Fylkir - 15.04.1955, Blaðsíða 2

2
F Y L K I R
MÁLGAGN
SJÁLFSTÆÐISFLOKKSINS
'ÚTGEFANDI:
SJÁLFSTÆÐISFÉLAG
VESTMANNAEYJ A
RITSTJÓRl og ÁBYRGÐARM.:
EINAR H. EIRÍKSSON
Sími: 308 _ Pósthólf: 102
Prentsmiðjan EYRÚN h.f.
Ymmideilan
óleyst enn,
Enn situr við liið'sama í
vinnudeilunni, sem staðið hefur
síðan í byrjun marzmánaðar.
Því miður bendir fátt til þess,
að lausn sé á næsta leiti. Sátta-
fundir eru haldnir öðru Iivoru
án árangurs, og er svo að sjá sfem
bilið milli deiluaðila minnki
ekkert.
Við hér í Vestmannaeyjum
höfum orðið vör við áhrif verk-
fallsins ekki síður en aðrir lands
menn. Farið er nú að bera á
skorti ýmissa nayðsynja sökum
samgöngutregðu af völdum verk
fallins í Reykjavík. Um tíma
leit allalvarlega út, vegna þess að
olía var á-þrotum hér í bæ.
Öllum er fersku minni, er
„Litlafell“ kom hingað með
olíufarm, en varð að bíða hér
dögum saman vegna veðurs. Þá
var ástandið í olíumálunum hér
þannig, að Rafveitan átti oh'u til
fárra daga og við blasti stöðvun
bátaflötans, vegna olíuskorts,
eftir fáa daga.
En svo bar við um þær mund-
ir, að boð komu frá Reykjavík
á vegum samninganefndar verka
lýðsfélaganna þar, að stöðva
skyldi afgreiðslu á olíunni úr
„Litlafelli“ ef reynt yrði að losa
farm þeSs hér. Skip þetta var
sem sé komið á „svartan lista“,,
.1. ■ ... • u
eins og „Skeljungur",’en ,ÞyriH‘
einn mátti flytja olíu. Munur-
inn var sá að tv<3 hin fyrrnefndu
skip höfðu fengið farm sinn
beint úr skipi, en „Þyrill" af
tanka í Reykjavík.
Þegar þetta gerðist, átti Raf-
veitan olíu til tveggja daga og
aðrar olíubirgðir á þrotum. —
„Litlafell“ var sent með sinn
farm austur á land og losaði
hann þar, þrátt fyrir bann verk-
fallsstjórnar. En hingað kom
,,Þyrill“ með olíu til bjargar.
Það ætti að vera óþárft að
draga upp mynd af því, hvernig
------- t ------------
Jóhanna ^ónasdóttir
frá Nýjabæ.
K V EÐJ UORÐ.
Fimmtudaginn 31. marz s. 1.
var til moldar borin hér í bæ
húsfrú Jóhadna Jónasdóttir frá
Nýjabæ. Á því heimili hafði
hún alið aldur sinn. Þar fædd-
ist hún, þar ólst hún upp og þar
bjó hún búi sínu um 30 ára
skeið. Þannig var æviferill henn
ar ekki margbreytilegur. En
þrátt fyrir það væri hægt að
segja margt urn þessa hógværu
og látlausu konu, sem vann verk
sín í kyrrþey.
Við vinir hennar, sem þekkt-
um hana frá bernsku, vissum,
lrvað í henni bjó.
Eftir að hún missti föður sinn
og þær mæðgur bjuggu saman,
reyndi eðlilega mest á hana, þar
sem hún var elzt af þrem syStr-
um. Hún gekk jafnt að karl-
rnanns- sem kvenmannsverkum.
Hún gat larið út á tún og dreift
áburðinum, stungið upp kál-
garðinn, jafnvel tekið hamar og
nagla og lagfært girðingar, mál-
að glugga og annað, sem þurfti
með. Svo gat luin tekið heklu-
nálinu og saumnálina og unnið
fínustu hannyrétir, enda kom
henni vel í lífinu, hversu liöl-
hæf hún var, þar sem hennar
hlutskipti var að búa oft við
fremur lítið af þessa héims gæð-
um.
hér hefið orðið umhorls, hefði
eitthvað það skeð, sem tafði
,Þyril“, eða honum hefði hlekkzt
eitthvað á.
En það undarlegasta við þetta
allt er þó, að kjörnir bæjarfull-
trúar, sem er trúað fyrir því að
sínu leyti að sjá heill og hag bæj
arfélagsins borgið í hvívetna,
skuli láta hafa sig til þess að
taka við boðum slíkum sem
|reim, er vitað er, að þeir fengu
varðandi „Litlafell“, vitandi
manna bezt um það, hvað í húfi
var. En svo lágt geta sumir menn
lagzt í þjónkun sinni við ímynd
aðan, pólitízkan ávinning.
Reiðin yfir úrslitum vinnu-
deilunnar hér í vetur og vissan
um fullkominn ósigur í því
pólitízka brölti, sem nú fer fram
í Reykjavík, stjórnar þess-
um mönnum og gerðum þeirrá.
Og það er ekki þeim að þakka,
að hér urðu ekki stórvandræði
af.
Þau hjónin eignuðust 5 dæt-
ur, sem allar lifa hana, einnig
sáu þau uni móður Jóhönnu sál
og heilsulausa systur. Heimilið
var því erlitt og á þeim árum
oft takmarkaðar tekjur, en ráð-
deikl hennar og hagsýni gerðu
krónu úr hverjum eyri. Oft sá
ég hana taka flíkur, sem aðrir
voru hættir að nota, spretta
þeim og snúa og sauma úr þeim
fínustu spariföt á börnin sín.
Þannig gæti ég lengi haldið á-
fram.
Seinni árin átti hún við heilsu
leysi að búa, en aldrei heyrðist
kvörtun eða óánægjuorð um hlut
skiptið, heldur hugsaði hún allt-
af um þá sem'voru í kringum
hana. Sérstaka umhyggju bar hún
fyrir systur sinni, sem búið hef-
ur við langvarandi sjiikdóm, og
heimili sínu, sem henni var allt.
Hagsýnin og þolinmæðin auð-
kenndu jressa konu á svo eftir-
minnilegan hátt, að ég vildi
óska, að landið okkar ætti marg-
ar mæður slíkar.
Jóhanna sál, var fædd 29.
október 1898, dáin 23. marz s.
I. og var þá rúmlega 57 ára.
Hún var gilt Sigurði Þorsteins-
syni, sem lifir hana ásamt dætr-
um Jreirra 5, sem allar eru uþp-
komnar.
Okkur vinum hennar finnst
sætið autt og tómlegt gamla
heimilið hcnnar, en þó mun
söknuðurinn og tómleikinn
verða mestur hjá manni hennar,
sem mest stundaði hana síðustu
árin, sem hún þurfti mjög hjálp
ar með, þótt hún væri ekki altaf
rúmlöst. Hún sagði við mig, er
þessi orð rita, þegar ég talaði
sfðast við hana í sjúkrahúsínu
viku áður en hún dó og við
minntumst á mann hennar:
„Hann hefur verið mér nær-
gætinn og hjálplegur í veikind,
um mínum.“
Góður Guð blessi ykkur, ást-
vinina, og ég er þakklát fvrir,
að hafa fengið að kynnast þess-
ari konu, sern skilur eftir svo huo-
O
næmar minningar.
Vinkona.
„Já eða nei”
Sveinn Ásgeirsson, hagfræð-
ingur, kom hingað til Eyja, mið-
vikudaginn 6. þ. m. og efndi til
upptöku á þætti sínum, Já eða
nei, í Samkomuhúsinu um
j kvöldið.
Með Sveini komu rímsnill-
ingarnir þrír, Jieir Guðmundur
Sigurðsson, Helgi Sæmundsson
og Karl ísfeld. Brástþeim ei boga
listin nú fremur en áður, og
botnuðu Jreir snarlega alla þá
fyrri parta, er lyrir þá voru lagð-
ir. Voru sumir þó í eríiðara
lagi. Fórst þeim öllum ágætlega,
og mátti vart á milli sjá, hver
þeirra var snjallastur.
Tvær voru umferðir í „Já eða
nei.“ Voru spurningarnar eink-
mn varðandi Vestmannaeyjar,
svo sem „Var Magnús Vestmann
fyrsíi alþingismaður Vcstmanna-
evja?“ — „Voru Vestmannaeyj-
ar í einstaks mannS eigu eftir
1250?“ — o. s. frv. Sigurvegari
í bessari umferð varð Einar Þ.
Jónsson frá Berjanesi, hér. Hlaut
hann að verðlaunum trúlofunar
hringa frá Kjartani Ásmuridss.,
gullsmið, í Reykjavík.
í annarri umferð varð sigur-
vegavi Lárus Bjarnason. Hlaut
harn að verðlaunum frakka að
eigin vali hjá fyrirtæki einu í
Revkjavík.
í síðari umferð var svo til ein-
gönau spurt um efni úr Njálu.
Mætíi helzt að því finna, að
sourningarnar voru of einhæfar.
I Þær hefðu mátt vera meira á
víð og dreif í jzessari umferð, þar
sem í fyrri umferðinni var líka
svo tíl eingöngu spurt einhæft.
Ekki var þess getið, hversu
fbars’ir vísubotna-r bárust við
fyrri hlutanum, sém sendur var
út í salinn. En þeir voru nokkuð
margir.
Verðlaun íýrir bezt.a botninn
hlaut Gunnar Sigurmundsson,
prentari. Fer hér á eftir fyrri
Iilutinn og botn Gunars:
„Það cr dýrð og dásemd mest
djarfur svifa um geiminn.
Haf’ cg fleyg og fráan hest.
rnér jinnst ég eigi heiminn.“
Verðlaunin fyrir vísubotninn
voru vandað „Watcrman‘s“ -
pennasétt.. Verður ekki annað
sagt en Sveinn liafi veitt sigur-
vegurunum góðar gjafir.
Þrátt fyrir ýmsa ágalla á frarn-
kvæmd upptökunnar, sem orsök-
uðu óþarflega langar tafir, en
þær verða ekki skrifaðar á reikn
ing Sveins Ásgeirssonar og að-
stoðarmanna hans, nema að litlu
leyti, tókst þátturinn vel og lík
aði gestum ágætlega skemmtun-
in. Verður þátturinn fluttur í út
varp síðar, væntanlega áður en
langt um líður.