Fjarðarpósturinn - 28.01.1988, Blaðsíða 8

8
FJARÐARPÓSTURINN
Sigrún Þorleifsdóttir í Burkna:
Það má líkja þessu við frækom sem sett er í mold.
-ef hlúð er að því vex það og verður að tréi.
Laugardagskvöldið 14. nóv-
ember s.l. var bjart og milt eins og
svo mörg kvöld á þessum vetri.
Hafnfirðingur, sem byf uppi á
hrauni vissi þó ekki hvemig á sig
stóð veðrið þegar hann gekk út á
svalir um kvöldið. Hver flug-
eldurinn eftir annann lýsti yfir
miðbænum.
Hvað er nú á seyði, hugsaði
hann. Ég er ekki orðin ruglaður í
tímatalinu, það eru ekki komin
áramót. Það er ekkert nýtt skip í
höfninni. Geta þetta verið ein-
hverjir krakkar?
Það var enginn ruglaður,
heldur ekkert nýtt skip eða
krakkar að vekja athygli á sér
þetta kvöld, heldur var Dúna í
Burkna að halda upp á 25 ára
afmæli verslunarinnar, ásamt
fjölskyldu vinun og mörgum við-
skiptavinum niður á Linnetstíg.
Það var alveg sjálfsagt að lífga
aðeins upp á kvöldið með
flugeldum.
BlómabúðíHafnarfirðií25 ár.
Ég byrjaði snemma
að föndra.
Ég hafði alla tíð gaman af að
föndra. Ég byijaði snemma á því
og það hefur líklega verið sá
áhugi sem varð fyrsti vísirinn að
þessu. Maðurinn minn varð
heilsulítill ábesta aldri og varð að
hætta í sínu fyrra starfi. Það var
ekki um margt að velja og má
segja að við hefðum ekki neitt.
Alla vega var framtíðin óráðin.
Ég hafði fengist nokkuð við
skreytingar og eftir þetta fór ég
að færa mig meira inn á það svið
í atvinnuskyni. Ég fór að taka að
mér verkefni, í fyrstu aðallega
fyrir jól. Einnig útbjó ég pappírs-
skreytingar sem voru seldar á
jólaföstunni og síðan má segja að
þetta hafi vafið upp á sig. Þetta
var alla vega upphafið.
Verslunin opnuð.
1960, rak Hafnarfjarðarbær
blómaverslun. Sú verslun hafði
verið sett á stofn m.a. vegna
hugmynda um ræktunarstörf í
Krýsuvík. Þegar bærinn hugðist
hætta þessum rekstri átti ég tal
við þáverandi bæjarstjóra um
hvort möguleiki væri á því að fá
verslunina keypta, en hann
hreyfði aftur á móti þeirri hug-
mynd hvort ég væri ekki fáanleg
til þess að taka þennan rekstur að
mér fyrir bæinn. Ég hafði ekki
áhuga á því þannig að ekkert varð
úr þeirri hugmynd.
Síðan gerist það að Jón G.
Eyrbekk deyr. Hann hafði rekið
fommunaverslun í húsi við
Strandgötuna, sem kallað var
Gamla pósthúsið. Ámi Grétar
Finnsson hafði með dánarbú Jóns
að gera og var hann okkur mjög
hjálplegur með að fá þetta
húsnæði til afnota. Við þurftum
að hreinsa það, losna við mikiö af
gömlu dóti sem var orðið lítils
eða einskis virði og gera þetta allt
upp. Þótt maðurinn minn væri
orðin heilsuveill, gat hann unnið
við þetta. Hann var mjög
lagtækur og án þess efast ég um
að við hefðum geta hafist handa á
jafn skömmum tíma og var til
stefnu. Við fengum húsið afhent
í september og verslunin var
opnuð 10. nóvember.
Sérstaklega vel
tekið.
Okkur var tekið sérstaklega
vel. Ég man að fyrsti viðskipta-
vinurinn var Sverrir Magnússon,
lyfsali í Hafnarfjarðarapóteki.
Hann keypti sjö rauðar nellikkur.
Ég man að ég var svo taugaóstyrk
að ég ætlaði ekki að geta gefið til
baka. Það fyldi þessu viss
spenna.
Ég held stærð bæjarins hafi
hjálpað mikið til á þessum tíma.
Það þekktu allir alla og við
eignuðumst fljótt góða við-
skiptavini, fólk sem var ánægt
með þjónustuna og kom aftur og
aftur. Margir af fyrstu viðskipta-
vinunum halda enn tryggð við
okkur. Það eru meðmælin sem ég
get verið ánægðust með.
Ég hafði alla tíð alist upp við
ræktun og blóm. Það lá því
beinast við, þegar ég þurfti að
takast á við að sjá heimilinu
farborða.að fara inn á það svið.
Ég hafði ekki neina langskóla-
menntun en líklegast haft trú á
því að fönduráhugi minn og
reynsla af gróðri og ræktun gætu
komið mér til góða á þessu sviði.
Á þessum árum, fyrir og um
Hefur ekki verið átak að koma
henni á fót á þeim tíma ? Blm.
Fjarðarpóstsins heimsótti
Sigrúnu Þorleifsdóttur, eða
Dúnu eins og hún er jafnan
kölluð og maður fær á tilfinn-
inguna að hún vilji láta kalla sig,
á Merkurgötunni Eftir kaffisopa
og konfektmola var húsmóðirin
og kaupmaðurinn innt eftir
upphafinu.
Að reyna að gera allt
fyrir alla.
Starfsemin vatt fljótt upp á sig.
Ég held bæjarbúar hafi fundið
þörfina sem var fyrir þessa
starfsemi. Við höfðum það strax
fyrir vinnureglu að reyna að gera
allt fyrir alla. Veita alla þá þjón-
ustu sem við mögulega gátum.
Ég held að öll verslunarstarfsemi
verið að byggjast á þjónustu-
hlutverkinu.
Það kom líka að því að við
sprengdum utan af okkur húsið.
Húsnæðið í Gamla pósthúsinu
var einnig óöruggt til frambúðar.
Húsið var fyrir utan skipulag og
alltaf fyrirhugað að rífa það. Það
var því hugmyndin að fá inni í
húsi sem Loftur Bjarnason,
byggði á Strandgötunni en áður
en af því varð bauðst okkur að
kaupa húsnæðið á Linnet-
stígnum, þar sem við höfum
verið síðan.
Að selja blóm í
fjörunni.
Þegar við fluttum á
Linnetstíginn var það nokkuð
fyrir utan sjálfan miðbæinn. Þá
var þungi hans meira um miðja
Strandgötuna og í hinum enda
hennar. Það var eiginlega ekki
almennleg gata alla leið vestur
úr. Fiskibátar voru í fjörunni og
trillukallar að landa á þessum
tíma. Það hefur eflaust ein-
hverjum sýnst það ætú ekki
samleið, fiskibátamir á fjöru-
kambinum og blóma- og gjafa-
vöruverslun rétt fyrir ofan.
Ég held þetta hafi aðeins verið
Hafnarfjörður. Nálægðin var
mikil og óskildir hluúr áttu síma
samleið. Alla vega leið okkur vel
í þessu umhverfi og það
skemmdi aldrei fyrir viðskipt-
unum.