Jazzblaðið - 01.10.1950, Blaðsíða 9

bróðir hans lék á píanóharmoniku, —
síðan kom ég.
Það voru margir góðir hljóðfæraleik-
arar í Moten-hljómsveitinni. Fimm
þeirra hafa leikið með mér fram á
þennan dag. — Auk þeirra Walter og
Jimmy Rushing eru það Ed Lewis, sem
leikið hefur fyrsta trompet hjá mér í
mörg ár, barytón-saxófónleikarinn Jack
Washington og ti'ommuleikarinn Jo
Jones. Við höfðum einnig menn eins og
Eddie Durham trombónleikara, sem út-
setti mikið og ,,Hot Lips“ Page, sem sá
um trompetsólóarnar.
Ég hef heyrt margar villandi sögur
um það, hvernig ég varð hljómsveitar-
stjóri, og vil því taka það fram, að ég
tók ekki við Moten-hljómsveitinni, þeg-
ar Benny dó. 1935 var hljómsveitin ráð-
in til „Rainbow Ballroom“ í Denver,
einn þekktasti dansstaður í vestrinu,
en Benny varð eftir í Kansas City vegna
veikra hálskirtla.
Um það bil, sem hljómsveitin átti að
byrja í Denver, fékk Bus skeyti um að
Benny bróðir hans hefði dáið á skurð-
arborðinu. Þessar fréttir höfðu mikil
áhrif á alla í hljómsveitinni. Okkur
þótti öllum mjög vænt um Benny og við
höfðum litið meira á hann sem góðan
félaga en ekki bara sem stjórnanda
hljómsveitarinnar. Við gerðum okkar
til að leika þann tíma, sem við vorum
ráðnir í Denver, en án stjórnanda virt-
ist þetta allt vera í molam. Bus Moten
stjórnaði hljómsveitinni í næstu sex
mánuði og síðan leystum við hljóm-
sveitina upp.
Það næsta sem ég gerði, var að stofna
litla hljómsveit, og voru nokkrir félaga
minna úr Moten hljómsveitinni með
mér. Um haustið 1935 stækkaði ég
hljómsveitina, og varð hún það, sem hún
nú er. Þeir Rushing, Page, Durham, Ed
Lewis, Jack Washington og Jo byrjuðu
þá með mér.
Mér er sama þó ég segi frá því, að
það lék ekki allt í lyndi fyrir þessari
hljómsveit minni. Við þvældumst á milli
staða í ár eða svo, áður en eitthvað tók
að rætast úr með sæmilega vinnu. En
þar var það, sem Benny Goodman og
John Hammond komu fram á sjónar-
sviðið. Á einni ferð sinni til Kansas
heyrði John í hljómsveitinni. Hann var
ungur að árum þá, en með sama áhug-
ann fyrir jazz og hann hefur enn þann
dag í dag. John hafði gaman af hljóm-
sveitinni og hann minntist á hana við
marga, m. a. Goodman.
Við útvörpuðum frá lítilli stöð í Kan-
sas og John ráðlagði Benny að hlusta
á okkur, sem Benny strax gerði, og þótti
honum það nógu gott til þess, að hann
kom alla leið til Kansas til að hlusta á
okkur í eigin persónu. Ég get bætti því
við, að Goodman-hljómsveitin lék þá í
Chicago, og eina leiðin fyrir Benny að
heyra okkur, var að fara með ferða-
útvarpstæki út á lóð, þar sem engin hús
voru nálægt.
Þegar Benny kom til Kansas um vor-
ið 1936 til að heyra í hljómsveitinni,
datt engum okkar í hug að hann hefði
komið bara til að hlusta á okkur. Benny
fór aftur til Chicago og hringdi í fram-
kvæmdarstjóra sinn, Williard Alexander
hjá „Music Coi'poration of America" í
New York. En John Hammond hafði
einnig talað við Willard um hljómsveit-
ina. Willard kom sjálfur til Kansas City
og gerði samning við hljómsveitina
fyrir MCA.
Þveröfugt við margar sögur, þá fékk
9