Unga Ísland - 01.07.1924, Blaðsíða 4

52
UNGA ÍSLAND
í áliti, og eftir fyrsta sögutímann var
næstum því hætt að líta niður á hana,
þá hafði hún sagt skýrt og rjell frá öllu,
sem slóð í lexíunni, án þess nokkuð
þyrfti að spyrja hana. Og Ásgerður
kensluko'na, sem annars var spör á hól,
sagði að hún væri afbragð.
Hún hafði likn sjeð svo mikið af
heiminum, þvílík undur. Hún hatði
komið til Reykjavikur, og þar hafði hún
sjeð konungshjónin, og meir að segja:
hún hafði hneigt sig fyrir drotningunni.
Regar þetta kom upp úr kafinu, þá var
farið að lita upp til Belu með aðdáun.
Montin var hún að vísu, en hún hafði
líka nokkuð að monta af. En sú dýrð:
að eiga bekkjarsystur, sem hafði hneigt
sig fyrir drotningunni. Rað var eins og
öllum bekknum findist hann verða kon-
unglegrar náðar aðnjótandi.
Pannig var Bela komin til virðinga
og álit hennar rótgróið. En hamingjan
er hverful. Óvænt og all i einu dró ský
fyrir gleðisól Betu. Og það var buxun-
um að kenna.
Haustið hafði verið hlýlt og gotl. En
tíðarfarið breytlist þegar frain kom í
nóvember, og einn morgun var komin
norðanált með snjó og frosti. Pegar
Beta var að búa sig af slað í skólann
þann dag, kom mamma hennar með
utanyfirbuxur úr rauðum ullardúk, og
sagði:
»Hjerna færðu hlýjar og góðar buxur,
Beta mín. Þú skalt fara úr þeim, þegar
þú kemur i skólann, og í þær aftur,
þegar þú fer heim. Þjer verður of heill
að silja í þeim inni«.
Beta klæddist í buxurnar, kvaddi
mömmu sína með kossi og hljóp í
skólann.
í skólaganginum var mas og hávaði.
Annarsbekkingar voru allir I besta morg-
unskapi. Telpurnar gáfu hver annari
olnbogaskot og köstuðust á glettniyrðum,
meðan þær fóru úr kápunum, og tóku
af sjer haltana og röðuðu skóhlífunum
meðfram veggnuin.
»Nei', góðan daginn, Bela. Fansl þjer
ekki þungt það, sem við áttum að hafa
í málfræðinni? Mjer hæltir við að segja:
»mjer dreyindi«, og jeg er viss um jeg
segi það i líinanum — sannaðu til. . . .
Nei, en hvað er þetta? Þú ætlar þó
ekki að fara að hátta?«
Selma lók fram í sínar eigin kvartan-
ir um málfræðina og glápti undrandi á
Betu. Hún hagaði sjer svo skringiiega.
Bretti hún ekki upp um sig pilsin og
fór að leysa niður um sig buxurnar.
Það var ekki svo sjerlegt, þó að bux-
urnar væru rauðar. Lillu sjrstkinin
heima á preslsetrinu voru venjulega í
rauðum eða bláum baðmullarbuxum
hversdags, svo það gat ekki verið at-
hugavert. Þótt það væri vitanlega fjarska
barnalegt. Og það átli ekki sem best
við annan klæðnað Betu, því að hún
var ælíð mjög smekklega búin. En hvers
vegna var hún að fara úr buxunum?
Beta lók þessu ósköp rólega. Hún
hló, fór úr þeim rauðu og hengdi þær
upp á snaga, eins og ekkert hefði í
skorist.
»Ertu í öðrum innan undir?«
»Já, það er víst um það«, svaraði
Bela, hissa á slíkri spurningu,
»Nei, hvað heyri jeg? Erlu í tvenn-
um, alveg eins og strákur? Heyri þið,
stelpur, sjáið þið buxurnar hennar Belu«.
Nú varð almennur hlátur. Fyrst hló
Beta með, en svo firtist hún, setti á sig
svip og fór inn í slofu. Henni fanst ó-
þolandi að vera liöfð að athlægi.
Hún gleymdi þessum raunum alger-
lega, meðan á tímum slóð. Þar gekk