Morgunblaðið - 04.02.2010, Blaðsíða 20

20 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. FEBRÚAR 2010
✝ Gunnlaugur Niel-sen fæddist á
Seyðisfirði 19. júní
1953. Hann lést 22.
janúar 2010.
Foreldrar Gunn-
laugs eru Hjalti Niel-
sen, f. 7. desember
1924, d. 2. ágúst
1967, og Áslaug
Gunnlaugsdóttir
Nielsen, f. 23. nóv-
ember 1932. Gunn-
laugur var elstur sex
systkina og eru þau
Kristín Theódóra
Nielsen, f. 2. maí 1955, Vilhelmína
Nielsen, f. 9. september 1957, Þóra
Lind Nielsen, f. 26. mars 1963, Ax-
el Emil Nielsen, f. 6. júní 1965, og
Hjalti Nielsen, f. 20. nóvember
1967.
Gunnlaugur kvæntist 13. ágúst
1980 Friðnýju Heiðu Þórólfsdóttur,
f. 9. febrúar 1958. Foreldrar henn-
ar eru Þórólfur Jónsson, f. 17.
ágúst 1923, og Guðný Laxdal, f. 13.
desember 1925, d. 29. september
2006. Börn Gunnlaugs og Frið-
nýjar Heiðu eru Guðný Nielsen, f.
13. ágúst 1979, Þórólfur Nielsen, f.
7. júní 1981, sambýliskona Lára
Hannesdóttir, f. 19. september
1983, og Þorsteinn Jökull Nielsen,
og sem deildarstjóri Orkudeildar
1991-1994. Hann sat í stjórn fyr-
irtækisins um sinn og 1989-1993
var hann stjórnarformaður þess.
Frá 1994 starfaði Gunnlaugur hjá
Landsvirkjun. Fram til 2008 vann
hann á Verkfræði- og fram-
kvæmdasviði fyrirtækisins, í fyrstu
sem yfirverkfræðingur, þá sem
verkefnastjóri á Véla- og rafbún-
aðardeild sviðsins og síðar sem
deildarstjóri Orkuflutnings- og
þróunardeildar sviðsins. Frá 2008
til dánardags vann hann sem yf-
irverkfræðingur á skrifstofu for-
stjóra. Auk þessa var Gunnlaugur
fulltrúi Landsvirkjunar í franska
verkfræðifyrirtækinu HECLA
2001-2008 og í svissneska verk-
fræðifyrirtækinu Sipenco 2002-
2009. Gunnlaugur var meðlimur í
Verkfræðingafélagi Íslands og
Rafmagnsverkfræðingadeild fé-
lagsins auk þess að vera virkur í
starfi fyrir Staðlaráð Íslands á raf-
tæknisviði 1990-2005.
Frá árinu 1988 bjó Gunnlaugur
ásamt fjölskyldu sinni í Garðabæ,
fyrst í Löngumýri en síðar í Skóg-
arlundi. Gunnlaugur sat í vara-
stjórn Ungmennafélags Stjörn-
unnar í fimm ár og sinnti
ritarastörfum á kappleikjum fé-
lagsins í handknattleik í rúman
áratug.
Útför Gunnlaugs fer fram frá
Vídalínskirkju í dag, fimmtudaginn
4. febrúar, og hefst athöfnin kl. 15.
f. 30. desember 1990.
Gunnlaugur ólst
upp á Seyðisfirði.
Þegar hann var 14
ára lést faðir hans af
slysförum. Eftir það
dvaldi hann einn vet-
ur á Ísafirði þar sem
hann tók landspróf
og næsta vetur þar á
eftir var hann í
Menntaskólanum á
Akureyri. 1971 flutti
Gunnlaugur ásamt
móður sinni og systk-
inum til Reykjavíkur,
fór í Menntaskólann í Reykjavík og
lauk stúdentsprófi 1974. Þá lá leið-
in í grunnnám í rafmagnsverk-
fræði við Háskóla Íslands og út-
skrifaðist hann þaðan 1980. Þá
tóku við verkfræðistörf hjá Raun-
vísindastofnun Háskóla Íslands og
síðar Rafmagnsveitum ríkisins. Ár-
ið 1981 hélt Gunnlaugur ásamt
konu sinni og börnum til Kaup-
mannahafnar í framhaldsnám í raf-
magnsverkfræði við Tækniháskól-
ann í Danmörku. Þaðan
útskrifaðist hann 1983 og sama ár
flutti fjölskyldan aftur heim til Ís-
lands. Þá hóf Gunnlaugur störf hjá
verkfræðistofunni Rafteikningu
þar sem hann starfaði í um áratug
Það er rangt að tíminn lækni öll
sár, en tilfinningar dofna af álagi er
árin líða. Og þá sem maður elskar
kveður maður aldrei – þeir lifa alla
tíð í hugskoti þess veruleika er bíður
þeirra er lifa þá sem deyja.
Bróðir minn var mér ekki einung-
is bróðir en að auki vinur kær. Hve
góður hann var mér ungum, fóstraði
mig við brunn bróðurkærleiks og
vinarþels og mótaði mig í mynd alls
þess besta sem hann kunni. 12 ár
skilja okkur að og ég elti þig, bróðir
minn, sem sonur væri – vinum þín-
um og þér ég fylgdi sérhvert spor.
Þú kenndir mér svo margt og frá þér
stafaði hlýja og ástúð til lítils
drengs.
Þú varst 14 ára þegar faðir okkar
dó og sú reynsla markaði þig. Þú
varst elstur okkar – ófæddur bróðir
átti enn eftir nokkra mánuði í móð-
urkviði – og ábyrgðin mikil sem þú
skynjaðir. Ábyrgðarfullur og traust-
ur eins og þú varst og sá vanmáttur
sem þú fannst eflaust fyrir við að
halda utan um ástvini þína hafði
mikil áhrif á þig. Stundum varstu
svolítið hrjúfur sem oft er vörn
þeirra sem eru hjartahlýrri og betri
en veröldin á skilið – þú varst vinur
sem stóðst eftir þegar aðrir voru
farnir. Traust og tryggð eru tvær
dyggðir sem lýsa þér vel. Þegar þú
ungur hafðir unnið þér inn sumar-
hýru þá komstu að hausti með hana
heim og stóðst að móðurbaki, enda
barnahópurinn stór – nánast engu
hafðir þú eytt yfir sumarið.
Einhvern veginn fannst mér að
þín bestu ár væru þau sem koma
áttu og til eru þeir sem eiga sín
bestu ár ungir meðan aðrir eiga þau
síðla ævi. Mér fannst einsog þín ár
væru þau sem eftir voru. Farið að
róast um, lífstakturinn betri og fín-
ustu drættir þínir að birtast, rétt
eins og í gömlu víni sem sýnir glæsi-
leik sinn einungis er ár hafa liðið.
Eftir að sjúkdómur þinn var
greindur sá ég oft þreytu og áhyggj-
ur í andliti þínu. Þessi hræðilegi
sjúkdómur sem étur menn að innan,
einangrar og lokar þá af inni í sjálf-
um sér og dregur tjald á milli manns
og veraldar. En það voru dýrmæt
rúm tvö ár sem okkur voru gefin
með þér, þegar við gátum umvafið
þig og elskað. Í þér gall sjaldan mest
en þú varst bjarg sem svo margir
stóðu á. Traustari mann þekki ég
ekki og mér þykir undur vænt um
þig – hjartans vinur, það er sárt að
sjá á eftir þér. Þó við töluðum
sjaldnar saman en við báðir vildum,
þá var svo margt sem ég vildi segja
þér og svo margt sem ég vildi gera
með þér en umfram allt að þakka
fyrir allt. Hversu vel ég man þegar
ég hjúfraði ungur telpu þína ljósa og
drengi bjarta – bróðir minn, ég
vernda þau fyrir þig. Skart áttu í
henni Heiðu þinni og betri konu má
ekki einu sinni finna í sögum og börn
þín mótuð af foreldrum sínum,
traust og hjartahlý.
Allt á sinn tíma – í daglegum veru-
leika er hamingja okkar falin. Jarð-
vist þín er liðin en líf er af lífi og í
börnum þínum og vitund minni er
minning þín geymd.
Hvíldu í friði bróðir minn.
Axel.
Elsku Gulli minn, nú ertu farinn á
nýjan stað og veit ég í hjarta mínu
að nú líður þér vel. Pabbi, Óli og öll
hin hafa tekið vel á móti þér. Þú
valdir fallegan dag í þetta ferðalag,
sjálfan bóndadaginn og nákvæmlega
19 mánuðum eftir að þú óskaðir eftir
að ég myndi koma þér til aðstoðar,
og varð ég að sjálfsögðu við þeirri
bón. Þú varst mikill nákvæmnismað-
ur og því er þetta einhvern veginn
allt í þínum anda. Fæddur 19. júní á
sjálfan kvenréttindadaginn og þú
sem varst jú svolítil karlremba áður
en þú varðst veikur.
Á þessum tíma mynduðum við af-
ar gott og náið systkinasamband,
svona eins og við áttum þegar við
vorum yngri. Við lásum mikið af
bókum þegar við vorum lítil og feng-
um sjaldan færri en tylft bóka í jóla-
gjöf og það var alltaf smá keppni um
hvort okkar fengi fleiri bækur. Þeg-
ar ég hafði lokið lestri minna bóka
þá var það oftar en ekki þannig að
þú hafðir geymt þar til síðast að lesa
Prins Valíant-bók þess árs og því sat
ég á móti þér og las þær á hvolfi, því
ekki var hægt að bíða með að lesa
bókina á eftir þér.
Við rifjuðum upp liðna tíð bæði
sára og ljúfa og nutum samverunnar
til hins ýtrasta. Áttum margt sam-
eiginlegt þegar betur var að gáð og
nutum þess að deila því saman. Ég
segi gjarnan að ég hafi verið á vín-
námskeiði í 19 mánuði því fróðari
mann í þeim efnum er vart hægt að
finna. Þú komst með þá hugmynd að
ég myndi fá mér vínbúgarð en það
verður ekki hægt án þín svo við ger-
um það bara þegar við hittumst
næst. Við nutum hverrar árstíðar
sem kom og fögnuðum þeim áfanga í
hvert sinn. Þú sagðir við mig fyrir
nokkrum vikum að þig langaði að ná
vorinu en sagðir um leið að það yrði
nú að öllum líkindum ekki og það
grétum við bæði. Við ákváðum strax
í upphafi að gefast ekki upp fyrr en í
fulla hnefana og við fundum lausn á
hverri áskoruninni sem mætti okkur
á þessari leið.
Í okkar orðaforða er ekkert til
sem heitir að geta, kunna eða vita
ekki, við fundum þá bara út úr því.
Oft göntuðumst við með það þegar
við þurftum að byrsta okkur „pínu-
lítið“ að það væri afar heppilegt að
hafa nóg af „Ömmu-Dóru genum“.
Ef viljinn er nógu sterkur þá er
næstum allt hægt. Þetta var stans-
laus barátta í 19 mánuði og við gáf-
um ekkert eftir. Oft afar erfitt en
aldrei leiðinlegt. Að fá að vera með
þér þennan tíma er ég óendanlega
þakklát fyrir.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Vitur maður sagði: „Þegar dyrnar
til himins opnast í hálfa gátt við það
að einhver ástvinur vor gengur þar
inn þá berst um leið til vor eitthvað
þaðan af hinum himneska andvara“.
Megi hinn himneski andvari sefa
sorg allra sem syrgja Gulla.
Þín systir,
Kristín Theodóra (Dóra).
Kveðja frá mágkonu og svila.
Í minningabók okkar og Gulla eru
þéttskrifaðar síður af ótalmörgum
líflegum og skemmtilegum atvikum
og fullt af frábærum myndum. Þeg-
ar við flettum í bókinni þá sjáum við
á fyrstu síðu Gulla og Heiðu í til-
hugalífinu og strax á næstu síðu með
fjölskylduna sína sem þau byrjuðu
að mynda fyrir rúmum 30 árum.
Fyrst kom Guðný, síðan kom Þór-
ólfur og loks Þorsteinn Jökull. Næst
birtast nokkrar myndir frá dvöl fjöl-
skyldunnar á námsárunum í Dan-
mörku þar sem hann var í fram-
haldsnámi í verkfræði. Af nákvæmni
og elju sóttist honum námið einstak-
lega vel á meðan Heiða hugsaði um
börn og bú. Alltaf var samt tími fyrir
grill og glens þegar maður heimsótti
þau og hann gaf sér stund til að líta
uppúr námsbókunum.
Fljótlega eftir heimkomuna var
farið í stuttar og langar fjölskyldu-
ferðir og oftar en ekki voru vöðlur,
veiðistangir og veisluföng í farangr-
inum. Við flettum t.a.m. mörgum
síðum með minningum frá Hraunflöt
þar sem veiddir voru vænir silungar
og stundum grillað í grenjandi rign-
ingu og alltaf eru allir brosandi á
myndunum. Margar eftirminnilegar
ferðir höfum við farið með Gulla og
Heiðu og var ein slík veiðiferð í
Krossá. Það var ekki veiðin sem við
minnumst, enda lítil sem engin í
þeirri ferð, heldur var það, að þegar
við komum að veiðihúsinu var
ástand þess ekki alveg samkvæmt
samningi. Gulli var nú ekki að erfa
það við umsjónarmanninn heldur
sagðist hann vera með „tvær katt-
þrifnar systur að sunnan“ sem færu
nú létt með að tækla þrifin. Eftir það
ákváðu þær systur að hér eftir
skyldi einungis farið í veiði með
þeim kumpánum þar sem öll þjón-
usta væri innifalin. Það var sam-
þykkt á staðnum.
Það er líka einstaklega ljúft að
skoða myndirnar úr skíðaferðinni til
Sviss og menningarferðinni til Ítalíu
sem jafnframt var afmælisgjöfin
hans pabba. Í báðum þessum ferðum
var menningu og mat gerð fullkomin
skil. Þó svo Gulli væri mikill veið-
maður var hann ekki síður áhuga-
maður um mat og þegar kom að
þekkingu á góðum vínum, þá komust
fáir með hælana þar sem hann hafði
tærnar. Hann smitaði auðveldlega
út frá sér og sameinuðum við svil-
arnir þessa ástríðu okkar með ótal
matarveislum.
Það var mér mikill heiður að Gulli
skyldi bjóða mér í árnefnd Hítarár
og eru margar mínar ljúfustu minn-
ingar um Gulla tengdar Hítaránni.
Þar er m.a. uppáhaldsveiðistaður
okkar beggja og eins og Gulli sagði:
„Besti veiðistaður Íslands“. Mikið
hefur verið rætt um veiðiaðferðir og
veiðistaði, þyngd á línu og flugu.
Alltaf var maður að læra eitthvað
nýtt í hvert skipti. Þegar búið var að
fara eina umferð yfir veiðistað, þá
var sest niður og farið skipulega yfir
ferlið og hvernig best væri að tækla
næstu umferð og ekki má gleyma að
hvíla veiðistað.Við eigum mörg
minningabrot og fleiri frábærar
myndir eftir sem gaman verður að
orna sér við seinna meir. Þessari bók
verður ekki lokað, né heldur sett upp
í hillu til að rykfalla, heldur verður
henni flett aftur og aftur og minning
um góðan dreng lifir ávallt í huga
okkar og hjarta.
Anna og Elfar.
Gunnlaugur Nielsen, mágur minn,
er látinn, langt fyrir aldur fram eftir
erfið veikindi. Gulli var sérstakur
maður í jákvæðum skilningi þess
orðs. Hann var, eins og hann orðaði
það sjálfur, seintekinn. En þeir sem
„náðu honum“ áttu trúnað hans og
traust.
Gulli fékk sinn skammt af erfið-
leikum í lífinu, bæði þegar hann
missti föður sinn aðeins 14 ára gam-
all og í veikindunum sem hann
glímdi við á þriðja ár og drógu hann
loks til dauða. Þrátt fyrir þessa erf-
iðleika var hann mikill gæfumaður,
bæði í einkalífi og starfi. Mest var
gæfa Gulla að kynnast Heiðu, konu
sinni, ungur og eyða með henni líf-
inu. Heiða hefur stutt dyggilega við
bakið á Gulla í störfum hans og
áhugamálum. Saman áttu þau miklu
barnaláni að fagna. Börnin þeirra,
þau Guðný, Þórólfur, og Þorsteinn
Jökull, eru hvert öðru betur gerð og
bera foreldrum sínum fagurt vitni.
Fjölskyldan hefur sinnt Gulla í veik-
indum hans af stakri natni og um-
hyggjusemi og gert honum lífið eins
bærilegt og nokkur kostur var. Þar
átti Dóra, systir Gulla, líka afar stór-
an þátt, sem seint verður full þakk-
aður. Hún tók að sér að hjúkra Gulla
heima, svo hann þyrfti ekki að fara á
sjúkrahús, nema til að gangast undir
aðgerðir. Það var honum og fjöl-
skyldunni allri mikils virði. Gulli tók
veikindum sínum af æðruleysi og
þolinmæði og lét í ljós einlægt þakk-
læti fyrir allt sem fyrir hann var
gert.
Gulli var mikill fjölskyldumaður
og bar hag barna sinna og stórfjöl-
skyldunnar allrar mjög fyrir brjósti.
Honum þótti innilega vænt um
heimsóknir ættingja og vina. Það sá
maður vel, allt fram undir það síð-
asta, þótt hann gæti ekki tjáð sig
með orðum.
Aðdáunarverð og að ég held
óvenjuleg, er sú djúpa væntumþykja
og tryggð sem hann bar til vina
sinna. Þegar hann nefndi þá á nafn
bætti hann „vinur minn“ við með
áherslu. Hann lagði mikla áherslu á
að rækta vel samböndin við vinina
og í veikindum Gulla hefur komið vel
í ljós hversu nána og góða vini hann
átti, því þeir heimsóttu hann og
sinntu honum mikið og vel. Komu
jafnvel oftar en einu sinni frá út-
löndum, gagngert til að heimsækja
hann á meðan hann var veikur.
Gulli var ástríðufullur veiðimað-
ur og vínsafnari, en líka afar ná-
kvæmur og vandvirkur í öllu sem
hann gerði. Nákvæmnin kom fram í
öllu, líka vínsöfnuninni og veiði-
mennskunni, því öll vínin hans og
upplýsingar um þau voru nákvæm-
lega skráð, eins og veiðistaðirnir,
sem hann hefur ófáa heimsótt.
Hann var lífsnautnamaður og hafði
gaman af að elda og borða góðan
mat með fínu vínunum. Bræðurnir
áttu margar góðar stundir saman á
ferðalögum, í veiðiferðum og við að
skipuleggja, undirbúa og elda stór-
veislur, sem ekki gleymast. Og þeg-
ar þeir voru ekki saman að elda,
sendu þeir hver öðrum skilaboð um
hvað væri í pottunum og hvað
skyldi drukkið með. Ekki síst ef
einhver þeirra taldi sig vera með
fínni veislu en hinir í það skiptið.
Með Gulla er genginn mikill
höfðingi sem sárt verður saknað,
en líka minnst með þakklæti og
væntumþykju.
Elín Smáradóttir.
Gunnlaugur Nielsen frændi
minn og vinur okkar hjóna er fall-
inn frá eftir baráttu við erfiðan
sjúkdóm. Hann var nokkrum árum
eldri en ég, elstur af fimm systk-
inum. Gulli fæddist og ólst upp á
Seyðisfirði og þar man ég fyrst eft-
ir honum. Hann var elsta barna-
barn afa okkar og ömmu, þeirra
Vilhelmínu og Gunnlaugs. Svo kom
Dóra Stína systir hans og síðan ég.
Hann var svo heppinn að vera ná-
lægt föðurömmu sinni Dóru og líka
rétt hjá ömmu okkar og afa.
Gulli naut því óskiptrar athygli
og sérstakrar stöðu í hópi okkar
barnabarnanna og oft gekk mikið á
í stórum og fjörugum hópi. Þegar
ég flutti frá Seyðisfirði var Gulli
orðinn unglingur sem ég leit upp
til. Hann flutti síðan frá Seyðisfirði
með móður sinni og systkinum til
Reykjavíkur eftir að faðir hans lést
um aldur fram af slysförum. Fjöl-
skyldan bjó á Suðurgötunni og
Gulli gekk í MR. Þar var ég heima-
gangur þegar ég kom suður og
byrjaði í MR eins og hann. Áslaug
frænka, mamma hans Gulla, var
einkar gestrisin og alltaf var mann-
margt á heimilinu og mikið skegg-
rætt, leikið og glaðst.
Það kom að því að Gulli kynntist
eftirlifandi eiginkonu sinni og lífs-
förunaut, Friðnýju Heiðu Þórólfs-
dóttur, og ég mínum, Magnúsi
Norðdahl. Ljóslifandi í huga mín-
um er minning frá kvöldstund að
sumarlagi fyrir austan þegar við
Gulli sátum saman við varðeld hjá
frænku okkar í Egilsstaðaskógi
með hugann hjá nýrri kærustu og
nýjum kærasta, Heiða að syngja í
Ísrael og Maggi á sjónum. Við bæði
með framtíðina óráðna en ást og til-
hlökkun til þess sem verða vildi.
Þegar börnin komu til sögunnar
efldust tengslin og áttum við góðar
stundir saman. Maggi var í veiði-
skap með Agnúanum, veiðifélagi
vina og skólafélaga, og ekki leið á
löngu þar til Gulla var boðið með
norður í Laxárdal til vikulangra og
árlegra veiða. Eftir það varð ekki
aftur snúið og Gulli tekinn í þetta
kostafélag með pomp og prakt
enda féllu þau Gulli og Heiða vel
inn í hópinn. Ekki spillti það fyrir
að snemma fylgdu synirnir Þórólf-
ur, Þorsteinn Jökull og Magnús
Davíð feðrum sínum til veiða og
urðu óaðskiljanlegur hluti vina-
hópsins.
Rætur Gulla voru fyrir austan og
þangað fór hann reglulega. Bæði til
þess að njóta útiveru og til að hitta
ættingja sína og það gladdi for-
eldra mína mikið þegar Gulla og
fjölskyldu bar að garði. Það var
alltaf gott að koma til þeirra Heiðu
og Gulla, alltaf svo notalegt og ró-
legt. Fallegt heimili þeirra bar með
sér að þar fóru samhent hjón sem
var umhugað um samband sitt og
velferð barnanna sinna sem eru
einstaklega vel gerð og hæfileika-
rík.
Að leiðarlokum minnist ég Gulla
Gunnlaugur Nielsen