Morgunblaðið - 09.06.2011, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. JÚNÍ 2011
Elsku afi.
Takk fyrir öll knúsin, kúrin og
ísana. Minningin um yndislegan
afa lifir.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Þín barnabörn,
Þórey Lovísa, Sunna Dís
og Birta Sól.
Elsku afi Maríus
Takk fyrir allar góðu stundirn-
ar í gegnum árin. Ég er ótrúlega
þakklát fyrir þær hlýju móttökur
sem þú og amma Tóta veittuð mér
þegar við mamma komum inn í
fjölskylduna. Sérstaklega eru
mér minnistæðar frábærar
stundir í Fornhaganum þegar ég
kom til ykkar í pössun sem barn.
Mér leið alltaf svo vel hjá ykkur
enda fá heimili jafn hlýleg. Ég
vona að þér líði núna jafn vel og
mér leið á okkar samverustund-
um.
Þín,
Vilborg Einarsdóttir
Nú er komið að leiðarlokum og
við tekur kveðjustundin. Sorgar-
ferlið er mismunandi og fólk
kveður á sinn hátt. Það sem hjálp-
aði okkur systkinunum var að
Maríus
Guðmundsson
✝ Maríus Guð-mundsson
fæddist á Rauf-
arhöfn 1. júlí 1935.
Hann andaðist á
dvalarheimilinu
Grund 30. maí
2011.
Útför Maríusar
fór fram frá Nes-
kirkju 7. júní 2011.
muna eftir öllu því
sem afi Maríus
kenndi okkur ásamt
því að staldra við og
rifja upp allar indælu
og skemmtilegu
minningarnar um
afa sem nú eru okkur
mjög dýrmætar.
Afi var mjög ljúf-
ur og rólegur maður
og það fór ekki mikið
fyrir honum á
mannamótum. Hann var samt
sem áður mikill húmoristi og átti
það til að lauma einum og einum
brandara þegar maður átti síst
von á því og uppskar ávallt mikinn
hlátur fyrir vikið. Einnig átti afi
það til að ranghvolfa augunum og
ulla á okkur þegar enginn sá til
okkur systkinum til mikillar gleði.
Hjördísi Önnu þótti sérstaklega
gaman að þessum leik afa og sam-
skipti þeirra einkenndust einmitt
af látbragðsleik og miklum svip-
brigðum.
Afi var líka góður kennari og
kenndi okkur eitt og annað eins og
hvernig á að flagga íslenska fán-
anum og brjóta hann rétt saman.
Hann var einnig mikil fyrirmynd
og leit Maríus Þór sérstaklega
upp til hans þegar kom að því að
borða síld og taka lýsi á morgn-
ana. Okkur systur grunar einmitt
að afi hafi átt nokkuð stóran þátt í
því hversu stór og stæðilegur
bróðir okkar er þar sem hann
kenndi nafna sínum snemma að
drekka lýsið af stút og svo ólmur
var bróðir okkar að líkjast afa sín-
um að mamma varð að fela lýs-
isflöskuna fyrir honum. Afi kenndi
svo Hörpu að súr mjólk er ekki
gild afsökun fyrir að leifa morg-
unkorni með því að borða Coco
Puffs með súrri mjólk og kalla það
„hinn fínasta graut“.
Það mikilvægasta sem afi
kenndi okkur er hversu mikilvægt
það er fyrir fjölskylduna að standa
saman. Hann var alltaf til taks að
hjálpa mömmu með okkur systk-
inin með því að fara með okkur í
17. júní göngu í öllum veðrum og
vindum og sjá jólasveinana þegar
kveikt var á jólatrénu í miðbænum
að ógleymdum öllum sumar-
bústaðaferðunum þegar pabbi var
á sjónum. Erum við systkinin því
mjög meðvituð um mikilvægi þess
að fjölskyldan standi saman og
hversu gott er að eiga góða að.
Elsku afi, við þökkum fyrir all-
ar ljúfu minningarnar sem þú skil-
ur eftir í hjörtum okkar og við
biðjum kærlega að heilsa ömmu
Tótu, Rabba og öllum hinum sem
fá nú að njóta lúmsku brandar-
anna þinna.
Þín barnabörn,
Hjördís Anna og Harpa Sif.
Maríus Guðmundsson, móður-
bróðir minn, fæddist á Raufarhöfn
í húsi foreldra sinna, Barði, þar
sem andardráttur hafsins og klið-
ur lognöldunnar flutti þá tónlist
sem aldrei þagnaði. Ef til vill mót-
aði hún manninn og seiddi hann til
sín.
Hann ólst upp við ástríki for-
eldra. Systkinin voru sex og Mar-
íus næstyngstur. Ég átti því láni
að fagna að vera hjá afa mínum og
ömmu á sumrin frá því að ég man
eftir mér og fram á unglingsár. Ég
hef þekkt Maríus alla tíð síðan.
Hann var hress ungur maður,
glaðsinna og sprækur, svolítill
prakkari og tefldi stundum djarft
á bátkænum sem hann smíðaði
sjálfur. Sjór og veiðiskapur átti
hug hans og hann var vart af
barnsaldri þegar hann var farinn
að bera björg í bú. Silung úr vatni,
fisk úr sjó, fugl eða sel.
Heimilislífið á Barði bar svip
liðins tíma. Kýrin, hænsnin og
hundurinn voru í kjallaranum,
kindurnar í fjárhúsum. Daglegt líf
einkenndist af ró og stöðugleika.
Þó var oft gestkvæmt og sátu þá
að borði vinir og vandamenn og
jafnvel erlendir sjómenn. Maríus
gekk að verkum eins og hann var
beðinn um og hamhleypa til allra
verka. Landbúnaðurinn virtist þó
fjarri en sjórinn heillaði og allt líf-
ið í kringum hann.
Hann fór snemma að vinna við
síldarsöltun. Raufarhöfn iðaði af
lífi á sumrin og þar skapaðist vin-
átta fólks sem aldrei þvarr. Þar
kynntist Maríus konu sinni, Þór-
eyju, sem varð síðan lífsförunaut-
ur hans. Maríus og Tóta voru eitt
og oftast nefnd saman. Fólk fór í
heimsókn til Maríusar og Tótu á
Fornhaga 17, þar sem þau bjuggu
lengst af.
Maríus var sjómaður í mörg ár
og var því oft fjarri heimili sínu.
Þegar hann kom í land fór hann
að vinna hjá Shell og var svo
heppinn að afgreiða olíu í skip.
Hann var því áfram í hringiðu
umræðunnar um sjómennsku og
veiði.
Það var gott að eiga skjól hjá
þeim Maríusi og Tótu þegar ég
unglingur kom suður í skóla. Þau
voru mörg kvöldin sem ég sat á
heimili þeirra og þáði kaffi og
stundum mat. Þegar við hjón
stofnuðum heimili hélt þetta góða
samband áfram. Börn okkar voru
þar aufúsugestir og fyrir kom að
þau fengju að gista. Þá var kátt á
Fornhaganum og börnin komu
brosandi heim, södd af kleinum og
brúntertunni hennar Tótu. Oft
kom það fyrir að Maríus skaut að
okkur fiski sem honum hafði
áskotnast. Þar nutum við gamla
Raufarhafnarandans, að draga
björg í bú.
Með Maríusi og Kristmundi
föður mínum var góð vinátta.
Þegar þeir voru báðir orðnir ekkl-
ar fóru þeir saman í tvær góðar
utanlandsferðir, aðra til Kúbu,
hina til Tallinn í Eistlandi. Þá
voru þeir farnir að kenna sér
meins en andinn var í fullu fjöri.
Eftir þetta fór að halla undan fæti
og sjúkdómar tóku sinn toll af lífs-
þrótti.
Lognaldan í fjörunni við Barð
heldur áfram að kveða sinn söng
en nú einkennist hljómlistin af
trega og söknuði.
Við hjón kveðjum góðan vin og
frænda og þökkum samfylgdina.
Hann skilur eftir ljúfar minning-
ar. Börnum hans og fjölskyldum
þeirra sendum við samúðarkveðj-
ur.
Guðmundur B. Krist-
mundsson og Sigríður
Bjarnadóttir.
Vinkona mín, framsóknarkon-
an, slysavarnakonan, íþrótta-
áhugakonan Sigríður Jónsdóttir
frá Hömrum í Reykjadal er látin.
Sigga Kára var hún oftast kölluð
eða Sigga á Gilsbakka. Ýmist
kennd við mann sinn Kára Jóns-
son, sjómann á Fáskrúðsfirði, eða
litla húsið þeirra á sjávarkambin-
um þar sem þau bjuggu fyrri hluta
ævinnar með drengjunum sínum
fjórum Jóni Bernharð, Friðrik
Svani, Valþóri, og Unnsteini.
Sigríður
Jónsdóttir
✝ Sigríður Jóns-dóttir fæddist á
Halldórsstöðum í
Reykjadal 8. júlí
1928 og ólst upp á
Hömrum í Reykja-
dal. Hún lést á
Dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu Upp-
sölum, Fáskrúðs-
firði, 26. maí 2011.
Útför Sigríðar
fór fram frá Fá-
skrúðsfjarðarkirkju 3. júní
2011.
Í þessu litla húsi
var minnsta eldhús í
heimi. Þar stóð hún
mikil í sniðum, og
mettaði áreiðanlega
fleiri um dagana og
betur en helgum
mönnum tókst fyrr á
tíð og sagt er frá sem
undri og stórmerkj-
um í fornri bók. Þar
stóð hún, oftast með
barn í fangi, rauð-
hærð, glaðvær, stríðin, ástríðufull
og lét sér allt koma við: Gleði og
sorgir fjölskyldunnar og vina nær
og fjær, vandræði og árangur
sveitarstjórnarinnar, Leiknis,
landsins og miðanna. Og hvar sem
hún gat reyndi hún að verða að
liði. Hún, ávallt Þingeyingur, sat í
ýmsum stjórnum um dagana með-
al annars í stjórn Slysavarna-
félagsins og sveitarstjórninni og
kom þar mörgu góðu til leiðar.
Sigga og Kári byggðu sér þeg-
ar fram liðu stundir, þegar tog-
ararnir hans Lúðvíks höfðu gert
sjómönnum aftur fært að flytja
björg í bú á firðina, fallegt hús í
Skólabrekkunni. Þá hafði hún
misst Valþór, einn af sínum mynd-
arlegum sonum, ungan. Það var
mikil sorg en úr henni var unnið
með því að safna í kringum sig enn
fleiri börnum og henni oft allsend-
is óviðkomandi. Þau umvafði hún
kærleika og gleði. Hæfileikar
hennar að umgangast börn voru
einstakir. Í litla húsinu kenndi
hún, gamansöm, dóttur minni
kornungri að kalla sig Siggu,
Grýlu frænku, um leið og hún skar
niður rúgbrauð með smjöri í litla
ferkantaða bita og sagði þá vera
konfekt. Ég á erfitt með að
ímynda mér að nokkurt íslenskt
barn hafi haft jafn kærleiksríkt
samband við grýlu og hnátan sú.
Við stríddum hvor annarri mik-
ið, einkum þegar kom að pólitík-
inni. Ég gat því ekki stillt mig,
jafnvel á þessari stundu þakklætis
fyrir að hafa átt hana að vini, að
minnast rétt aðeins á hverjir
hefðu komið með togarana. Bara
til þess að heyra fyrir eyrum mér
rödd hennar einu sinni enn: „Vit-
leysa er þetta alltaf í þér, mann-
eskja!“
María Kristjánsdóttir.
Ég græt nú í fyrsta sinn á ævi
minni framsóknaratkvæði. Flokk-
urinn hlýtur að gráta líka, því ekki
fækkar bara atkvæðum heldur er
farin kona sem trúði á hugsjónir
Framsóknarflokksins eins og þær
voru áður fyrr, um jafnrétti og
samvinnu – og réttlátan hlut allra
þegna í sameiginlegum auðæfum
þjóðarinnar. Hún var svo hörð á
hugsjón sinni, að hefði dagblaðið
Tíminn þraukað breytingar nú-
tímans hefði hún harðbannað mér
að skrifa um sig minningargrein í
Morgunblaðið. Hún kallaði mig
komma af því hún vissi að ég kaus
einhvern tímann Alþýðubandalag-
ið.
Áreiðanlega hafa laðast að
henni mörg flokkssystkin en ég er
ekki frá því að henni hafi þótt
skemmtilegra að fá í heimsókn
komma eða íhald – eða jafnvel
krata. Henni hugnaðist betur að
rífast en vera sammála um pólitík.
Og það var gaman að rífast við
hana.
Rifrildin fóru alltaf fram yfir
hefðbundnum íslenskum mat eða
bakkelsi sem hún bar fram svo
þjóðlega að jafnvel Guðni Ágústs-
son væri fullsæmdur af. En það
var önnur ástríða hennar að gefa
mat, eins góðan og hugsast getur.
Og þess nutu margir, bæði skyldir
og óskyldir.
Við Edda vorum svo lánsöm að
kynnast Siggu og Kára hennar
þegar við fluttum austur fyrir
margt löngu og hún varð dagmóð-
ir dóttur okkar. Á einum degi tók-
ust kynni sem urðu okkur ómet-
anleg æ síðan. Víð þáðum ekki
bara matinn og drykk hjá þeim
hjónum, heldur einnig ást og um-
hyggju. Sjálfur naut ég húsaskjóls
margsinnis þegar á þurfti að
halda. Þakkarorð mín fyrir það
gætu fyllt allar síður Tímans eins
og hann var þegar hæst reis sól
hans. Mest er þó um vert að Sigga
tilnefndi mig fósturson sinn og
reyndist mér í samræmi við það.
Til að tjá þakkir fyrir þann heiður,
og hlýjuna sem fylgdi, þyrfti ekki
bara heilan Mogga sem var, held-
ur Þjóðviljann líka – og hún mundi
fyrirgefa mér.
Fóstra mín leggst nú aftur við
hlið Kára síns. Allir vita, sem
þekktu þau hjón, að þar líður
henni best. Við sem syrgjum hana
eigum þá huggun. Og eintómar
fallegar minningar.
Gunnar Þorsteinn
Halldórsson.


  


 



 
    
       
Váleg tíðindi bár-
ust okkur starfsmönnum lögregl-
unnar á Suðurnesjum, þegar
okkur var tilkynnt að félagi okk-
ar Kristján Kristjánsson væri
látinn. Við höfðum rúmum mán-
uði áður kvatt hann með sæmd og
virðingu þegar hann lét af störf-
um frá embætti lögreglustjórans
á Suðurnesjum eftir 34 ára starf.
Kristján eða KK, eins og við köll-
uðum hann, lét af störfum 31.
mars sl. fyrir aldurssakir en hann
varð 65 ára skömmu áður, 20.
mars sl. Sorglegt er til þess að
hugsa að hann hafi náð að njóta
þess að vera kominn á aldur, eins
og það er oft sagt, í rúman mán-
uð. Hann og Þóra, eiginkona
hans, höfðu fjárfest í sumarhúsi á
Spáni þar sem þau ætluðu að eiga
náðugt ævikvöld.
Kristjáns verður minnst sem
trausts og góðs félaga, sem hafði
hag heildarinnar að leiðarljósi,
hvort sem það var á vettvangi fé-
lagsmála eða í daglegum störfum.
Honum þótti afar vænt um félag-
ið sitt, Lögreglufélag Suður-
nesja, þar sem hann gegndi ýms-
um trúnaðarstörfum en þó lengst
af sem formaður. Kristján naut
alla tíð trausts og virðingar í bar-
áttunni fyrir bættum kjörum og
aðbúnaði lögreglumanna á Suð-
urnesjum. Lögreglumenn fylktu
sér á bak við hann og stóðu sam-
an sem ein heild, en slíkt traust
er ekki gefið heldur áunnið og er
lýsandi fyrir persónu Kristjáns,
manns sem hafði skoðanir,
manns sem stóð fast á sínu en
alltaf tilbúinn að miðla málum og
leita lausna.
Kristján vildi að umgjörð fé-
lagsins yrði sem glæsilegust úr
garði gerð og lagði mikið óeig-
ingjarnt frumkvæði til uppbygg-
ingar félagsheimilis, þar sem lög-
reglumenn hafa átt athvarf til
tómstunda og íþróttaiðkunar síð-
ustu áratugina, auk þess sem fé-
lagsheimilið varðveitir sögu lög-
reglunnar á Suðurnesjum síðustu
60 ár af miklum myndugleika, að
hans tilstuðlan.
Ekki verður Kristjáns minnst
öðruvísi en gerð verði skil á hans
helsta einkenni en Kristján var
yfir meðallagi ræðinn, hafði mikl-
ar skoðanir sem hann varð að
koma á framfæri. Ein sagan er sú
að samstarfsmaður hans Sigur-
geir Þorvaldsson, fyrrverandi
lögreglumaður á Keflavíkurflug-
velli, hafi komið í málningavöru-
verslun sem Kristján rak um
tíma og beðið um 1 lítra af máln-
ingu og lét fylgja með að hann
vildi bara þennan eina lítra og
engin ræðuhöld. Sagan er lýsandi
því Kristján náði vel til fólks og
Kristján
Kristjánsson
✝ Kristján Krist-jánsson fæddist
í Höfða í Njarðvík
20. mars 1946.
Hann lést af slys-
förum á Spáni 21.
maí 2011.
Útför Kristjáns
fór fram frá Kefla-
víkurkirkju 8. júní
2011.
áður en menn vissu
leið tíminn og þá
búnir að spjalla um
allt á milli himins og
jarðar.
Lögreglumenn á
Suðurnesjum minn-
ast fallins félaga
með virðingu og
söknuði en umfram
allt með þakklæti
fyrir það mikla og
óeigingjarna starf
sem hann lét af hendi rakna í
þágu lögreglumanna á Suður-
nesjum.
Kæru aðstandendur, Þóra og
fjölskylda, innilegar samúða-
kveðjur.
F.h. Lögreglufélags Suður-
nesja,
Jón Halldór Sigurðsson.
Fáa menn hef ég þekkt um æv-
ina sem voru jafn lífsglaðir og
Kristján Kristjánsson eða KK
eins og hann var kallaður, lífs-
gleðin geislaði af honum og naut
hann þess að vera á meðal fólks
og góðra vinnufélaga. Hann naut
þess umfram aðra sem ég þekki
að heyra lóuna, hinn ljúfa vor-
boða, hefja upp raust sína og
boða lengri daga og hlýnandi veð-
ur. Í ár var hún óvenju snemma á
ferðinni, kannski til að geta sung-
ið sinn síðasta söng fyrir þennan
vorsins mann.
KK var í eðli sínu keppnismað-
ur og trúði á hið góða og jákvæða
í lífinu, trúði í raun á lífið sjálft.
Að með viljastyrk, áræði og heið-
arleika að vopni gæti maður sigr-
ast á hverri raun og komist þang-
að sem maður vildi. Hann hafði
undirbúið starfslok sín vandlega
og komið sér upp þeirri paradís
sem hann talaði svo oft um við
okkur vinnufélagana á Spáni, og
þar ætlaði hann að dvelja lang-
dvölum þegar farsælli starfsævi
lyki og njóta lífsins til hins ýtr-
asta. Hann var áhugasamur um
þennan sælureit og fylgdist
grannt með veðurspánni þar ytra
og hlakkaði mikið til að komast á
suðrænar slóðir til að njóta eft-
irlaunaárana.
En margt fer öðruvísi en ætlað
er og slysin gera ekki boð á und-
an sér og KK var ekki búin að
vera lengi á eftirlaunum þegar
hann lenti í því hörmulega slysi
sem varð honum að aldurtila, þar
sönnuðust þau orð sem oft eru
viðhöfð að, enginn veit sína ævi
fyrr en öll er. Ég kveð vin minn
og starfsfélaga til margra ára,
Kristján Kristjánsson, og sendi
eftirlifandi eiginkonu hans og öll-
um ættingjum mínar dýpstu
samúðarkveðjur, Guð geymi þig,
KK.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Björgvin
Björgvinsson.
Að skrifa minningagrein
Ekkert gjald er tekið fyrir birtingu minningagreina.
Þær eru einnig birtar á www.mbl.is/minningar.
Skilafrestur minningagreina er á hádegi tveimur virkum
dögum fyrir útfarardag, en á föstudegi vegna greina til
birtingar á mánudag og þriðjudag.
Fjöldi greina í blaðinu á útfarardag ræðst af stærð blaðsins
hverju sinni en leitast er við að birta allar greinar svo fljótt
sem auðið er. Hámarkslengd minningagreina er 3.000
tölvuslög með bilum. Lengri greinar eru vistaðar á vefnum,
þar sem þær eru öllum opnar.