Líf og list - 01.07.1950, Blaðsíða 11

Á kaffihúsinu — Frh. af bls. 2.
<---------------------------------------------
ÆVISAGA
Kona. Skápur. Gengið fram hjá. Aftur. Kona. Gömul.
Eldhús. Fitlað við eldavél. 40 ára hjónaband. Skápur.
Eldavél. Aftur. Aftur. Uppkomin börn. Áður. Ung. Gift.
Hjónaband. Ást. Maður. Börn. Heimili. Heimilislíf, Orka.
Lífsgleði. Uppeldi. Heitur matur.
Maður kemur heim. Bros. Kvöld. Nótt. Fleiri börn. Tími.
Efni. Álnir. Föt. Vinir. Samræður. Rafmagnsljós. Kveðjur.
Kaffibrúsi. Vinna. Maður. Hlé. Vinna. Kvöld, Þögn, Vinna,
Tími. Aldur. Uppkomin börn. Gleði. Barnabörn. Aldur.
Veizla. Hamingja. Húsmennska. Dóttir. Tengdasonur. Hús-
næði. Veikindi. Læknir. Gröf. Fólk. Einmana, Sjá, Heyra.
Elli. Grátur. Þögn. Þreyta. Sama. Þoka, Já. Veit ekki, Get
ekki. Guð. Ó.
Sv. B.
ar fremur köld vinarhót, ekki sízt, þeg-
ar hver rekur annan. En um þetta er
ekki að fást. Kjarna máls vors forðast
Jón með öllu, en þylur í þess stað
langan lestur um nýyrðasköpun og ís-
lenzkun tækniorða og fagmáls, rétt
eins og vér hefðum lýst oss andvíga
slíku. Vér erum vitanlega alveg á sama
máli og Jón um gagnsemi þessa fyrir
islenzka tungu. En nýyrðasköpun er
ekki hið sama og málhreinsun, og vel
heppnuð nýyrðasmíð er sannarlega allt
annað en mislukkuð málhreinsun, en
um hana vorum vér að ræða. En aðal-
atriði máls vors var það, að vér sýnd-
um fram á, að notkun útlendra orða 1
islenzkri ritsmíð gæti átt rétt á sér og
þyrfti engan veginn að skaða íslenzkt
mál. Aðrir hlutir væru því miklu
hættulegri. (Til að forða Jóni frá að
snúa út úr fyrir oss öðru sinni er rétt
að taka fram, að með „ritsmíð" eigum
vér við það, sem telst til fagurra bók-
mennta og ritgerða, en ekki skýrslur
eða greinar í tæknitímaritum). Enn er
sannfsering vor um þetta atriði óbifuð,
°g enn er hið mikla dæmi Matthíasar
Jochumssonar oss fyrir augum. Jón
virðist hins vegar ekki kæra sig leng-
ur um selskap Matthiasar, og skiljum
vér raunar, að þeir eigi ekki samleið.
Að lokum: Fegnir viljum vér læra af
oss eldri mönnum, en óskum jafnframt,
að þeim mætti auðnast að læra ögn af
°ss. Veðurfræðin hefur reiknað út, að
vér séum staddir undir stjörnumerki
vatnsberans og telur, að þar séu veður
valynd. Þar hyggjum vér þó ferskara
andrúmsloft en í því dauða dampa-
hvolfi, sem ríkir undir sumum öðrum
stjörnumerkjum. Lognmolla og flat-
neskja eru oss ekki að skapi, og veit þó
enginn nema vér kunnum að meta
þessi náttúrugæði, þegar vér erum
komnir á aldur Jóns Eyþórssonar.
Hann var líka ungur einu sinni.
Uppstigning á Akureyri.
Framh. af bls. 7.
En fleiri eiga hér þakkir skildar
en próf. Nordal. Mér þótti í mikið
ráðizt, er Leikfélag Akurcyrar hóf
sýningar á sjónleiknum. En hlutur
þess varð miklu betri cn við mátti
búast. Hlutverkum voru yfirleitt
gerð sæmileg sk.il. Ég ætla ekki að
gerast hér dómari, um þátt ein-
stakra leikara, en ég get þó ekki
látið hjá líða að minnast á eina
leikkonuna, frú lijörgu fíaldvins-
dóttur, er lék frú Herdísi. Leikur
hennar var afburðagóður, sannur
og tilgerðarlaus. Þetta er enn að-
dáunarverðara, þegar þess er gætt,
að frúin hefir aldrei átt þess kost
að leggja stund á leiknám. En eng-
an veginn má gleyma leikstjóran-
um, lir. Ágúst Kvaran. Sumir liggja
honum á hálsi fyrir það, að hann
láti of sjaldan ljós sitt skína. Ég
tel þetta hans mikla hróður. Af
þessum sökum verður það ávallt
merkur viðburður, er sýndur er
sjónleikur undir lians stjórn hér á
Akureyri. Mér er það með öllu ó-
skiljanlcgt, hvernig honum tókst
með þeim takmarkaða liópi leik-
fólks, sem liann hafði ylir að ráða
að skapa jafnheillegan og gallalít-
inn leik og raun ber vitni um.
Ég hcfi heyrt, að Leikfélag Akur-
eyrar ætli sér að hefja að nýju í
haust sýningar á Uppstigningu. Ég
lagna Jjví, og ég vona, að félagið
láti það ckki undir höfuð leggjast.
Akureyri í júní 1950.
Halldór Halldórsson.
ANGURLJÓÐ
Þegar á unga aldri.
Lifi ég enn
og leik mér aldri.
Veldur það vökunum,
vart gekk í ker.
Stytti ég með stökunum
stundirnar mér.
Það er stríð í þagnar rann,
þulinn sjóðr af vilja,
að missa þann,
sem mikið er við að skilja.
Gröfin skilur okkur að
eina stund á láði —
senn er fengin sú ég lengi þráði.
Grætr hin bjarta bauga rist
bæði um kveld og morgna.
Hvað bar þá til,
þýð mín lindin þornar?
Blítt lætur veröldin,
fölnar fögur fold.
Langt er síðan yndið mitt
var lagt í mold.
Aldnar undir blæða,
augun fella tár;
mörg er heims mæða
og mannraunin sár.
Finn ég æskan farin er nú
með fögrum blóma sínum.
Kólnar mér á kinnvöngunum
mínum.
LÍF og LIST
11