Samtíðin - 01.09.1940, Blaðsíða 16

12
SAMTÍÐIN
Hin gömlu kynni
Smásaga eftir HANS KLAUFA
EG ER aftur kominn lieini til
ættjarðar minnar, eftir að
liafa dvalið langvistum erlendis. Mörg
undanfarin ár hef ég ferðast stað úr
stað, numið ný lönd, kvnsl nýju fólki,
lært nýja siði. Þessi ór liafa reynst
mér lærdómsrik, og ég mun búa að
þeim það, sem eftir er ævi minnar.
Ég hef unnið fyrir mér með pennan-
um mínum, og það héfur oft verið
þröngt í búi hjá mér, en ég hef líka
verið rikur öðru hvoru. Eg hef lifað
marga langa og fagra sólskinsdaga,
en ég hef heldur ekki farið varhluta
af dimnnun dögum, fullum leiðinda
og heimþrár. Vor hverl hef ég horft
löngunarfullum augum á eftir far-
fuglunum, sem beint liafa flugi sínu
norður á bóginn. Norður heim til
átthaganna minna. Mig hefur langað
til að fylgja þeim eftir, en ég lief all-
af staðist mátið. Minn tími var ekki
kominn. Aætlunarverki mínu var
ekki lokið. Er ég yfirgaf ættland mitt,
steig ég á stokk og strengdi þess lieit,
að snúa ekki aftur, fyr en ég hefði
getið mér frægð og frama. Draumar
mínir Iiafa rætsl. Ég er orðinn kunn-
ur fyrir ritstörf mín, og hamingjan
brosir við mér.
Burtfarardagur minn, fyrir sautján
lárum, er mér enn í fersku minni. Ég
var fátækur, umkomulaus drengur,
er ég lagði af stað í hina löngu ferð.
Ég átti hvorki nesti né nýja skó, en
ég átti mér fagra framtíðardrauma
og ódrepandi vilja til þess að verða
köllun minni trúr. Slíkt veganesti
verður aldrei að fullu metið. Hópur
þeirra manna, er fvlgdu mér til
skips, var fámennur. Árnaðaróskirn-
ar voru hvorki margar né fjölbreytl-
ar. Síðan befir margt breytsl. Tala
þeirra, er virða mig viðlals, virðist
hafa vaxið að mun síðustu árin. Nú
eru til menn, er liætta sinn dýrmæta
lifi með því að fara yfir hinar fjöl-
förnustu götur, aðeins til þess að
þrýsta hönd mína og spyrja um líðan
mína. Maður skyldi halda, að allir
þessir vingjarnlegu menn hefðu bor-
ið mig fyrir brjósti, frá því ég var
barn, en það efast ég nú um. Ég brosi
til þessara manna, og undantekning-
arlaust misskilja þeir bros mitt. Bros
mitt á rót sína að rekja til þess, að
þetta eru sömu mennirnir, er töldu
það ekki ómaksins vert að kasta á
mig kveðju fyrir fáeinum árum.
Timarnir breytast og mennirnir með.
Samkvæmissalir auðmanna og brodd-
borgara þessa bæjar standa mér opn-
ir. Ég er i tisku eins og stendur. En
hver veit, hve lengi það varir. Tískan
er hverful - eins og svo margt
annað.
Nú labba ég um göturnar og hef
gaman af því að alhuga það, sem
fyrir augun ber. Mér verður starsýnt
ó allar þær miklu breytingar, seni