Læknablaðið : fylgirit - 01.06.1996, Síða 42

38
LÆKNABLAÐIÐ 1996; 82/FYLGIRIT 31
með blóðþrýstingslækkandi lyfjum, digitalis og
þvagræsilyfjum.
Eftir að tillit hafði verið tekið til þessara þátta í
fjölþáttagreiningu Cox, höfðu einstaklingar með
þöglar ST-T breytingar tvöfalda áhættu á að deyja úr
kransæðasjúkdómi og 1,6 falda áhættu á að fá krans-
æðasjúkdóm.
Ályktun: Þöglar ST-T breytingar, þar sem búið er
að útiloka með vel skilgreindum aðferðum þá sem
hafa kransæðasjúkdóm, eru bæði merki um háan
blóðþrýsting og þöglan kransæðasjúkdóm. Þótt
þessar breytingar séu ósérhæfðar tengjast þær veru-
legi áhættu á að fá einkenni um kransæðasjúkdóm,
hjartadrep, hjartaöng eða skyndidauða og þessum
breytingum fylgja sjálfstæð neikvæð áhrif á horfur. í
ljósi þess árangurs sem unnt er að ná með fyrirbyggj-
andi meðferð er mikilvægt að leita sérstaklega að
þessum einstaklingum því um er að ræða stóran hóp
og skoða þá nánar með tilliti til hvort þeir hafi krans-
æðasjúkdóm.
E-56. Áhrif áhættuþátta hjarta- og
æðasjúkdóma á horfur einstaklinga
með hjartastækkun
Niðurstöður úr rannsókn
Hjartaverndar
Emil L. Sigurðsson, Guðmundur Þorgeirsson, Helgi
Sigvaldason, Nikulás Sigfússon
Frá Rannsóknarstöð Hjartaverndar, lyflœkninga-
deild Landspítalans, Heilsugœslustöðinni Sólvangi,
Hafnarfirði
A undanförnum árum hafa rannsóknir sýnt fram á
möguleika fyrirbyggjandi meðferðar meðal kransæða-
sjúklinga og þá sérstaklega áhrif blóðfitulækkandi
meðferðar á lífshorfur. Sjúklingar með hjartastækkun
hafa verið útilokaðir frá þátttöku í þessum tilraunum
og því óljóst um hlutverk hefðbundinna áhættuþátta
hjarta- og æðasjúkdóma á horfur þessa hóps sjúklinga.
Markmið þessarar rannsóknar var að kanna hvaða
áhrif þessir áhættuþættir hafa á horfur karlmanna sem
hafa hjartastækkun á röntgenmynd.
Efniviður er 9.139 karlmenn sem fylgt hefur verið
eftir hjá Hjartavernd í fjögur til 24 ár á árunum
1968-1992. Einstaklingar voru flokkaðir í vel skil-
greinda greiningarhópa við fyrstu koma á grundvelli
svara við Rose spurningalista um hjartaöng, sjúkra-
skýrslna frá sjúkrahúsum, niðurstöðum læknisskoð-
unar og hjartarafrits. Eftirfarandi greiningarhópar
voru notaðir: 1. Greint hjartadrep. 2. Ógreint
hjartadrep. 3. Hjartaöng með EKG breytingum. 4.
Hjartaöng án EKG breytinga. 5. Hjartaöng án EKG
breytinga en ekki staðfest af lækni. 6. Þöglar ST-T
breytingar. 7. Engin merki um kransæðasjúkdóm.
Hjartastækkun var skilgreind sem hlutfallsleg
hjartastærð yfir 550 ml/m2 á röntgenmynd sem tekin
var í tveimur plönum.
Niðurstöður: Algengi hjartastækkunar var háð
aldri; 3,7% hjá körlum undir fertugu en jókst í 21%
meðal þeirra sem voru 75 ára og eldri. Helmingur
karla með hjartastækkun hafði háþrýsting, þriðjung-
ur hafði þekktan kransæðasjúkdóm en 37% höfðu
hvorugt. Kransæðasjúkdómur hafði veruleg áhrif á
horfur einstaklinga með hjartastækkun. Af hinum
hefðbundnu áhættuþáttum hjarta- og æðasjúkdóma
hafði blóðþrýstingur í slagbili og serum kólesteról
sjálfstæð neikvæð áhrif á líkur þess að deyja úr
kransæðasjúkdómi, með hlutfallsáhættu 1,015 á
mmHg og 1,01 á 10 mg/dl serum kólesteróls. Reyk-
ingar yfir 25 sígarettum á dag 2,3 földuðu heildar-
dánarlíkur karlmanna með hjartastækkun.
Ályktun: Hinir hefðbundnu áhættuþættir hjarta-
og æðasjúkdóma, kólesteról, reykingar og hár blóð-
þrýstingur hafa sjálfstæð neikvæð áhrif á horfur karl-
manna með hjartastækkun. Niðurstöðurnar benda
til þess að rétt sé að bregðast við þessum áhættuþátt-
um á sama hátt og þegar hjartastækkun er ekki til
staðar.
E-57. Left ventricular myocardial
perfusion and function in systemic
sclerosis before and after diltiazem
treatment
ÁrniJ. Geirsson, Ragnar Danielsen, Eysteinn Péturs-
son
Frá lyflœkningadeUd Landspítalans
Objective: To examine Ieft ventricular (LV)
myocardial perfusion and function in relation to
long-term calcium blocker treatment and the effect
of exercise and cold exposure on myocardial per-
fusion in patients with systemic sclerosis.
Methods: Myocardial perfusion was assessed at
rest, during cold exposure and at peak exercise in 10
patients with systemic sclerosis, before and after
long-term diltiazem treatment. The myocardial
perfusion was assessed by single photon emission
computerized tomography (SPECT), after i.v. in-
jection of 99mTc 2-methoxyisobutyl isonitrile
(MIBI). The images were reconstructed into three
24 mm thick transverse slices (short axis) of the left
ventricle. Seven of the 10 patients were examined
with Doppler echocardiography before and after
long-term calcium blocker treatment.
Results: Before diltiazem treatment, average
myocardial perfusion was assessed at rest, during
cold exposure and at peak exercise. Compared with
average resting values, isotope uptake was increased
by 48% on average after exercise, and compared
with cold exposure the exercise value was increased
by 35% on average. There was however, no differ-
ence between myocardial isotope uptake at restand
during cold exposure. After 11 (seven to 14) months
of diltiazem (240 mg/day) treatment, there was no
change in isotope uptake in the myocardium at rest,