lingana. Engir gengu um göt-
ur með hendur í vösum eða
héngu á sjoppum með mis-
jöfnum afleiðingum.
Ég hef oft hugleitt það, nú
á fullorðinsárum, hvað það
voru í raun mikil forréttindi
að fá tækifæri til að ala börn-
in sín upp í bæ eins og Siglu-
firði. Á mínum búsetuárum
þar var íbúatalan um 3.300
manns en er nú komin niður
í 1700, hvað veldur? Það eru
auðvitað margir samverkandi
þættir sem er ekki á mínu
valdi að skilgreina. Ekki er
það samgönguleysið sem oft
var kennt um áður fyrr. Þar
er Iíka fullkomin þjónusta í
heilsugæslu og aðstaða fyrir
aldraða eins og best verður á
kosið.
Að endingu fylgja þessu
greinarkorni bestu kveðjur til
Siglfirðinga heima og heiman
með þakklæti fyrir samfylgd-
ina um hálfrar aldar skeið.
Megi bærinn okkar fagri
halda áfram að veita íbúum
sínum öryggi og skjól.
Við óskum
Siglfirðingafélaginu til
hamingju með afmœlið
og þökkum gott starf
í 35 ár.
Munið að þið eruð
alltaf velkomin
20