Nýtt kvennablað - 01.02.1951, Blaðsíða 10

Nýtt kvennablað - 01.02.1951, Blaðsíða 10
BIBLÍAN TÚLKUÐ AF KONU — Framh. af 6. síðu. íjamtal Jesú og Mörtu um upprisuna, samtalið við kanversku konuna, jþað, sem skeði á leiðinni til Golgata og við krossinn, og svo við gröfina á páskadagsmorgun. Ennþá helur enginn getað fundið nokkurt orð talað af Jesú eða í guðspjöllunum, sem gefur til kynna, að konan sé síðri manninum. Það eina eru orðin í 1. Mós. 3. 16 vers — Nú held ég að Guð sé á undraverðan hátt að halla á konuna. Vér sjáum þvílikt öngþveiti heimurinn er kominn i við stjórn karlmannanna og að þeir í blindni sinni eru að tortíma sjálf- um sér. I trúboðs-löndum taka konur meiri þátt í fundum og félögum, jþær eru frjálsari en vér hér heima, og þroska þannig hetur hæfileika sína. Byrðum ófriðarins fá konur fullt eins mikið að kenna á, en fá þær að vera með í að byggja upp friðinn? Já, ég veit, að konur hafa kosningarrétt og þær mega vera prestar, en það er frá veraldarinnar hálfu, en ekki frá kirkjunni, og með sorg sjáum vér svo mikið starf óunnið. Ungu stúlkurnar, sem lenda á villigötum. Menn kirkjunnar skíra þær, en það er ekki nóg. Jesús sagði: „Skírið þá og kennið þeim að halda allt það, sem ég hef boðið yður.“ Á þeim aldri, þegar ungu stúlkurnar þarfnast kvenlegrar leiðhein- ingar, og aðeins það hezta er nógu gott, þegar sú jurt þrosk- ast, sem Iiinn himneski faðir hefur gróðursett, sá hæfileiki vaknar og þroskast að halda við kynstofninum, þá kemur svo margt til greina, líkamlega og andlega, sem þarf að fá svör við. Þá vantar konu með heztu menntun, konu, sem væri bundin þagnarheiti með vígslu og hefði stoð frá kirkjunni þar með. Unglingarnir hafa rétt til að krefjast þess af þeirri kirkju, er hefur skírt þá í Jesú nafni, að hún gefi þeim svar við öllum þeim spurningum, sem vakna á kynþroska aldrinum. — Margt er hægt að fyrirgefa, en tæplega að kristindómsfræðslan í skól- um og fermingarundirbúningurinn er svo lélegur sem raun ber vitni. Síðasta boð Jesú: „Kennið þeim að halda það, er ég hef boðið.“ Það var ekki talað til ríkisstjóma eða fræðsluráðs, leiðtogum kirkjunnar var þetta fyrirskipað. Það eru til konur, sem liafa smitast svo af karlmanninum, að |þær hugsa eins og karlmenn. Þær tala illa um þa*r konur, sem berjast fyrir rétti sínum, að fá að nota hæfileika þá, er Guð gaf þeim. Sá, sem ekki starfar hefur engan rétt til að dæma iþá, er starfa. I Bihlíunni, og þó einkum í Nýja testainentinu er mikið talað um konur og starf þeirra, en svo hættir það snögglega í kirkju- og veraldarsögum, en hvorutveggja er skrifað af karl- mönnum, um styrjaldir og deilur þeirra á meðal. Það er stofn- uð nunnuklaustur, með gáfuðum, duglegum ahhadísum sem forstöðukonum. Nunnurnar þjóna Guði með því að hjúkra sjúkum, starfa meðal fátækra og barna. Konurnar nutu þar hæfileiga sinna, þar var skrifuð saga helgra kvenna, tungu- mál lærð og iðkuð hljómlist og fleiri göfgandi störf unnin. Dætur höfðingjanna voru sendar í klaustur til að læra allt það, er prýtt gat og aukið menntun þeirra. Nunnuklaustrin voru athvarf kvenna í mörg hundruð ár. Auðvitað voru nunn- umar ekki gallalausar, en í klaustrunum þróaðist menning, konur nutu sín og störfuðu við sín áhugamál, en allt var starf- að undir merki þjónustunnar. Þegar Lúther kom með siðbót sína, hugsaði enginn um að koma með eitthvað í stað klaustranna, einhver þau mennta- ' setur fyrir konur, hliðstæð klaustrunum, er störfuðu á evan- geliskum grundvelli. Gömlu abbadísirnar hefðu getað ráðlagt hér, en þær voru ekki spurðar. Siðabótin með öllum þeim framförum, sem henni er að þakka, varð til þess að menntun kvenna fór versnandi. Nú fékk konan hara þá menntun, er heimilið gat veitt henni, allir æðri skólar voru Iienni lokaðirr Lúther og siðabótamennirnir höfðu heldur ekki opin augun fyrir heiðingja trúboði, þrátt fyrir sögu-lærdóm sinn og að þeir vissu, að Þjóðverjar voru heiðnir þangað til Bonifacius .boðaði þeim trú rúmlega árið 700. Það eru aðeins rúm 150 ár síðan William Carey kvað svo liátt, að það endurómaði um alla lúthersku kirkjuna: „Búizt við miklu af Guði og hættið á mikið fyrir Guð!“ Sjálfur fór hann til Indlands sem trúboði, og síðan hefur það starf vaxið. — Það var ekki eingöngu konan, sem gleymdist. — Aldraður, hygginn prestur, sem hafði fengið að kenna á hörmungum stríðsins sagði: „Heimurinn kemst varla neðar og í meira öngþveiti en nú er við einhliða karlmannastjórn, ef það verður ekki betra, |þá konurnar fá að vera með, þá er eng- in von! Að það eru fleiri konur, er sækja kirkju og ganga til altar- is er ekkert sérstakt nútíma fyrirbæri, það hefur alltaf vcrið þannig, konan er trúhneigðari en maðurinn, en hanti kemur á eftir. Góðgerða- og líknarstarfsemi kvenna er fyrir utan kirkjuna. Þær hafa tekið það upp hjá sjálfum sér, en ekki innan kirkju safnaðanna. Þar sein það í raun og veru væri einmitt starf kirkjunnar, að skijmleggja og liafa á sfnum örmum alla slíka starfsemi. Er ekki kominn tími til fyrir leiðtoga kirkjunnar að rumska og skipuleggja alla starfs-krafta gegn föður lyg- innar og öllurn hans slóttugu þjónum? Meira að segja hern- aðarstórmennin meðal sameinuðu þjóðanna sjá hættuna og biðja um trúboða til þeirra austrænu landa, sem eru í hættu stödd! Það er eingöngu fagnaðarhoðskapur Jesú, kenning Jesú, sem hefur frelsað heiminn! Oskandi væri, að maður og kona gætu unnið sanian, eins og Guð vildi það, viðurkenna og virða hvort annað, þannig að heimilin (þjóðfélagið í smáiim stíl) væru byggð af tveim manneskjum, sem þrátt fyrir mismunandi skoðanir, þjóni livort öðru og börnum siniini í ævilöngu hjónahandi, |þjónustulund og auðmýkt þarf til þess. Framsækni karlmannsins má ekki fjötra, en verður að temjast, og við konurnar, systur mínar, segi ég: „Engum er gefið meira en oss, meira til að ávaxta. En þeim, sem er gefið mikið, af þeim er mikils krafizt. Einhvern- tíma kemur að þeim degi þá sagt er: Gott, þú trúi og góði þjónn, yfir litlu varst þú trúr, yfir mikið mun ég setja þig, og Gnð gefi, að vér allar fáum einmitt að heyra þessi orð. Því er um að gjöra að velja rétt, velja lífið sjálft. Og að Iokum vona ég, að vér öll, karlar og konur, lieyrum rödd Guðs, þann- ig að í raun og sannleika getum vér öll sagt: — Verði þinn vilji, svo á jörðu sem á himnuin. — Hér með lýkur erindi Iþessu, sem er þýtt úr norsku. Varð að sleppa nokkru, því of langt liefði það orðið allt. En eins og prestkonan segir, höfundur erindisins, í upphafi máls síns, þá er þetta hugsanir hennar uin margra ára skeið, viðvíkjandi þessu efni, sem hún svo festi á blað og tímaritið „Kirke og Kultur" birti fyrir 4 árum, en síðan var erindið sérprentað, svo sem áður er sagt. Ég leyfði mér að halda að þetta efni ætti líka erindi til íslenzku þjóðarinnar og mætti verða til þess að einhverjir riimskuðu af svefni vanans og hugsunar- leysisins. Erindi þetta, er flutt var 1 ríkisútvarpinu 28. jan. s.l., var birt hér vegna áskorana. Ritstj. 8 NÝTT KVENNABLAÐ

x

Nýtt kvennablað

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Nýtt kvennablað
https://timarit.is/publication/767

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.