Vesturland - 24.12.1961, Blaðsíða 4

4
VESTURLAND
STJARNAN hafði leiðbeint þeim
til Betlehem. Barnið hafoi þegið
gjafir þeirra, og gefið þeim í stað-
inn smástein, en þeim var enn ekki
ljóst hvað gjöfin átti að merkja.
Nú voru þessir þrír menn á
heimleið. Þeir voru komnir að
eyðimörkinni, þar sem stigamenn
lágu í launsátrum, eyðimörk, sem
hafði alið þá og uppfóstrað og um
síðir mundi verða hinsti hvílu-
staður þeirra.
Um stund höfðu þeir gleymt
því flestu, sem annars var þeim
daglega efst í huga: Völdum og
góssi, hernaði og þegnum, meira
að segja hinni miklu lest, sem
væntanleg var frá Persalandi,
lángar raðir úlfalda klyfjaðar
gulli, fílabeini, skartgripum frá
Indíalcndum; þar voru gimsteinar
og pell, og hið dýrmæta krydd.
Þeir höfðu gleymt — já, þeir
höfðu meira iað segja gleymt
ITcródesi, iiinum volduga konungi.
Nú lyrst mundu þeir orð Heró-
desar.
Leitið barnsins, hafði hann
sagt, og þegar þið hafið fundið
það þá látið mig vita svo að ég
geti líka farið og veitt því lotn-
ingu.
mundi ekki lúta barni, hann mundi
senda hermenn sína til þess að
myrða það. Þeir yrðu að forðast
Heródes.
— Komið þið, sagði Kaspar. Við
fönjm aðra leið til baka. Hann
faldi steininn litla í belti sínu, og
lagði af stað, en hinir fylgdu hon-
um.
Fylgdarlið konunganna þriggja
beið þeirra við brunninn í Betle-
hemsþorpi, og ekki leið á löngu
þar til hin litla lest lagði af stað
út í eyðimörkina, en börnin í
þorpinu eltu þessa skrautbúnu
menn og lest þeirra eins lengi og
þau þorðu, undrandi og forvitin.
Ekki höföu þeir lengi farið þegar
iestarforinginn sagöi:
— Héma er staðurinn, herra.
— Hvaða staður? spurði Kasp-
ar.
— Ctaðurinn, sem þið áðuð og
ckiptuð klæðum, fóruð úr ferða-
fötunum og klæddust konungs-
skrúðanum.
— Rétt er það, en við skiptum
ekk; um föt eS þessu sinni. Við
höldum áfram eins og við erum.
— Já, en, andmælti fyrirliðinn,
liér er fullt af ránsmönnum og
þegar þeir sjá konungsklæði ykk-
ar, telja þeir víst að þið hafið
dýrgripi í fórum ykkar, og við
— Nemið staðar!
Konungarnir héldu áfram án
þess að anza kallinu.
Ræningjarnir ráku upp öskur og
gripu til vopna sinna, og bardagi
virtist í aðsigi. Allt í einu brá
leiftrandi birtu yfir konungana
þrjá, og óttaslegnir stigamennirn-
ir vörpuðu sér til jarðar.
— Salem aleikum, sögðu þeir á
á máli eyðimerkurinnar. Friður
sé með yður.
— Séuð þið góðir menn, tökum
við u.ndir óskir ykkar, sagði
Kaspar.
Það var eins og ræningjarnir
væru lamaöir af ótta. og skjálfandi
liorfðu þeir á hina litlu lest fara
fram hjá.
* # ★
Á FJÓRÐA DEGI mættu þeir und-
anreiðarmcnnum persnesku úlf-
aldalestarinnar, og þegar þeir
vis.su að þarna fóru konungarnir
þrír, snsru þeir aftur og skýrðu
íyrirliða lestarinnar frá því. Hin
mT'la lest nam staðar, tjald var
reist og teppi breidd út, og þar
voru lögð fram sýnishorn þeirra
djásna og dásemda, sem lestin
hafði að flytja. Foringinn klædd-
Við höfum leitað, og við
höfum fundið, sagði Kaspar, sem
hafoi gefiö barninu gull, og nú
geymdi steininn, sem þeir fengu
að gjöf.
—■ Og nú? spurði Melchior, sem
fært hafði barninu reykelsi.
Nú höfum við séð barnið,
svaraði Balthazar, sem hafði farið
hundruð míina til þess að færa
barninu öskju með hinni hcilnæmu
myrru.
Ekki gátu þeir snúið sömu leið
til baka, því að þá hefðu þeir hitt
Heródes og orðið að segja honum
sannleikann, en þeir höfðu ekki
lofað ITeródesi að snúa aftur, svo
að þeir gátu ef þeir vildu valið
sér rora leið um eyðimörkina.
Hcródes sendir alla sína
mcnn á eftir okkur, sagði Melchior.
Auðnin er stór og vindurinn
máir burtu spor okkar, svaraði
Balthazar.
Veldi Heródesar er í vestri,
okkar í austri, og ég óttast Heró-
des ekki.
Það gerðu hinir ekki heldur, en
þeim kom saman um að ITeródes
erum svo fáliðaðir að við geturn
ckki staðizt ræningjaflokk.
— Það er ástæðulaust að við
dulbúum okkur, sagði Balthazar.
— Við höldum áfram eins og
við erum, sagði Melchior, og þar
með héldu þeir út í eyðimörklna.
Lestarforinginn benti á að leið-
in væri sjaldfarin. Hætta væri á
að hitta stigamenn, sem hvorki
virtu lög né menn, villidýr, sem
hættuleg væru úlíöldunum og auk
þess væri hætta á . . .
En konungarnir þrír svöruðu
aðeins: Höldum áfnam, óttist ekki.
Að kvöldi þriðja dags sneri
fyrirliðinn úlfalda sínum allt í
einu aftur, og kallaði:
— Sjáið! Þarna bíða þeir okkar.
Þeir eru yfir hundrað að tölu.
Lcstin nam staðar. Konungarn-
ir tóku af sér vefjarhettina og
röktu þá sundur. í hverjum þeirra
var geymd gullkóróna. Þeir settu
kórónurnar á sig og riðu fram með
lestinni. Það stirndi og glampaði
á gullkórónurnar í tunglskininu.
Þegar þeir nálguðust stigamenn-
ina, gekk foringi þeirra fram.
ist skrautbúningi og fór til móts
við konungana.
Salem aleikum, sagði hann
lotningarfullur.
Aleikum es salem, svöruðu
þeir.
Við höfum fengið að fara í
friði um lönd ykkar, sagði foring-
inn, sem jafnframt var yfirkaup-
maöur lestarinnar. Hér ber vel til,
þvi að nú getum við sýnt þakk-
læti okkar. Við höfum brotið upp
farangur og lagt íram gersemar,
svo að þið getið valið það, sem þið
helzt óskið.
— Far þú í friði, sagði Kaspar,
er þér frjáls umferð um lönd okkar
svo oft sem þér gott þykir.
— Lítið á og kjósið ykkur gripi
eða hvað sern er, sagði kaupmað-
urinn.
Þið skuldið okkur ekkert,
sagði Melchior.
— Satt er það að vísu, en við
viljum gjarnan sýna þiakklæti okk-
ar, og hér á teppunum er gull og
fílabein, þarna eru gimsteinar og
skartgripir, á hvíta teppinu er
glitvefnaður og pell og purpuri, í
kössunum þarna eru skrautleg
vopn og í bögglunum krydd. Ekk-
ert er falið, og þótt allt hafi ekki
verið opnað, þá bíður það þess að
þið kjósið.
Konungarnir þrír ræddust um
stund við í hljóði. Síðan sagði
Kaspar:
— Ekki ætlum við að móðga
þig, Ben Alem, en við höfum verið
i vesturvegi, og þar sáum við slíka
dásemd, að allir dýrgripir þínir
blikna við samanburðinn.
Ben Alem stóð hugsi um stund.
— Sáuð þið þennan fjársjóð í höll
Heródesar? sagði hann svo.
— Nei, ekki í höll Heródesar,
öðru nær.
Ben Alem yppti öxlum og bauð
þeim að ganga inn í tjaldið og
neyta matar og drykkjar. Hann
reyndi aftur að freista þeirra með
varningi sínum, en konungarnir
þáðu ekki.
— Farðu í friði, sagði Kaspar,
en farðu varlega. Ræningjar eru
allstaðar á ferli í eyðimörkinni.
— Við höfum búið okkur undir
að veita stigamönnum viðnám og
mæta erfiðleikum, svaraði kaup-
maðurinn. En við höfðum ekki
búist við að heyra um meiri fjár-
sjóð en það, sem við förum með.
Hvaða fjársjóður er þetta?
— Þú munt koma í lítinn dal,
sagði Kaspar og brosti, og þar
muntu frétta af sveinbarni, og
einnig þú munt leita það uppi og
tilbiðja það.
Síðan héldu konungarnir af
stað, en Ben Alem stóð eftir hugsi.
— Já, lítið barn, sögðu þeir, en
hvar er þá fjársjóðurinn?
★ % ★
KONUNGARNIR héldu áfram, og
loks komust þeir út úr eyðimörk-
inni og tók þá við frjósamt og
fagurt land. Þeir gáfu sér ekki
tóm til að nemia staðar, en héldu
áfram enn um skeið, unz þeir viku
úr leið áleiðis til lítils pálmalund-
ar, sem þarna var ekki fjarri. Við
litinn læk meðal blóma og fiðrilda
hittu þeir Símon, spekinginn. Hann
var kolbrúnn á hörund af sól og
vindi, og pírði augum af því að
hann mændi löngum á stjörnur og
aithugaði þær og taldi. Við hlið
Símonar stóð leðurskjóla með
vatni, en annars átti Símon ekk-
ert og óskaði sér einskis.
Konungarnir lutu Sírnoni, en
hann óskaði þeim friðar.
— Við fylgdum stjörnunni,
sagði Kaspar. Við fundum barnið
Framhald á 17. síðu.