Ritmennt - 01.01.2002, Side 32

SVEINN EINARSSON
RITMENNT
Úr sýningu Leikfélags Húsa-
víkur í leikstjórn Maríu
Kristjánsdóttur á Sölku Völku
1984. Sigurður Hallmarsson
(Jóhann Bogesen) og Guðný
Þorgeirsdóttir (Salka Valka).
við texta Laxness á leiksviðinu er nefnilega að sumu leyti sam-
bærileg við vinnu með texta í bundnu máli sem mörg höfuðverk
leikbókmenntanna eru ort á - þó að hljóðfallið mótist ekki af
brag. Og jafnljóst varð hve persónur Laxness gátu orðið ljóslif-
andi. Herdís Þorvaldsdóttir var hin fyrsta Snæfríður, Þorsteinn
Ö. Stephensen Arnas Arnæus og Brynjólfur fóhannesson Jón
Hreggviðsson, og kvað svo rammt að hvað hann varð minnis-
stæður, að þingforseti kallaði upp nafn Jóns Hreggviðssonar við
atlcvæðagreiðslu í einhverju máli veturinn eftir.
Akur leikskáldskaparins
Það er almenn skoöun, að velgengni Islandsklukkunnar hafi ýtt
undir Laxness að sinna leiltsviðinu meira og er það elcki ósenni-
legt. Haustið 1954 var frumsýndur eftir skáldiö nýr sjónleikur í
Þjóðlei khúsinu, Silfurtúnglið. Mikil eftirvænting ríkti fyrir þá
frumsýningu og í heild féll sýningin í góðan jarðveg, þó að menn
hafi raunar haft uppi um leilcritið margvíslegar sltoðanir frá bók-
menntalegu sjónarmiði. Þannig má til dæmis floldta fyrsta þátt-
inn sem stofukómedíu, annan þátt farsa, þriðja þátt kabarett og
þann fjórða ltannslti melódrama, ef mönnum er endilega í mun
28