Morgunn - 01.12.1992, Blaðsíða 15

morcunn
Ég trúði ekki á þetta í fyrstu
Móðir mín lá á þessum tíma mjög veik á sjúkrahúsi.
Sjálf var ég nýkomin af Landakoti eftir sjúkdómslegu þar.
En hann vill ekki segja mér hvern hann sé kominn til þess
að sækja. Eg tel upp nöfn flestra ættingja minna en hann
segir nei við þeim öllum, en bætir við: „Ég mun sækja
ykkur öll, en það er bara enn óskaplega langt þangað til
ég kem að sækja þig og móður þína og reyndar öll ykkar.
En hann segist samt vera kominn þarna til þess að sækja,
og ég átta mig á því að klukkuna vantar tvær mínútur í
eitt. Hann segir svo við mig að hann megi ekki vera að
því að dvelja hjá mér lengur því hann sé að sækja. Og
hann fer án þess að segja mér nokkuð um það hver það
sé.
Klukkan átta um morguninn hringir móðursystir mín í
mig og spyr hvort ég sé það frísk að ég treysti mér til þess
að fara upp á spítala til móður minnar og tilkynna henni
að bróðir hennar hafi látist þá um nóttina. Ég spyr hana
hvenær hann hafi dáið. „Um eina mínútu fyrir klukkan
eitt," svarar hún. Og það er nákvæmlega á þeim tíma sem
feðir minn er að fara að sækja hann.
Svona upplifanir geta þó oft verið erfiðar. Hér áður fyrr
sá ég oft þegar fólk var að farast. Ég óskaði þess oft að ég
væri laus við þetta. Ég sá jafnvel atburði sem voru að eiga
sér stað erlendis. Sonur minn, hann Bjarni, var farmaður
um tíma, og ég fylgdi honum oft með þessum hætti á þá
staði sem hann sigldi til. Og það er varla til það land í
Evrópu sem ég hef ekki komið til, dulrænt séð. Ég fylgdi
honum alltaf í draumi.
Eitt sinn var hann á skipi sem m.a. sigldi til Rússlands
þg Hollands. Á þessum ferðalögum fannst mér alltaf ein-
hver vera með mér, án þess að ég sæi hann þó. Eitt sinn
fannst rnér við fara yfir Danmörku og austur
Evrópulöndin og sem leið liggur allt til Murmansk í
Rússlandi. bar sé ég skipið hans fara frá bryggju. Ég sá
13