Morgunblaðið - 24.10.2009, Blaðsíða 37

Minningar 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. OKTÓBER 2009
Elsku Bjarni minn.
Þá er komið að kveðjustund. Ég
trúi því varla að þú sért farinn frá
okkur. Sorgin og söknuðurinn er
mikill og fjölmargar minningar
streyma um hugann og þær mun ég
varðveita í hjarta mínu. Það eru
komin þrettán ár síðan ég hitti þig
fyrst og sjaldan eða aldrei hafði ég
hitt jafn hressan og skemmtilegan
mann. Þú áttir það til að nota
skemmtileg orð eins og „tútta“ þeg-
ar þú varst að tala um bæjarskvís-
urnar í Stykkishólmi. Mér er einnig
ferskt í minni þegar þú vissir að ég
væri orðin ólétt að Önnu Þóru.
Elsku Bjarni minn þú varst með
frábæran karakter, alltaf með bros
á vör og tókst alltaf vel á móti okk-
ur þegar við komum vestur í heim-
sókn. Það var alltaf svo gott að
koma til ykkar Önnu, sitja og
spjalla og orðið „hva“ og skemmti-
legur hlátur bergmálar í höfði mér.
Þessara yndislegu stunda mun ég
sakna. Við Hannes munum halda
uppi minningu þinni og segja
krökkunum hetjusögur af langafa.
En elsku Bjarni minn, takk fyrir
allt sem þú hefur gert fyrir okkur
Hannes í gegnum árin.
Ég kveð að sinni með söknuð í
hjarta.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem)
Elsku Anna og Jóhanna megi
Guð vera með ykkur.
Lára Dóra.
Elsku langafi, við söknum þín
mjög mikið. Alltaf þegar við komum
í Hólminn komum við í heimsókn til
ykkar ömmu og fengum malt, app-
elsín og brúntertu. Það verður
skrítið að sjá þig ekki næst þegar
við komum í Hólminn. En nú ertu
kominn til Guðs og búinn að losna
við súrefnið úr nefinu.
Við munum aldrei gleyma þér.
Anna Þóra og Ellert Lár.
Kæri vinur og nágranni til
margra áratuga, hann Bjarni Svein,
er kvaddur hinstu kveðju í dag frá
Stykkishólmskirkju. Mig langar
með örfáum orðum að minnast hans
og kveðja.
Þrátt fyrir að Bjarni stundaði sjó-
mennsku frá barnsaldri, í áratugi,
þá þekkti hvert mannsbarn í Hólm-
inum þennan glaðlynda og hlátur-
milda mann. Það var heldur ekki
leiðinlegt fyrir sjómennina að hafa
Bjarna á vigtinni, það var sko engin
lognmolla í kringum hann.
Vinátta milli heimilanna við Silf-
urgötu var mikil. Anna, Bjarni og
Jóhanna dóttir þeirra í Hlíð og for-
eldrar mínir og við krakkarnir á
Hlíðarenda. Girðing og skurður
skildu á milli húsanna, en þannig
varð það að vera, smábúskapur var
stundaður á Hlíðarenda og Bjarni,
pabbi og afi voru með nokkrar kind-
ur saman, búbót fyrir heimilin sem
kom sér vel á þeim tímum. Vináttan
var fölskvalaus, að skreppa á milli
húsa var daglegt brauð, til að
spjalla og fá sér kaffisopa.
Það var ekkert nema gleði í
kringum Bjarna. Lífið hafði þó ekki
farið mjúkum höndum um hann
framan af, um það munu aðrir en ég
fjalla, en hans góða kona, hún Anna
og létt lund Bjarna gerði lífið aftur
bjart og gott. Saman áttu þau yfir
60 ára sambúð í gleði, en líka í sorg.
En saman stóðu þau eins og einn
maður á hverju sem gekk.
Það vildi nú frekar gleymast í
dagsins önn, að Bjarni var orðinn
harðfullorðinn maður, 95 ár er hár
aldur og þótt veikindi settu svip
sinn á Bjarna allra seinustu árin, þá
hvarflaði það ekki að nokkrum
manni að setja samasemmerki milli
aldurs og Bjarna. Hann bar sig vel,
var léttur á fæti, var minnugur og
skýr fram á síðustu stundu. Það er
missir og söknuður fyrir samferða-
fólk hans á Dvalarheimilinu nú þeg-
ar hann gengur ekki lengur um
gangana, í sinni venjubundnu
heilsugöngu, haldandi uppi léttu
spjalli með glaðlegum hlátri. Aðrir
sem sakna, skála með virðingu í ko-
níaki fyrir Bjarna.
Kæri Bjarni, þú sanni Hólmari,
við þökkum þér samfylgdina, fyrir
glaðlyndi þitt og vináttu alla tíð sem
var gulls ígildi. Nú er langferð þinni
lokið. Guð, sem taldi ekki tímabært
á sínum tíma að taka á móti þér,
boðar nú blíðalogn. Því siglir þú nú
fleyi þínu heilu í hans höfn. Far þú í
friði, blessuð sé minning þín.
Elsku Anna, Jóhanna, Ellert,
Birna og fjölskyldur, Guð styrki
ykkur í sorg og söknuði, við vottum
ykkur dýpstu samúð.
Sesselja Pálsdóttir
og fjölskylda.
Hann Bjarni Sveinbjörnsson
heillaði fólki með sínu glaðværa fasi
og einstaklega líflegri framgöngu.
Og hrjúfa röddin hans laðaði fólk að
og það lagði við hlustir þegar hann
tók til máls.
Það var mikill fengur fyrir starf-
semi Stykkishólmshafnar að sá
mikli sómamaður Bjarni Svein-
björnsson var ráðinn sem hafnar-
vörður þegar hann lét af störfum
sem sjómaður eftir farsælan feril til
sjós í ára tugi, allt frá unglings
aldri. Þar kom til starfa hjá Stykk-
ishólmsbæ maður sem þekkti þarfir
sjómanna og útvegsmanna af eigin
raun. Hann vissi hversu mikilvægt
það er að starfsmenn hafnanna vaki
yfir öllu er varðar öryggi sjófarenda
og þeirra skipa sem leita skjóls og
þjónustu í höfnum. Í Stykkishólmi,
eins og í hverri sjávarbyggð, er
höfnin og hafnarhúsið miðpunktur
atvinnulífs og mannlífs hvern dag.
Þangað leita menn til að fá fréttir.
Þar safnast menn oft saman þegar
mikið er um að vera, hvort sem það
er til þess að fá nýjustu fréttir af
aflabrögðum, taka á móti eyjabænd-
um og grásleppusjómönnum, fylgj-
ast með skipakomum og ferðum
ferjunnar Baldurs, eða að fylgjast
með ferðamannastraumnum um
borð í skemmtiferðaskipin sem sigla
um sundin þar sem ferðamenn fá
tækifæri til þess að skoða og mynda
fuglinn í bjargi og sigla um
straumrastirnar og njóta töfra
eyjanna. Í þessu umhverfi lifði og
hrærðist Bjarni Svein.
Við Bjarni áttum samleið sem
starfsmenn Stykkishólmsbæjar um
árabil, en Bjarni hóf störf sem hafn-
arvörður árið 1976.
Það duldist engum sem fylgdist
með Bjarna að þar fór mikill dugn-
aðarforkur sem hafði allan hugann
við þau verk sem honum voru falin,
hvort sem það var til sjós eða lands.
Þessa nutu vinnuveitendur hans og
ekki síður þeir sem hann þjónaði við
höfnina.
Ríkur þáttur í fari Bjarna var
einstök snyrtimennska. Stykkis-
hólmshöfn bar þess glögglega
merki. Var Bjarni óragur við að
minna stjórnendur bæjarins á nauð-
syn þess að byggja vel upp hafn-
armannvirkin. Hann lagði ríka
áherslu á að bryggjurnar væru sem
nýskúraðar og málningin væri
glansandi á öllum pollum og innsigl-
ingaljósin loguðu skært á siglinga-
leiðum inn að hafnarsvæðinu milli
eyjanna og skerjanna óteljandi á
Breiðafirðinum.
Það var skemmtilegt að koma í
hafnarhúsið þegar þeir félagar
Bjarni hafnarvörður og Sigurður
Sörensson lóðs voru að störfum.
Þar ríkti ekki lognmolla og þar var
kveðið sterkt að orði. Og sjómenn-
irnir sögðu stundum að Bjarni
þyrfti ekki talstöðina, það heyrðist í
honum út á fjörðinn. Og víst var það
að hann vildi að skilaboðin bærust
til sjómannanna og ekki þótti hon-
um verra að geta flutt fregnir um
gott fiskirí hjá Kiddó á Þórsnesinu.
Hann hafði alla tíð verið í skiprúmi
með miklum fiskimönnum og var
eftirsóttur sem skipverji. Hann lá
hvergi á liði sínu hvort sem hann
var til sjós eða lands. Það var gott
að eiga Bjarna að vini og þau Anna
kona hans voru samhent og trú
hvar sem þau lögðu hönd að. Um
leið og ég minnist Bjarna með virð-
ingu og þökk sendum við Hallgerð-
ur fjölskyldu Bjarna samúðarkveðj-
ur.
Sturla Böðvarsson.
✝ Astrid SkarpåsHannesson fædd-
ist í Våle í Vestfold í
Noregi 2. maí 1911.
Hún andaðist á vist-
heimilinu Seljahlíð
föstudaginn 9. októ-
ber sl. Foreldrar Ast-
rid voru hjónin Knut
Skarpaas, f. 1871, og
Gunhild Skarpaas,
fædd Svensdotter Vik-
anlien, f. 1867. Systk-
ini Astrid voru Knut, f.
1891, lést barnungur,
Birgit 1893, Ingibjørg,
f. 19.10. 1895, Knut, f. 1898, Svein, f.
1900, Torstein, f. 1902, Ingrid, f.
1905, og Torleiv, f. 1915. Þau eru öll
látin. Olaf, f. 1908, er einn eftirlif-
andi úr systkinahópnum og býr í
Noregi, 101 árs að aldri.
Eiginmaður Astrid var sr. Jóhann
Hannesson kristniboði og guðfræði-
prófessor, f. 1910, d. 1976. Börn Ast-
rid eru: 1) Gunhild Hannesson, f.
1942, gift Sigurvin Ólafssyni, f. 1942.
Börn þeirra eru a) Astrid Linda Sig-
urvinsdóttir Sunde, f. 1968, gift Jan
Peter Sunde, f. 1966. Börn þeirra
eru Eva Sofie Sunde, f. 1999, Magn-
us Sunde, f. 31.7. 2002, Margrete
Sunde, f. 2002, og Sonja Sunde, f.
kennslu i blindraskóla og leiðbeindi
kvennahópum um hreinlæti og
heilsufræði. Í Sin Hva störfuðu hjón-
in í tvö ár við kristniboð auk þess
sem Astrid vann við holdsveikraspít-
ala. Árið 1946 og 1947 tóku hjónin
sér leyfi, en héldu svo á ný til Kína.
Vegna stríðsins við Japani urðu þau
að flýja til Chungking þar sem
kristniboðsstarfið fólst í að kenna
innfæddum og koma á fót presta-
skóla. Árið 1952 fluttust þau til
Hong Kong. Astrid nam kínversku
og náði góðum tökum á þessu fram-
andi máli.
Árin 1953-1959 dvöldu hjónin á
Þingvöllum, þar sem Jóhann var
þjóðgarðsvörður og síðar einnig
prestur. Astrid þurfti nú að takast á
við fjölmörg ný hlutverk, en meðal
daglegra verka voru veðurmæl-
ingar, vinna við póst- og símaþjón-
ustu og ýmis landbúnaðarstörf. Við
messur var hún organisti og for-
söngvari. Hún hafði vald á mörg
tungumálum sem oft kom sér vel.
Árið 1959 flutti fjölskyldan til
Reykjavíkur þar sem Jóhann tók við
stöðu prófessors við guðfræðideild
Háskóla Íslands. Astrid vann við
hjúkrun og var í mörg ár virk i
Kristniboðsfélaginu og KFUK. Frá
1961-1975 var hún forstöðukona við
Hrafnistu. Síðustu níu ár ævinnar
bjó hún á vistheimilinu á Seljahlíð.
Útför Astrid fór fram frá Foss-
vogskapellu 19. október, í kyrrþey.
2004. b) Jóhann Finn-
ur Sigurvinsson Ólafs-
son, f. 1969. 2) Hannes
Jóhannsson, f. 1949,
kvæntur Kristínu Ein-
arsdóttur, f. 1953.
Börn þeirra eru a) Jó-
hann, f. 1976, unnusta
Rósa Sævarsdóttir, f.
1977. Börn þeirra eru
Þórunn Perla, f. 2001,
og Hannes Hugi, f.
2007. b) Ásta, f. 1982,
sambýlismaður Karl
Gustaf Christian
Andreas Lemark, f.
1980. Þau eiga Karin Kristínu, f.
2008.
Astrid nam hjúkrun við Diakon-
hjemmet í Ósló. Að hjúkrunarnámi
loknu gekk hún í kristniboðsskóla.
Hún giftist Jóhanni 1938 sem hafði
þá bæði lokið námi í guðfræði og
numið við kristniboðsskólann i Staf-
angri. Árið 1939 fóru hjónin til Kína
og hófu kristniboðsstörf við erfiðar
aðstæður þar sem styrjöld var skoll-
in á. Vinna við skurðstofu og
kennsla hjúkrunarnema við kristni-
boðsspítalann í Tao Hva Lun í Hún-
an-fylki var meðal þess sem Astrid
tók sér fyrir hendur auk þess sem
hún annaðist söng- og hljóðfæra-
Vort hjarta er svo ríkt af hreinni ást,
að hugir í gegnum dauðann sjást.
– Vér hverfum og höldum víðar,
en hittumst þó aftur – síðar.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Ég man eftir því þegar ég kynntist
Astrid, uppáhaldsfrænkunni í tengda-
fjölskyldunni, hvað mér þótti gaman
að spjalla við hana. Hún var þá ekkja
komin á efri ár sem bjó ein og gerði
allt sjálf þótt hún væri bæði slæm fyr-
ir hjarta og notaði staf því hnéð hafði
gefið sig. Þegar við komum í heim-
sókn var hún alltaf fjarskalega glöð
og meðan hún bar fram kaffi og kökur
forvitnaðist hún um alla heima og
geima. Á slíkum stundum þótti mér
einkum spennandi að heyra ævin-
týralegar sögurnar sem hún sagði
okkur af sér og Jóhanni þegar þau
voru ungir trúboðar í Kína með tvö
lítil börn. Hún sagði frá á svo
skemmtilegan hátt að maður gleymdi
bæði stað og stund – og sá allt ljóslif-
andi fyrir sér.
Það kom mér einnig skemmtilega á
óvart hvað hún var með opnar og
hreinskiptar skoðanir á mönnum og
málefnum, svo ég var ekkert feimin
við hana og fannst ég vera partur af
fjölskyldunni. Nokkrum árum seinna
þegar maðurinn minn fór í guðfræði
þá urðu oft fjörugar umræður um
málefni sem snéru að kirkjunni og
Háskólanum. Hún hafði mikla innsýn
og þekkingu á þeim málum, gaf mörg
góð ráð og sagði að í Guðfræðideild
HÍ yrðu mörg ljón í veginum og
reyndist það rétt. Hún átti það til að
slá á þráðinn á kvöldin til að heyra
hvernig gengi eða ræða heimsmálin
sem voru í brennidepli hverju sinni,
eða það sem henni þótti að betur
mætti fara, bæði skynsöm og úrræða-
góð.
Hún reyndist okkur líka eins og
klettur í hafinu, bæði örugg og traust,
þegar við misstum fjögur börn á fimm
árum en þá fengu tvö þeirra að hvíla
hjá Jóhanni, sem gaf mér þá undar-
legu tilfinningu að börnin væru ekki
ein og kannski örlítið nær Guði en ella
af því Jóhann var prestur. Núna er
þessi litli blettur í Fossvogskirkju-
garði enn heilagri en áður í mínum
huga og ég er fullviss um að Astrid og
Jóhann muni vernda litlu ástkæru
börnin okkar um alla eilífð.
Megi mátturinn vera með þessari
góðu konu á þeirri vegferð sem nú er
hafin, ég veit það verður tekið vel á
móti henni við Gullna hliðið.
Hellen Linda Drake.
Astrid, kær og gömul vinkona mín,
er látin. Ég hef alltaf borið mikla virð-
ingu fyrir þessari gáfuðu og skemmti-
legu konu. Á sinum yngri árum lærði
hún hjúkrun og var svo í mörg ár við
kristniboðsstörf í Kína með manni
sínum Jóhanni Hannessyni kristni-
boða.
Ég kynntist henni þegar ég, 17 ára
gömul, fór að vinna á Hrafnistu. Hún
var þá forstöðukona þar. Það var gott
að vinna undir hennar stjórn og var
hún mér mjög góð. Eftir að dóttir
hennar Gunhild fór að vinna þar um
veturinn, stakk Astrid upp að ég færi
með Gunhild til Noregs í sumarfríinu
að heimsækja ættingja þeirra.
Það var mjög eftirminnileg ferð og
skemmtileg. Þar hitti ég systkini og
systkinabörn Astrid, sem var gaman
að hitta.
Sama haust byrjuðum við Gunhild
svo saman í Hjúkrunarskólanum og
höfum haldið vinskap síðan. Ég var
alltaf velkomin á heimili þeirra hjóna,
Astrids og Jóhanns. Astrid studdi
okkur með ráðum og dáðum þegar við
vorum í skólanum og sagði okkur
skemmtilegar sögur frá því að hún
var að læra hjúkrun. Hún leyfði okk-
ur meira að segja að æfa okkur að
gefa sprautur með því að gefa henni
vítamínssprautur.
Minnisstæð er heimsókn til Noregs
fyrir tæplega 20 árum. Þá var Astrid
líka í heimsókn þar. Við áttum ljúfar
stundir saman í sumarbústað hjá onk-
el Olav, bróður Astrid, og tant Ingrid,
systir hennar, var líka. Það var svo
gaman að sjá hvað systkinin skemmtu
sér vel saman og sögðu brandara og
hlógu mikið. Þau voru miklir húmor-
istar.
Það var alltaf gaman að heimsækja
Astrid, ræða málin og þiggja hjá
henni sælgæti úr gamalli sælgætisdós
sem pabbi hennar átti. Hún fylgdist
vel með heimsmálunum m.a. gegnum
erlendar fréttarásir í sjónvarpinu og
hafði mjög ákveðnar skoðanir á öllu.
Ég þakka löng og góð kynni og
votta fjölskyldunni samúð.
Guðbjörg D. Sigmundsdóttir.
Við andlát Astridar Hannessonar
er öldungurinn í hópi kristniboðanna
nú horfinn frá okkur. Kristniboð var
henni hjartans mál allt frá barnæsku
og í fylling tímans, árið 1939, fóru þau
Jóhann á vegum Kristniboðssam-
bandsins til Kína. Aðstæður voru afar
erfiðar enda skall stríðið á stuttu síð-
ar. Örðuglega gekk að koma fjármun-
um austureftir, Kína var stríðshrjáð
land þar sem ræningjar og uppreisn-
armenn fóru sínu fram á sama tíma
og Japanir reyndu að leggja landið
undir sig.
Astrid og Jóhann störfuðu við boð-
un fagnaðarerindisins, skólahald og
rekstur líknarstofnana í héraðinu
Húnan. Astrid var mjög fjölhæf. Hún
veitti forstöðu holdsveikraspítala og
hélt biblíulestra fyrir konur. Eftir
flutning þaðan sagði hún prestsnem-
um til í söng og tónfræði. Frá árinu
1946 störfuðu þau hjónin að mestu í
Hong Kong en Astrid kom heim til Ís-
lands árið 1952 og Jóhann árið 1953.
Með þessum orðum vil ég þakka
fyrir þjónustu Astridar við Guð og
náungann, einkum í Kína. Þau Jó-
hann voru þar góðir fulltrúar kristni-
boðsins. Starf þeirra bar ríkulegan
ávöxt við afar ótryggar aðstæður. En
Astrid átti þá sannfæringu að Guð
hefði allt í máttugri hendi sinni. Það
þakkaði hún því að vinir starfsins hér
heima og í Noregi mynduðu bænam-
úr kringum þau.
Fyrr á árinu fékk hún heimsókn og
fékk að heyra og tala kínversku á ný
eftir langt hlé. Það var henni mikils
virði enda ljómaði hún öll og gladdist
yfir fréttum frá Kína. Drottinn blessi
minninguna um trúfastan þjón sem
nú hefur fengið hvíldina.
Ragnar Gunnarsson.
Astrid Hannesson
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari
upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Greinar, sem berast eftir að útför
hefur farið fram, eftir tiltekinn skila-
frests eða ef útförin hefur verið gerð
í kyrrþey, eru birtar á vefnum,
www.mbl.is/minningar. Æviágrip
með þeim greinum verður birt í
blaðinu og vísað í greinar á vefnum.
Lengd | Minningargreinar sem birt-
ast í Morgunblaðinu séu ekki lengri
en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda
lengri grein. Engin lengdarmörk
eru á greinum sem birtast á vefnum.
Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur.
Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir
formáli sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um fæddist, hvar og hve-
nær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar
mega einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og börn.
Ætlast er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er feitletr-
aður, en ekki í minningargreinunum.
Minningargreinar