Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.12.1929, Blaðsíða 7

Stefnir]
Fréttabréf.
197
greinar, og það er það, að Árna-
safn á nú héðan af hvergi heima
nema á íslandi. Öllum þeim hand-
ritum og skjölum, sem þar eru
saman komin, var safnað saman á
íslandi. Við eigum að þakka Dön-
um fyrir geymsluna og fara fram
á það, að safnið verði flutt til ís-
lands »með öllum réttindum og
skyldum«, sem því fylgja. Þetta er
ekki nema rétt afleiðing þess, að
við erum nú orðnir færir um að
geyma safnið, svo öruggt sé, og
höfum fengið þá stofnun, sem sjálf-
sögð er sem miðstöð þeirra fræða,
sem Árnasafn getur orðið að gagni,
en það er Háskólinn. Sjálfsagt væri
að Kaupmannahafnarháskóli hefði
mann eða menn í nefnd þeir'ri, sem
hefði æðstu stjórn safnsins, og nátt-
úrlega ætti að tryggja Dönum greið-
an aðgang að safninu.
Halldór Hermannsson orðar þetta
að visu ekki í grein sinni, en hann
hefir hreift við þeim atriðum, sem
leiða rökrétt til þessarar hugsunar.
Hingað til hefir verið óskað að fá
þau skjöl og handrit, sem beinlínis
var sannanlegt, að voru komin í
heimildarleysi af landinu. En við
þetta má ekki nema staðar. Kaup-
mannahöfn er að hætta að vera sú
miðstöð íslenzkra fræða, sem hún
var um langt skeið. Sú miðstöð er
að færast »heim«, eins og svo margt
Halldór Hermannsson.
annað. En þá má ekki svifta okk-
ur þeim hjálpargögnum, sem við
eigum, að visu ekki lagalega, en
samkvæmt allri sanngirni og eðli
hlutarins.
Veiting rektorsembættisins við
Mentaskólann kom yfir marga hér
eins og reiðarslag. Það er eins og
menn hafi í lengstu lög von um,
að þeir geti lesið vinber af þyrn-
um eða íikjur af þistlum. Þetta, að
veita ungum og óreyndum pilti eitt
virðulegasta og vandasamasta em-
bætti landsins, þó að um það sæki
hópur svo valinkunnra manna, að
ráðherrann sjálfur lætur lýsa því
yfir, að hann hafi ekki getað gert