Eining - 01.11.1950, Blaðsíða 7

EINÍNG
7
ð
Uíh keilaya glót
Því að eins og líkaminn er einn og hefur marga
limi, en allir limir líkamans, þótt margir séu, eru
einn líkami, þannig er og Kristur . . .
Augað getur ekki sagt við höndina: Eg þarfn-
ast þín ekki, né heldur höfuðið við fæturna: Eg
þarínast ykkar ekki. Nei, miklu fremur eru þeir
limir á líkamanum nauðsynlegir, sem virðast vera
í veikbyggðara iagi. Og þeim sem oss virðast vera
í óvirðulegra lagi á líkamanum, þeim veitum vér
þess meiri sæmd, og gagnvart þeirn, sem vér
blygðumst vor fyrir, viðhöfum vér þess meiri
blygðunarsemi, en þess þarfnast hinir sjálegu limir
vorir ekki, heldur setti Guð líkamann svo saman,
að hann gaf þeim, sem síðri var, því meiri sæmd,
til þess að ekki yrði ágreiningur í líkamanum, held-
ur skjddu limirnir bera sameiginlega umhyggju
hver fjnir öðrum. Og hvort heldur einn limur
þjáist, þá þjást allir limirnir með honum, eða einn
limur er í hávegum hafður, samgleðjast allir lim-
irnir með honum. En þér eruð líkamir Krists og
limir hver fyrir sig. Og Guð hefur sett nokkra í
söfnuðinum íyrst postula, í öðru lagi spámenn,
í þriðja lagi fræðara, því næst kraftaverk, enn
fremur lækningagáfur, líknarstörf, stjórnarstörf
og tunguta! . . . En sækizt eftir náðargáfum, þeim
hinum meiri . . .
Keppið eftir kærleikanum.
1. Kor. 12, 12-31; 14, 1.
slíkar stöðvar heilans stjórna tungutakinu, reikningshæfileik-
um, litarskynjun, hljómlistargáíu o. fl.
Dr. Henschen benti á, að maður, sem orðið hafði fyrir
heilaáfalli og misst málið, ætti þó hina taístöð heilans eftir
óskemmda og óvirka. Hann ritaði mikla bók um allar sínar
athuganir, en bókin var svo flókin og svo dýr, kostaði t. d.
í Ameríku 65 dollara, að hún var ekki lesin. Þá kemur til
sögunnar Johannes Maagaard Nielsen, fæddur í Danmörku,
en lærður í Bandaríkjunum. Eftir margra ára nám í Ameríku
og Evrópu, tók hann til 1930 að rannsaka og kynna sér
allt um starísemi heilans. Safnaði þá einnig bókum um ap-
hasia, þar á meðal bók sænska læknisins og sagði um hana,
að „hún væri sú mikiivægasta bók, sem hann hefði rekizt
á“. Hann endursagði bókina í fremur íítilli bók, sem kom
út í tveimur upplögum og náði útbreiðslu meðal lækna. Þar
var bent á, að aphasia yrði Iæknuð með því að vekja til starfa
hina óvirku talstöð heilans.
Árið 1946 fékk dr. Nielsen bréf frá eftirlitsstofnun heim-
kominna hermanna í Ameríku, er tjáði honum, að hundruð
hermanna hefðu orðið fyrir heilaáíöllum, og spurði, hvort
nokkuð væri hægt að aðhafast þeim til hjálpar. Nielsen lagði
til, að stofnuð yrði sérstök sjúkradeild fyrir þessa menn.
Þetta var gert og helztu menn þeirrar deildar voru Donald
Schultz, 37 ára sálfræðingur og sérfræðingur í málhelti, dr.
Edwin Cole, en hans sérgrein var einmitt aphasia, og svo dr.
Maagaard Nielsen.
Fyrsti sjúklingurinn, sem þeir stunduðu, var Tony Ra-
morez, 26 ára að aldri. Hann hafði verið um þriggja vikna
tíma á sjúkrahúsi, innilokaður á deild hinna erfiðustu sjúkl-
inga. Sprengjubrot höfðu sært heilann, læknar höfðu náð
brotunum, en Tony gat hvorki talað, lesið né skrifað. Þegar
dr. Schultz klappaði honum oíurlítið á herðarnar, hleypii
hann sér í kuðung, kreppti hnefann og beit saman tönnunum,
benti á höfuðið og muldraði eitthvað.
„Jæja, þú vilt láta gera út af við heila þinn“, sagði dr.
Schultz.
Tony nikkaði til samþykkis, dapur í bragði.
„Já, en við ætlum nú fyrst að fást við nokkrar æíingar“,
sagði læknirinn, „seztu nú niður, vertu rólegur og reyndu
að segja, Ay-y-y, o-o-oh, ee-e-e“. Eftir 15 mínútur gáfust þeir
upp. Arangur enginn.
Vikur liðu áður en Tony gat tekið nokkurn þátt í þessum
tilraunum, loks sagði hann, ,,Ay-y-y“. Það þurfti 15 mín-
útna æfingu í 150 daga til þess að Tony gæti gefið frá sér
nokkur hljóð, en eftir 13 mánuði fór hann af sjúkrahúsinu,
fullkomlega læknaður og gat stundað atvinnu sína.
Næstur var Jak Roberts. — Einnig hann haíði fengið
sprengjubrot í heilann. Hann var lærður vélfræðingur og
gárnasíig hans hafði verið 140, sem nálgast sniiligáfur. Nú
reyndist gáfnastig hans aðeins 15. Hann var strax svo ákaf-
ur við fyrsíu æfingu í að geta talað, að svitinn rann niður
andlit hans. Brátt tókst honum að segja orð og orð, gáfna-
stig hans hækkaði í 50, 100, 120 og loks í 126, og eftir árið
haíði hann náð sér til fulls.
Þessa sögu þarf svo ekki að lengja. Læknarnir stunduðu
nokkur hundruð sjúklinga og læknuðu þá, og nú starfa slík-
ar deildir við ýms sjúkrahús, læknaskóla og háskóla Banda-
ríkjanna. Til dæmis ein við háskólann í Minnisota. Þar hefur
dr. Richard Zarling komið mönnum til að tala aftur, sem
verið höfðu mállausir í sjúkrahúsi í 12 ár.
Dr. Nielsen telur að í Bandaríkjunum muni vera um 400,-
000 aphasia-sjúklingar. 25% af þeim megi gera albata, hæfa
til sinna fyrri staría, og til viðbótar 50% að sjáífbjarga,
nytsömum borgurum.
Höfundur Bör Börsons
bjartsýnn um framtíð
kristninnar.
Flestir íslendingar kannast við Bör
Börson og þá sennilega við höfund
þeirrar kynlegu skáldsögu, John Falk-
berget. En hefði sá höfundur ekki ritað
neitt merkilegra en þá sögu, væri hann
ekki öfundsverður. Hann er nú frægur
rithöfundur og frægur fyrir annað merk-
ara og betra en Bör Börson.
Um síðustu páska ritaði hann f
norska blaðið, Dagen, um páskahelgi-
hald, og segir þá m. a. þetta:
„Ef við viljum hafa fyrir því að
fletta blöðum sögunnar og horfa um
öxl, munum við fljótt komast að raun
um, að ekki voru páskar haldnir betur
heilagir áður fyrr en nú. Víða hér á
landi voru haldnar hræðilegar dryklcju-
veizlur, þar sem saman fór ólifnaður,
áflog og manndráp, þrátt fyrir hinn
grimmasta kirkjuaga og strangar siða-
reglur. Það er ekki hægt að hertaka
með sverði það „Guðs ríki“, sem er hið
innra með manninum.
Þegar öll kurl koma til grafar, er
helgihald páskanna sennilega forspil
endurfæðingar. Þessi heimur og bylgju-
lengdir hans, varir ekki eilíflega. Þetta
sanna ýms tákn tímanna í hinum svo-
kölluðu „afkristnu löndum“. Erfitt mun
mönnum reynast að spyrna ævinlega
„gegn broddinum“, jaínvel hinum miklu
einræðisherrum, sem berjast vægðar-
laust gegn Kristi. „Þú hefur sigrað,
Galilei“, mun halda áfram að hljóma
um þúsundir ára, hvort sem við trúum
því eða ekki. Hér væri nægilegt að
minna á hinn brjálæðislega draum
Hitlers, sem eg nefni þó hikandi, að
smurður líkami hans ætti fyrir sér að
liggja í gullkistu, sem skreytt væri inn-
lögðum eðalsteinum úr kirkjunum í
„hinu heilaga Rússlandi“.
Það fór á annan veg“.