Morgunn - 01.12.1957, Blaðsíða 37

MORGUNN
123
inn, sem entist henni fram í háa elli. Sá eldur brann raun-
ar oft með meira afli en vinum hennar var þægilegt og
varð þrásinnis tilefni árekstra, sem bökuðu henni mikla
þjáning. Hún þráði samræmi og frið, en andstæðurnar í
sjálfri henni voru sterkar.
Um bernsku hennar og æsku má margs verða vísari af
hinni gagnmerku ritgerð hennar: Bernskuheimilið mitt,
sem er fágætt menningarsöguplagg og birt var fyrst í
Eimreiðinni og löngu síðar í Ritsafni hennar.
19 ára gömul hleypti hún heimdraganum frá fátæklega
kotinu norður á Vatnsnesi, óvenjulega gáfuð, með listþrá,
sem aðrir gátu ekki skilið, og óviðráðanlega óbeit á um-
hverfinu, sem hún hafði búið við á bernsku- og æskuár-
um. Hún komst til Reykjavíkur og nam ljósmóðurfræði.
Fór þá til Kaupmannahafnar til frekara náms að tilstuðl-
an J. Jónassens landlæknis, og settist síðan að sem ljós-
móðir í Reykjavík. Hún giftist þar þrítug Halldóri Guð-
mundsyni, ágætum manni, og fluttust þau norður að Hlöð-
um í Eyjafirði. Eftir lát Halldórs fór hún til Akureyrar,
síðan til Reykjavíkur og andaðist þar hálfáttræð níu ár-
um síðar .
Áður en hún giftist mun hún hafa orðið fyrir vonbrigð-
um og snemma hjúskapar lá hún lengi mikið veik. En fá-
gæt umhyggja manns hennar og skilningur hans á eðli
hennar, kostum þess og göllum, urðu henni græðandi
smyrzl á gömul sár. Enda var yfir heimilislífi þeirra og
sambúð jafnvægi og friður,. sem naumast haggaðist.
Ólöf var einræn kona og ekki við allra skap. Nyrðra
eignaðist hún vini, sem hún mat mikils, og hafði samneyti
við menn um málefni, sem voru henni hugstæð. En jafnan
mun hún hafa skapað um sig þann svala blæ, að hún hlaut
að verða mikið ein. Enda veit ég að hún taldi fáa eina
skilja þann hugmyndaheim, sem hún lifði í í litla, fágaða
húsinu sínu á Hlöðum. Tilsvör hennar girtu fyrir öll frek-
ari kynni, þegar hún vildi svo, og hún hafði fágætan hæfi-
leika til að koma fyrir sig orði. Raunar naut hún heillar