Búnaðarrit - 01.01.1969, Blaðsíða 25
KRISTJÁN KARLSSON
15
verkfæraskemma á Skeiðmel og stækkað leikfimisliúsið.
Yfir þann viðauka var lagt smíðaloft. Fjárhús voru reist
á Hagakoti, sem rúmuðu 400 fjár og einnig heyhlaða. Má
vera, að enn sé eitthvað ótalið. En öllum má ljóst vera,
þótt þessar framkvæmdir kæmu ekki allar í einu, heldur
stig af stigi, og að engu væri flanað, þá hefur mikið livílt
á skólastjóranum: útvegun leyfa og efnis, ráðning starfs-
manna og yfirumsjón með öllum framkvæmdum. Þess
verður og að geta, að fjárveitingar lágu ekki lausar fyrir,
svo að fast mátti hann sækja róðurinn, ef duga skyldi. Og
á stundum, í sumum tilvikum, voru fjárframlög furðu-
lega skorin við nögl.
Áður en ég fylgi Kristjáni frá Hólum, má ég ekki láta
þess ógetið, að margt fleira reyndi þar á liann og konu
hans en hin vanabundna önn. Gistihús var rekið þar á
sumrum með miklum myndarbrag. Þar voru oft fjölda-
fundir og fjöldasamkomur, er mjög orkaði á þrek, fram-
sýni, úrræði og æðruleysi þeirra skólastjóralijónanna.
Nefni ég sem dærni liátíð þá, er fór frain, þegar Jóns
Arasonar-turninn var vígður 1950, og afmælisfagnað skól-
ans 1957. Þá var mikiö í lnifi, að vel skyldi takast. Við-
húnaður var mjög mikill og þrauthugsaður. Þó hefði
hann að takmörkuðu haldi komið, nema vel rættlst um
gott veður. Allt tókst þetta með ágætum, svo að einmælt
var. Forsjónin reyndist örugg og veðurguðirnir lilið-
hollir, þá er mest lá við.
Samkennari Kristjáns frá Hólaárum, Páll Sigurðsson,
skrifar mér í febrúar sl.: „Kynni okkar Kristjáns voru á
einn veg. Ekki var ég honum ávallt sammála, en þó var
hin langa samvinna okkar snurðulaus . . . Sjálfur gekk
liann að verki með eindæma dugnaði og hyggindum.
Tvennt var í fari hans og skapgerð, sem ég dái alltaf:
æðruleysi Jians á liverju sem gekk, og hann sá alltaf úr-
ræði og opnar leiðir, þótt öðrum sýndist allt lokað og
vonlaust.“
Ekki komst Kristján hjá ýinsum aukastörfum, meðan