Lindin - 01.01.1929, Blaðsíða 70

68
L I N D I N
jurtinni. — Þau klofna. — ó, hvílík dýrð! — Myrkrið
hverfur. Bræður litla geislans þrengjast inn um gluf-
una. Jurtin er tekin út úr björgunum og fram í dags-
ljósið; en nú er hún orðin svört. — Hvílík breyting.
En skyldi nú lausnin vera í nánd fyrir geislann.
Jurtin er tekin og henni er varpað á logandi bál.
Geislinn losnar úr læðing, vermir, gleður og svífur út
í geiminn..... En hvert?......
Svona er nú saga geislans í örfáum orðum.
Er ekki eitthvað guðdómlegt við sögu þessa? Mjer
finst hún öll guðdómleg. Jeg skil hana þó ekki til
hlítar. Tókuð þið eftir því, að söguna vantar upphaf
og endi?
Hvaðan kom sólin, sem sendi geislan? Hvert sveif
geislinn þegar hann losnaði úr læðing?
»Veit ekki«j segir þú. —
»Veit ekki«, segi jeg. —
ó, þið vægðarlausu takmörk fyrir rannsakandi anda
mannsins.
Saga geislans felur meira í sjer en það, að vera í
eðli sínu fögur, hún bendir einnig á guðlega starfsemi
í heimi anda og efnis, á öðru sviði.
Nú kemur hitt æfintýrið. Hyggið að samræminu.
Hinn lifandi guð sendi frá sjer.geisla.
Geislinn fór með óendanlega miklu meiri hraða en
geisli sólarinnar. — Inn í hina sýnilegu tilveru lagði
guðdómsgeislinn leið sína. í skauti konunnar fjötraðist
hann við efnið. Sjá, það spratt fram ný lífvera í til-
verunni; — yndislega fögur og dýrleg vera með fjötr-
aðan guðdómsgeisla í sjer. — Veran óx að aldri, vizku
og náð. Þroski hennar var yndisfagur. Stormarnir og
kuldinn komu. Þáttur guðdómsgeislans reyndi að bæta
og lækna, en honum tókst það ekki. Svo fór að lokum,
að stormurinn og kuldinn leiddi dauða yfir þessa yndis-
legu veru. En hvað varð þá um geislan frá guði. Fór