Fréttabréf Ættfræðifélagsins - 01.01.2007, Blaðsíða 5

Fréttabréf Ættfræðifélagsins í janúar 2007
En harðindin sverfa að og í ljóðabréfi til Björns
sonar síns yrkir Olafur:
Afþví heyjaaflinn minn
ekki er til dugandi.
Fráleitt er aðfolinn þinn
fullvel sé í standi.
Þó magitr sé og meir en það
mergur er í kalli.
Hann mun standa hin þó að
hrossin niður falli.
Tel ég stœði trippið sig
ef tíðin fœri að skána.
Heldur kœmi hart við mig
úr hor ef drœpist Grána.
Það eina sem gleður er sopinn og Ólafur yrkir:
Hér þó gerist hart um smekk
handa gömlu trýni.
Þriggja pela flöskufékk
fitlla af brennivíni.
Þau Ólafur og Ingibjörg taka líka stefnuna vestur.
Lífið er betra þar. Og Ólafur yrkir:
Styngur korði muna minn
mitt er bú á sandi.
Mér svo forði forlögin
að fúna á Norðurlandi.
Guðfinnskelda
Sömu sögu er að segja af Guðfinni og Jóhönnu
Hólmfríði, foreldrum Agnesar langömmu minnar.
Þau hafa heldur ekki frá neinu að hverfa. Steinunn
litla dóttir þeirra, skírð eftir móðurafa sínum Bama-
Steini, Sigfússonar Bergmann og Steinunni föður-
ömmu sinni á Litla-Bakka í Miðfirði, fór ung
í gröfina. Agnes er eina bamið þeirra sem lifir,
augasteinnin þeirra og yndi, að ekki sé minnst á litlu
barnabömin Guðfinn, Ólaf og Guðmund sem öll eru
farin yfir að Breiðafirði. Þau Guðfinnur og Jóhanna
Hólmfríður stefna því líka vestur.
En bæjarleiðimar gátu verið langar í þá daga. Fyrst
bjuggu þau eitt eða tvö ár í Bakkaseli, örlitlu býli
uppi á Laxárdalsheiði, en síðan á Svalhöfða sem er
næst fremsti bær í Laxárdal. Varðveist hefur saga af
Guðfinni langalangafa mínum frá Svalhöfðaárunum,
en þá var Guðfinnur rúmlega fimmtugur. Þar sló
hann keldu sem hann ranglega taldi sig hafa yfirráð
yfir, en hann var náttúrlega ekki mjög kunnugur á
þessum slóðum. Þegar svo Sólheimabóndinn ætlaði
að fara að slá sína keldu var Guðfinnur búinn að því.
Út af þessu spunnust miklar deilur og var keldan
upp frá því kölluð Guðfinnskelda og er svo enn sbr.
örnafnaskrá Svalhöfða og Sólheima.
Hólmfríður Björnsdóttir (1877-1935) húsfreyja í Vogi á
Fellsströnd, ásamt Einari Guðbrandssyni manni sínum
og Valgerði dóttur þeirra.
Guðfinnur, langalangafi hefur trúlega verið
svolítill ævintýramaður, en ungur giftist hann
konu sem var 22 ámm eldri en hann. Hún hét
Bergþóra Jónsdóttir frá Egg á Hegranesi, f. um
aldamótin 1800. Hún var langamma Benedikts
heitins Jakobssonar vinar míns úr Ættfræðifélaginu.
Guðfinnur var fæddur 1822. Þau Bergþóra bjuggú
aldrei saman, áttu engin börn saman og skildu eftir
árið! Um ástæðu hjónabandsins veit enginn lengur.
Þegar Guðfinnur var aðeins átta ára gamall
gerðist atburður sem sjálfsagt hefur markað djúp
spor í fjölskyldu hans en það var aftaka þeirra
Agnesar Magnúsdóttur og Friðriks Sigurðssonar. En
móðir Friðriks, hin alræmda Þorbjörg Halldórsdóttir,
og Steinunn móðir Guðfinns, voru systradætur og
þeir Friðrik og Guðfinnur því þremenningar.
Björg Magnúsdóttir ljósmóðir frá Túngarði,
fóstra móður minnar, mundi Guðfinn. Hún var sex
ára þegar hann lést. Hún sagði að hann hefði verið
Iágvaxinn, gildur og hljóðlátur maður.
Ólafía, dóttir Ingibjargar afasystur minnar, sagði
mér eftirfarandi sögu af Guðfinni og Jóhönnu
Hólmfríði og mömmu sinni: Einhverju sinni komu
Guðfinnur og Hólmfríður að Ytrafelli um hávetur
til Agnesar dóttur sinnar, og sáu þá að Inga litla
(Ingibjörg dótturdóttir þeirra) var berrössuð og
ísköld! Þeim varð svo mikið um að þau fóru heim
og sátu uppi alla nóttina og prjónuðu á hana buxur,
prjónuðu sína skálmina hvort og fóru með til Ingu
um morguninn.
Ekki við eina fjölina felldur
En Steinunn, langalangalangamma mín, móðir
http://www.vortex.is/aett
5
aett@vortex.is