Jazzblaðið - 01.11.1950, Blaðsíða 6

*— og vinnu í þeirri hljómsveit. Þetta
var árið 1927, þegar sú tegund jazzins,
sem við nefnum „hot“, var að mótast;
og fágast, og Harry hélt sífellt upp á
við á tónlistarbrautinni. — Um þetta
leyti fannst honum hann fyrst vera að
ná tökum á jazzinum, enda hafði hann
nýlega lagt út á þá braut, að útsetja
fyrir hljómsveitir, sem gerði honum
mikið gagn.
Snemma á fjórða tug aldarinnar bauð
Edgar Jackson honum í hljómsveit sína,
sem þá lék á stað, er nefndist „Spiders
Web“, og tveim árum seinna fór Harry,
ásamt þrem öðrum meðlimum Jackson-
hljómsveitarinnar, þeim Ivor Mairants,
Jack Nathan og Les Lambert, yfir í
hljómsveit þá, er Roy Fix var að setja
á laggirnar um það leyti. En þar eð Roy
varð að leggja niður hljómsveit sína,
sökum heilsuleysis, skipti Harry enn,
og fór til Bert Firmans, sem um þær
mundir lék í London Casino.
Síðustu árin fyrir heimsstyrjöldina
endurspeglaði enska danstónlistin hina
hræðilegu listrænu afturför, ekki síður
en allir aðrir skemmtikraftar — að svo
fór, er engum frekar um að kenna en
áheyrendunum sjálfum og lélegum
smekk þeirra. Harry skildi þetta og það
olli honum leiðinda, en samt vissi hann
að ennþá væri ekki kominn tími til fyrir
hann að koma hugsjón sinni í fram-
kvæmd. Þannig atvikaðist það, að árið
1939 er hann enn réttur og sléttur
hljómsveitai’maður í hljómsveit Oscar
Rabin.
Svo var það árið 1943. Harry lék hjá
Geraldo, var ennþá óánægður með þá
meðferð, er jazzinn hlaut að hans dómi,
og bar ennþá þá löngun í brjósti að
leggja fram sinn skerf til þess að bæta
úr því eftir megni. Og skyndilega rofaði
til. Hugsjónin varð að veruleika, þegar
nokkrir fyrsta flokks hljóðfæraleikarar,
m. a. Harry Conn, Duncan White og
Pat Dodd, sem þá voru allir í „lausa-
bissness", tóku saman höndum, ásamt
Harry, um að mynda hina fyrstu
„Pieces og Eight”. Hljómsveitin komst
að í B. B. C. og fékk nokkra hálftíma-
þætti í útvarpi til Vestur-Indía.
„Vestur-Indíubúar“, segir Harry og
grettir sig, „virtust bara alls ekki hafa
nokkurn áhuga fyrir jazzi“, og að vissu
leyti misheppnuðust því útvarpsþættirn-
ir. Vinsældirnar létu ekki bæra á sér.
En Harry hélt ótrauður áfram í þeirri
vissu, að annar hvor aðilinn, hann eða
áheyrendur, hlyti að láta undan um
síðir, og staðráðinn með sjálfum sér í
því, að það yrði ekki hann. En velgengn-
in færðist feti nær þá er Harry réði
Norrie Paramor til sín.
Útvarpsþáttunum fór nú smáfjölg-
andi og loks gerði Harry samning við
plötufyrirtækið Parlophone — svo er
sagan um Harry Gold ekki lengri.
í hljómsveit Harrys eru nú þessir
menn: Cyril Ellis, trompet; Bill Moss,
trombone; Ralph Bruce, clarinet; Lauri
Gold, bróðir Harrys, á tenór saxófón;
Norrie Paramor, píanó; Peter Sloan,
guitar; Harry Benson, bassi, og Sid
Hieger, trommur.
Á komandi árum munu vinsældir
hljómsveitar Harrys og vinsældir Dixie-
land- hljómlistarinnar fylgjast að, og
enginn getur neitað, að allar líkur
benda til að bæði hljómsveitin og hljóni-
listin, sem hún leikur, eigi glæstá fram-
tíð fyrir höndum.
fÓl. G. Þ. þýddi).
6 ^axxttaSiS