Eining - 01.04.1954, Qupperneq 3

EINING
3
vísleg störf að læra. í borgum er vand-
inn meiri, og hefur mönnum orðið tíð-
rætt um það. Við hvað getur unglingur-
inn svalað athafnaþrá sinni. Að vísu fer
mikill hluti dagsins í skólanám og ýmis-
' legt, sem því er samfara. En kyrsetur á
skólabekkjum eru börnum og ungling-
um bæði óhollar og óeðlilegar. Ekkert
er unglingnum ógeðfeldara en að morra
einhvers staðar kyrr, og er þetta ekki
þungskilið. Mín reynsla er sú, að þótt
eg sé kominn á sjöunda áratuginn, kýs
eg næstum heldur að ganga yfir fjall-
veg, en að bíða farartækis nokkrar
klukkustundir. — Hvað mun þá um
4 unglingana.
Þegar þetta vandamál kemur upp í
huga mínum, nem eg oftast staðar við
vatnsveituna og virkjun vatnsfallanna.
Þar er tamning og hagnýting orkunnar
svo dásamleg. Ótaminn brýzt vatns-
straumurinn niður hinar lægstu leiðir,
veltir björgum, skemmir engjar og tún,
ef farvegur er grunnur og aðstæður slík-
ar, ber aur og leir og sand á slæjulönd
manna, og gerir margvíslegar skemmd-
* ir. Mætti minna hér á stef í hinu snilldar-
lega kvæði Guðmundar frá Sandi, LJm
Rangárþing:
„Þó er verri Þverá;
þindarlaus ókind,
ergiþrungin, mýmörg
misendi vinnur grend.
Flceðisafa Fljótshlíð
fórnar þeirri óstjórn.
% Ytin sýnir ónot
álavargur Njálshvál.
Tœtir sundur túnfit,
tröllaukin gerir spjöll,
engjum veitir ágang,
ólm að vinna Gunnarshólm.
Landeyjum verri en vond,
vilhöll hverjum sandbyl,
villistrauma vatnsfall,
veiðileysa síreið“.
En svo kemur mannshöndin haga til
sögunnar, tekur árnar hátt upp í fjöll-
um, leiðir þær um miklar áveituálmur
víða um hlíðar og dali og breytir þar
með eyðimörk í aldingarða og blóm-
legan gróður. Eða menn virkja vatns-
föllin og breyta hinni trylltu og taum-
lausu orku í dásamlegt afl, sem lýsir,
vermir, læknar og verður undramáttur í
iðn og öllum athöfnum manna, við
heimilisstörf og hvarvetna, breytir nótt
í bjartan dag í stórborgum og víða um
lönd, og vetrarkulda í notalegheit. —
Hvílíkt undur! Þessi tamning og hag-
nýting orkunnar. Þannig þarf hinni upp-
alandi kynslóð að takast að virkja og
temja þá ómælis lífsorku, fjörið og kraft-
ana, sem ólgar í æðum æskumanna,
* sveina og meyja. Ekkert annað leysir
vandann til fulls. Hyggileg hagnýting
æskulífskraftanna og göfgun andans
þarf að fara saman. Þá er vel á haldið.
P. S.
SÖNGSKEM MTU N
GUÐRLNARÁ.
SÍMONAR
í Gamla Bíó, 6. apríl 1954.
Af aðsókninni mátti ráða, að tilheyr-
endur söngkonunnar hefðu beðið í eftir-
væntingu þessa nýja tækifæris að hlusta
á söng ungfrúarinnar, og hrifningin bar
því ótvíræðan vott, að þar urðu engin
vonbrigði. Efnisskráin var þessi:
G. B. Pergolesi: Se tu m’ami; C. Monti-
verdi: Lasciatemi morire; S. C. Marchesi:
Povera Rosa. — F. Schubert: Der Tod %md
das Madchen, J. Brahms: Dein Blaues Auge,
J. Brahms: Der Schmied. — Páll ísólfsson:
Sáuð þið hana systur mína, Jón Þórarins-
son: Fuglinn í fjörunni, Þórarinn Jónsson:
Vögguvísa. — W. W. Lowitz: I Couldn’t
Say, ,,No, Sir“, E. Coates: Bird Songs at
Eventide. — G. Puccini: Donde lieta, úr
óp. „La Bohéme“, C. Gounod: C’era un re,
un re di Tliulé, úr óp. „Faust“.
Söngkonan var kölluð fram marg-
sinnis og varð að endurtaka sum lögin
og syngja nokkur aukalög, og henni
bárust miklir og fagrir blómvendir.
Ungfrú Guðrún Á. Símonar er þjóð-
inni kunn, cem ein allra ágætasta söng-
kona hennar. Hún hafði áður unnið sér
til frægðar bæði hérlendis og erlendis,
en söngur hennar bar þó að þessu sinni
tvímælalaust vitni um stöðugt vaxandi
þroska hennar í listinni. Rödd hennar
er mikil og ágæt, og raddbeitingin góð,
lærdómur og leikni á mjög háu stigi.
Við hljóðfærið var Fritz Weisshappel,
og þarf ekki að kynna landsmönnum
þann listamann.
Lif
Að vera aðeins eins og hinir, ofur-
lítið peð á taflborði hversdagsleikans,
vekur ekki mikla hrifningu. Að rölta
breiðu, eggsléttu, tilbreytingarlausu
þjóðbrautina, er þreytandi. En að þræða
krókaleiðir vegleysunnar upp hlíðar og
hóla, skriður og klettabörð, yfir gil og
gljúfur, upp stalla og stryllur, hærra
og hærra, það er dásamlegt. Líkaminn
verður allur mjúkur, í hverju liðamóti,
þægilega sveittur, blóðrásin verður ör
og heilsusamleg, brjóstið þenst út, and-
ardrátturinn verður djúpur, brattgöngu-
maðurinn teigar háfjallaloftið, sem sval-
ar, styrkir og kætir.
Samleið með fjöldanum, sefjun og
sjálfsglötun í hringiðu múglífsins, í mak-
indum þægindanna, áhættuleysi alls
herjar tryggingaskipulags, aðeins einn
sauður í sauðahópnum, haldið til beitar,
hóað saman í króna, gefið á garðann, al-
inn, rúinn á sínum tíma, — það er ekki
hið áhættusama líf landnemans, braut-
ryðjandans, forustuandans, uppfinn-
ingamannsins, sjáandans og hinnar
skapandi ástríðu.
Að vera frjáls, alfrjáls, óháður, mega
hugsa sínar eigin hugsanir, móta sínar
eigin skoðanir, sína trúarjátningu, sína
guðsmynd, lifa djarflega, eiga allt á
hættu, tefla á tvísýnu, klífa brattasta
hamarinn, komast upp á hæstu gníp-
una, eða að minnsta kosti keppa þang-
að, svíða sárt, hryggjast dauðlega,
fagna ákaflega og njóta sigurgleðinnar
í sæluvímu. — Það er líf.
Pétur Sigurðsson.
Góðvild þökkuó
Eining skuldar mörgum þakklæti fyrir
mjög mörg fram úr skarandi elskuleg bréf
og stundum peningasendingar einnig. —
En tveimur þekktum mönnum skuldar hún
sérstaklega þakkir fyrir ákaflega vinsam-
legar blaðagreinar. Richard Beck. pró-
fessor, hefur oftar en eir.u sinni minnst
Einingar mjög vinsamlega í blöðunum, og
svo hefur Guðmundur G. Hagalín, skáld og
rithöfundur, nýlega skrifað í Alþýðublaðið
(1. aprí! 1954) einkar vinsamlega grein
um Einingu. Þar segir m.a.:
„Blaðið birtir fjölda greina um áfengis-
og bindindismál, skýrslur og skilríki frá
fjölmörgum löndum heims, umsagnir vit-
urra og ábyrgra manna frá ýmsum tímum
og þjóðum, og útdrætti úr ræðum og
greinum, sem birzt hafa á erlendum vett-
vangi eða hér á landi. Ritstjórinn leggur
mjög mikla áherzlu á staðgóða og skil-
ríka fræðslu, og í þeim ellefu árgöngum,
sem þegar eru komnir út af Einingu, er að
finna greipifróðleik um flest, sem gerzt
hefur á sviði áfengisvandamálsins í menn-
ingarlöndum heimsins“.
Beztu þakkir. Ritstj.