Prentarinn - 01.12.2000, Blaðsíða 12

Mikael Torfason
bókagerbarmanns
„Þú hefur prófað flest er það
ekki?“
„Jú,“ segi ég og glotti. Er
svona nokkurn veginn með það á
hreinu að hann er að tala um dóp
en þar sem spumingin er loðin
get ég alltaf sagst hafa misskilið
hana ef hann þrumar á mig ein-
hverjum fyrirlestri.
„Já,“ segir Pétur hugsi þar sem
hann stendur við vélina mína.
Við erum báðir með heyrnartól
en höfum dregið þau af öðru eyr-
anu. Rás eitt ómar í höfðinu á
mér ásamt sogskálahljóðum. Sog-
skálarnar kippa pappírnum inn í
vélina. Eg er að brjóta saman
reikninga í takt við upplestur
Ingvars E. Sigurðssonar á Gaura-
gangi Olafs Hauks Símonarsonar.
Þetta var uppáhaldsbókin mín
þegar ég var unglingur og ég
kann ekki við að slökkva á heyrn-
artólunum þó Pétur standi yfir
mér eins og bjáni.
„Hvenær farið út?“ spyr hann
loks eftir að hafa vandræðast yfir
hausamótunum á mér alltof lengi.
Mig grunar hvert hann er að
fara með þessu þó ég voni að
hann sé bara að spyrja af því að
vélin hans er biluð og honum
leiðist. Og ég sem hélt að bóka-
gerðarmenn væru álíka göfug
kvikindi og rithöfundar. Hafði
ímyndað mér, í barnaskap mínum,
að ef ég fengi vinnu í prentsmiðju
væri ég aðallega í því að fram-
leiða stórvirki bókmenntanna í
stað reikninga í tví- og þríriti.
Maður hafði allavega lesið um
prentara og bókbindara sem
gengu í ábyrgðir fyrir gömlu
snillingana. Þessir menn áttu að
hafa tekið þátt í að skapa stór-
brotna listamenn á borð við Þór-
berg og Laxness. Og snillingarnir
sjálfir voru víst svo helteknir af
verkum sínum að þeir mættu í
prentsmiðjurnar til að fylgjast
með og endurskrifa bækumar um
leið og þær voru settar. Svo sagði
sagan allavega en eini rithöfund-
urinn sem ég hef rekist á á vappi
um prentsmiðju er ég sjálfur. Og
ég vann þama og hafði góða og
gilda afsökun. Að vísu rakst ég
einu sinni á lítinn og ómerkilegan
útgefanda sem var að spá í að
skipta um prentsmiðju og mér
datt í hug að heilsa honum en ég
þorði því ekki.
„Sautjánda," svara ég en þá er
áætlað að við ógiftu hjónin fljúg-
um til Lundúna. Planið er að
versla bamaföt á Vísa og skipta
reikningnum út í hið óendanlega.
„Já,“ heldur Pétur áfram og það
er bara eitt sem þessi þunnhærði
fjölskyldumaður á eftir að segja:
„Ekki værirðu til í að taka pakka
með þér heim aftur?“
,Jú, jú,“ segi ég og vélin
stöðvast. Stórt húnt af reikningum
bíður þess að ég stokki þá og
strokki. „Frá hverjum?" spyr ég
og get ekki annað en glott út í
annað því ég veit alveg um hvað
hann er að tala þótt ég þykist vera
voðalega naív varðandi allt sem
hann segir.
„Þú þarft að ná í hann,“ svarar
Pétur og ég kippi reikningunum
úr vélinni og bæti á hana.
Við höfðum bara unnið saman í
nokkra mánuði, við Pétur, þegar
ég ákvað að smygla inn í landið
okkar 2000 pillum af Ecstasy fyr-
ir eina milljón í beinhörðum pen-
ingum. Og á þessum tíma, meðan
ég var að kaupa mér íbúð og
skrifa fyrstu bókina mína, fannst
mér sú upphæð stjarnfræðileg.
Þar að auki var þetta helvíti
spennandi. Ég hef aldrei haft for-
dóma Framsóknarmanna gagnvart
dópi. Mér hefur frekar fundist það
vera bara eins og brennivín. Gerir
fullt af fólki snarvitlaust og kem-
ur ákveðnum hluta af því í gröf-
ina. En það kom mér ekkert við.
Ég notaði ekki dóp og var alveg
sama þótt viti borið fólk neytti
eiturlyfja í tíma og ótíma. Það
hreinlega snerti mig ekki. Þar að
auki hef ég aldrei verið hlynntur
boðum og bönnum og leit á dóp-
bannið sem rómantískt fyrirbæri
eins og áfengisbannið var í gamla
daga. Þá var afi að smygla og
brugga og þær eru líka ófáar bíó-
myndirnar sem gerðar hafa verið
um rómantíska og heiðarlega bófa
sem smygluðu brennivíni á bann-
árunum í Bandaríkjunum. Það leit
því út fyrir að einhver rómantík:
leyndist í prentsmiðjunum eftir
allt saman.
Og þetta var mjög einfalt plan.
A leiðinni út keypti ég tvær flösk-
ur af koníaki í Fríhöfninni (við
vorum þama bæði, ógift og í okk-
ar fínasta pússi, og máttum taka
tvær sterkar inn og út úr landinu)
en áður hafði ég gert mér ferð í
Ámuna og keypt svona tæki til að
innsigla vínflöskur. Síðan þegar
út var komið fann ég tengiliðinn
og fékk afhentar tvö þúsund pillur
sem ég skipti niður í litla poka og
tróð ofan í flöskurnar. Þær fylltust
alveg en mér tókst samt að hella
smá af koníakinu ofan í þær aftur.
Síðan innsiglaði ég flöskurnar,
drakk restina af koníakinu, hélt
12 ■ PRENTARINN