19. júní - 19.06.1986, Blaðsíða 76

sýningarskrána. Ég var meö geðillsku
því ég hafði nýfrétt að vegna bygginga-
framkvæmda við Alþýðubankann
myndi hluta af þaki Nýlistasafnsins að
líkindum verða svipt burt meðan á
ljósmyndasýningunni stæði. Eitt af
því sem ég er að vélrita er pistill um
Vilborgu Einarsdóttur og kvöldið
áður hafði hún sagst ætla að taka
myndirnar fyrir ljósmyndasýninguna
daginn eftir, undir Reynisfjalli. Til að
dreifa huganum kveiki ég á útvarpinu
og þá eru að hefjast fréttir. Þær hefjast
svona: „í dag varð það slys að maður
sem verið var að ljósmynda í fjörunni
undir Reynisfjalli, rak til hafs..Þótt
niðurstaðan yrði að þakið héldist á
sýningunni og myndefni Vilborgar
fyndist lifandi, rekið hálfa leið til Vest-
mannaeyja, þá var ekki Ijóst að niður-
staðan yrði sú í allmörg augnablik.
Að horfa og/eða sjá
Á ljósmyndasýningunni sýndu 21
kona svart-hvítar myndir og litljós-
myndir. Flestar þeirra hafa öðlast
persónulega myndsýn. Á sýningunni
voru hefðbundnar myndir en einnig
talsvert um tilraunir. Það er svo sára-
sjaldgæft að konur taki upp á því að
halda einkasýningar á ljósmyndum
sínum að svona samsýning gefur
okkur sem höfum áhuga á þessum
miðli, tækifæri til að sjá hvað aðrar cru
að gera, vítt og breitt. Það væri mjög
spennandi að skoða einkasýningar
hjá konum eins og Nönnu Búchert,
Jóhönnu Ólafsdóttur eða Dönu Jóns-
dóttur, þ.e. eldri kynslóðinni. Allar
eru þær að gera athyglisverðar
myndir. En það verður ekki síður
forvitnilegt að skoða það sem þær
yngstu eru að gera. Til dæmis sýnir
Anna Svavarsdóttir athyglisverðar
myndir á sýningu Ljósmyndarafélags-
ins um þessar mundir - myndir sem
eru um margt svipaðar myndröð
hennar á sýningunni Augnabliki í
myndsýn, en gerólíkar í tækni. Það
verður líka mjög fróðlegt að fylgjast
með þróuninni hjá Öldu Lóu Leifs-
dóttur, en hún var einnig með góðar
myndir á Augnabliki. Hún er nú í ljós-
myndanámi við listaskóla í Berlín eftir
að hafa lokið námi í ljósmyndun sent
iðngrein hér heima. Einmitt! Það er
betra að vita hve mikið Ijósmagn fer í
gegnum linsurnar og þannig - en
höfuðmáli skiptir hvernig augað sér,
sem í gegnum linsuna horfir.
Kjarvalsstaðasýningin
Ég tók ekki þátt í að velja verk á Hér
og nú sýninguna eins og ég gerði á
ljósmyndasýninguna þannig að auð-
vitað finnst mér sem valið á Hér og nú
hefði mátt vera öðruvísi. Þetta var um
margt mjög góð sýning og auðfundið
að flestar sem þátt tóku í sýningunni
höfðu lagt allan sinn metnað í verkin.
Verkin voru flest málverk eða skúlp-
túrar, í það minnsta voru fá verk sern
flokka mátti undir leirlist, textíl,
grafík eða glerlist. Svo sem ekki hægt
að sýna allt, en sýningin hefði verið
sterkari með konum eins og Ásgerði
Búadóttur, Ragnheiði Jónsdóttur eða
Rögnu Róbertsdóttur. Dómnefndin
var bundin af því sem sent var til
hennar og ég veit svo sem ekkert um
það hverjar sendu sín verk og hverjar
ekki.
Þau verk sem höfðuðu sterkast til
mín voru verk þeirra Huldu Hákonar-
dóttur, Ástu Ólafsdóttur, Arngunnar
Yrar Gylfadóttur og Bjargar Þor-
steinsdóttur. Hulda býr til skúlptúra
úr mjóum og löngum spýtum ásamt
gifsi, litum ogfleiru og útkoman ersér-
lega sjarmerandi heimur sem grund-
vallast á persónulegu lífi hennar.
Alveg eins og góð myndlist á auðvitað
að vera. Ásta Ólafsdóttir var með ein-
staklega gott vídíó-verk sem því ntiður
fór framhjá flestum sýningargesta því
það var sýnt á litlum skermi sem bar
við bjartan himinn! Þar fór það. Arn-
gunnur Ýr er enn í námi í borg heilags
Fransiskusar af Assisi enda voru
ntyndir hennar eitthvað svo dýrlings-
lcgar. Eins konar nútíma íkon-mál-
verk. Sumar myndanna voru fullmikið
undir áhrifum l'rá einum hinna ítölsku
málara sem nú kveður svo ramt að. En
hvað um það - það er ágætt að verða
fyrir áhrifum svo framarlega sem
myndlistakonan býr yfir kjarna sem
allt geri að hennar og slíkan sýnist mér
Arngunnur Ýr hafa. Björg Þorsteins-
dóttir sýndi þarna pappírsverk sem
nutu sín stórkostlega vel í þessu rými.
Það verður spennandi að fylgjast nreð
því hvernig hún vinnur áfram með
svona stórt format.
Annars er það kolómögulegt að
76