Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1955, Qupperneq 49

halldór kiljan laxness
31
^ór gengur út frá því, að sjónarmið
Síðu-Halls sé hið eina rétta. Dæmi
þess er hinn írski þræll, sem vík-
lngar hafa drepið foreldra hans og
systkin en stolið nautum hans, hann
lastur aldrei eggjast til víga, en hann
sjálfur og afkomendur hans lifa af
Vlgmennina norrænu.
Það var náttúrlegt að Halldór
veldi Þorgeir Hávarsson til þess að
Vera fultrúa hugmyndaheims hetju-
skaparins, því hann er það í Fóst-
braeðrasögu sjálfri. Halldór lætur
^aoður hans gamla kenna honum
ketjufræði og innprenta honum þá
trú að faðir hans hafi verið víkingur
^ikill og sigursæll, þótt öfugt væri.
etjan á ekki að fást við annað en
ardaga, ekki mæla öðrum orðum
sannyrðum sverða, ekki þjóna
e pum en grimmum og gjöflum
erkonungum, ekki sækjast eftir
? ru en orðstír fyrir slíka lifnaðar-
sem skáld geta haldið á lofti
fV° aldrei deyi hróður þeirra.
ormóður Kolbrúnarskáld verður
s ald hans og hefnir, þegar hann
^ ekki að sinna konum þeim tveim,
0 brúnu og hinni björtu mey, er
ent hafa fjöregg hans milli sín.
iur á móti telur Þorgeir það
að Stnnt kappa-virðingu að hokra
_ onum. En til konungs sér kjósa
eir af afspurn ólaf Haraldsson.
■^orgeir hefur hetjubraut sína
u ^ví að hefna föður síns, en á
u PVax_farárum hans á Vestfjörð-
1Tia segja að stundum gangi
kuð rysjótt að halda hetju-
vilLh 'nn^’ Því margt lítilmenni
eða 6^Ur §an§a af eign sinni lítilli
geta þeim svarabræðrum mat
Ur en berjast við þá um svo
hluti. Þó vegur Þorgeir
félitl;
nokkra menn sem heldur kjósa að
berjast en láta hlut sinn. Aftur á
móti gengur mestur berserkur
Vestfjarða, flækingurinn Butraldi
úr greipum Þorgeiri á hinn háðu-
legasta hátt og hefur með sér Lús-
Odda fylgdarmann Þorgeirs. Er svo
að sjá að Þorgeir sé hræddur við
Butralda, enda á Butraldi eftir að
standa yfir höfuðsvörðum hans en
það var háðung mikil og harm-
leikur hetju að vera veginn af skil-
litlum mönnum. í Fóstbræðrasögu
vegur Þorgeir Butralda þegar er
þeir finnast, svo hér hefur Halldór
breytt höfuðatriði. Nú skiljast leiðir
þeirra fóstbræðra, Þormóður kvæn-
ist hinni björtu konu sinni og á
sæla daga, en Þorgeir fer utan,
brýtur skip sitt á skeri við írland
en er bjargað af skeri eftir sex
dægur af írum sem þá daga hafa
verið að halda hátíð heilagrar
Bélindu og dýrka tönn hennar
þriggja þumlunga langa en fjögra
breiða. Þetta er einn af skemmti-
legustu kapítulum bókarinnar, því
Halldór lætur hér heiðinn hetju-
skap og kristinn dóm af betra end-
anum leiða saman hesta sína á
forkostulegan hátt. Þorgeir hótar
írum ráni og drápi, ef þeir frelsi
sig af skeri, en þeir syngja á móti
Elskið óvini yðar og svo framvegis.
En þeir hafa að lokum frelst sig
undan ágangi víkinga með því að
fylgja fátæktarboðorði kristins
dóms, eiga ekkert nema tönn
heilagrar Bélindu, lifa í jarðhreys-
um á þangi og sölvum, slegnir
máláttu. Næst kemst Þorgeir í flokk
danskra víkinga á Englandi og
slæst þar loks í för með ólafi kon-
ungi Haraldssyni hinum digra.