Morgunblaðið - 14.03.2012, Blaðsíða 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 14. MARS 2012
Þegar ég kynntist Guðbjörgu
fyrst, fljótlega eftir að við Hellen,
dóttir hennar, hófum samband
okkar, kom í ljós sérstök tenging á
milli okkar, en það var hinn sam-
eiginlegi afmælisdagur, 22. febr-
úar. Stórafmæli féllu þó ekki sam-
an hjá okkur, en það munaði þó
ekki nema einu ári á milli þeirra,
ég varð sextugur nú á dögunum,
en hún náði því miður ekki að
verða níræð á næsta ári.
Fljótlega kynntist ég Guð-
björgu betur. Hún var einstaklega
gestrisin og þjónandi manneskja,
og alltaf átti hún þessar fínu kökur
á lager. Ég man sérstaklega eftir
furstakökunni hennar á þessum
tíma. Þegar maður sér myndir af
Guðbjörgu dettur manni helst í
hug að þar fari furstafrú, glæsileg
kona, hávaxin, teinrétt í baki og
vel tilhöfð. Hún var þó annað og
meira en það, og þjónaði gestum
sínum af einstakri umhyggju.
Þegar við komum í síðustu heim-
Guðbjörg
Bjarnadóttir
✝ GuðbjörgBjarnadóttir
fæddist í Reykjavík
22. febrúar 1923.
Hún lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi
27. febrúar 2012.
Útför Guð-
bjargar fór fram
frá Kópavogskirkju
5. mars 2012.
sókn mína til hennar
á Kársnesbrautina
þar sem hún lá fár-
sjúk í rúminu virtust
einu áhyggjur henn-
ar vera hvort Einar
fengi nú ekkert kaffi.
En við gátum róað
hana hvað það varð-
aði með því að segja
henni að ég væri
nýbúinn að drekka
kaffi.
Tengdamamma var líka mjög
elsk að dýrum og voru kettir þar
fremstir í flokki, en fleiri málleys-
ingjar nutu einnig elsku hennar.
Fuglarnir fengu sinn skammt út á
hlað. Ég man líka þegar við Hellen
vorum eitt sinn á ferðalagi með
henni að sumarlagi í Húnavatns-
sýslunum. Vorum við að aka um
sveitirnar þegar Guðbjörg kom
auga á eitthvað úti í móa, sem var
ekki eins og það átti að vera. Hún
bað mig að hægja ferðina og að
lokum að stöðva bílinn. Svo var
arkað áleiðis að kind, sem lá af-
velta á milli þúfna og gat enga
björg sér veitt. En Guðbjörg vatt
sér að skepnunni þar sem hún lá
bjargarlaus og kom henni á lapp-
irnar með hjálp okkar hinna, sem
vorum forviða yfir þessari uppá-
komu. Þannig var næmi Guð-
bjargar gagnvart skepnunum.
Ég kveð tengdamóður mína
með söknuði en jafnframt þakk-
læti yfir því að hafa fengið að
kynnast öndvegis manneskju eins
og henni. Ég bið almáttugan Guð
að blessa minningu Guðbjargar
Bjarnadóttur, megi hún hvíla í
friði.
Einar Eberhartsson.
Að velja eina minningu um þig
er ómögulegt fyrir mig því við vor-
um eins og tvíburar. Ég á ógrynni
af æðislegum, fallegum og
skemmtilegum minningum 19 ár
aftur í tímann. Ég og þú vorum
eitt, við vorum best saman og
bættum hvort annað upp sam-
kvæmt frásögn annarra. Mér líður
samt eins og þú hafir bara bætt
mig. Við vorum eins og skuggi
hvort annars því að enginn bjóst
við því að ég kæmist eitthvað ein.
Þú varst alltaf með mér og ég elti
þig hvert sem þú fórst. Við vorum
saman næstum því á hverjum degi
og hverju kvöldi. Þó að þú værir
litli bróðir minn var ég alltaf að
spyrja þig að því sem ég vissi ekki
eða skildi ekki og þú vissir ein-
hvern veginn allt.
Ég man eftir fáum skiptum þar
sem þú vissir ekki svarið en þú
hringdir kannski eða komst til mín
klukkutíma seinna og varst þá
með allt á hreinu, tilbúinn að út-
skýra fyrir mér. Þolinmæðin var
ótrúleg. Þú varst fullur af ónauð-
synlegum en samt skemmtilegum
staðreyndum um allt milli himins
og jarðar og endalausar hug-
myndir um allt. Þú varst með
ótrúlega dýpt í þér, varst kallaður
heimspekingurinn. Þú gast samt
verið stríðinn með þessar djúpu
pælingar eins og þegar þú spurðir
„hvar týnast týndir?“, labbaðir
svo burt og skildir mann eftir með
þetta. Fékkst mig alltaf til þess að
tárast úr hlátri þótt ég væri ekki í
skapi til þess og gladdir mig alltaf.
Sá eini sem gast það.
Ég varð alltaf róleg í nærveru
þinni og fannst allt æðislegt.
Hlustaði alltaf á þig og fékk nýja
og betri sýn á allt. Þú fórst alltaf
eftir hinu góða og jákvæða en líka
Gunnar Örn
Gunnarsson
✝ Gunnar ÖrnGunnarsson
fæddist í Hudiksval
í Svíþjóð 30. ágúst
1992. Hann lést af
slysförum í Tansan-
íu 18. febrúar sl.
Útför Gunnars
Arnar var gerð frá
Dómkirkjunni í
Reykjavík 7. mars
2012.
því sem var rétt. Og
þó að þú þyrftir að
rökræða við mig tók
það þig ekki langan
tíma því að ég gaf mig
alltaf strax, vitandi að
þú hefðir rétt fyrir
þér og hugsaðir rétt.
Þú varst alltof góður
og ekkert sem þú
sagðir eða gerðir var
með vonda hugsun á
bak við heldur bara
góða. Þú varst engill. Ég man eftir
því að ég sagði það oft við þig og var
næstum því orðin fúl því ég skildi
ekki hvernig þú gast verið svo
hreinn og beinn í öllu sem þú tókst
þér fyrir hendur.
Þú varst minn fasti punktur í líf-
inu og öll framtíðarplön voru byggð
með þér. Vorum að fara saman í
hjúkrunarfræðina því við vissum að
við þyrftum hvort annað og stuðn-
ing hvort annars eins og alltaf. Við
vorum að fara að vinna saman í
sjúkrabílunum og töluðum mikið
um hversu vel allir sjúklingarnir
myndu skemmta sér þrátt fyrir sín
meiðsl. Vorum komin það langt í
framtíðarplönunum að við vorum
byrjuð að ræða elliheimilin. Þar
ætluðum við að vera aðalskemmti-
mennin, vera pínu stríðin við starfs-
fólkið og fara daglega í hjólastóla-
kappakstur. Vorum svo að fara bíða
eftir að Daníel slægist í hópinn því
það var ekki langt í hann.
Ég gæti skrifað endalaust um
þig elsku ástin mín en ég má það
ekki út af reglum blaðanna. Síðasta
sem við sögðum hvort við annað í
símann þegar þú varst kominn
3.800 metra upp á Kilimanjaro var:
„Ég elska þig!“ og ég sagði: „Ég
elska þig líka og þú veist það.“
Helmingurinn sem stendur eftir,
Soffía Gunnarsdóttir.
Elsku Gunnar Örn okkar,
Engin orð nægja eða komast ná-
lægt því að lýsa þér.
Öll falleg og góð orð sem eru til á
öllum þessum tungumálum í þess-
um heimi komast ekki nálægt þér.
Þú varst með eitthvað ólýsanlegt
í þér og þú notaðir það, þú lýstir allt
og alla upp með því, þú þurftir ekki
einu sinni að segja orð.
Gerðir allt fyrir alla og varst
alltaf til staðar og þú ætlaðist ekki
til neins til baka frá neinum. Vildir
bara að þeir sem þú hjálpaðir
hlustuðu á þín góðu ráð og mundu
fara eftir hið góða.
Þú ert án efa besta og falleg-
asta manneskja sem við höfum
nokkurn tímann kynnst. Alltaf til
staðar, rosalega fyndinn, svo góð-
ur, yndislegur og hrein sál. Þessi
orð eru ekkert miðað við hvernig
þú varst.
Við erum svo þakklát fyrir
þann heiður að hafa fengið að vera
með þér í öll þessi ár og fengið allt
sem þú gafst okkur.
Þú varst sá besti af okkur
systkinunum þrátt fyrir að
mamma segi að við sem eftir
stöndum séum jafn góð og best á
okkur sviðum en svo er það bara
ekki.
Þín þolinmæði, metnaður, góð-
vilji, réttlætiskennd og samviska
myndi taka þig þangað sem þú
vildir og þetta ólýsanlega í þér
sem snerti alla. Allir sem mundu
fá þann heiður að kynnast þér á
þeirri leið myndu falla fyrir þér
eins og við hin. Þú varst sá sem
var á leiðinni svo langt í þínu lífi og
við vorum alveg örugg með það að
þú hefðir lifað ríkasta og ham-
ingjusamasta lífinu af okkur
systkinum.
Þú sagðir ekki neitt illt um
neinn annan, tókst öllum eins og
þeir voru og dæmdir engan fyrir
að vera hann sjálfur. Sýndir alltaf
áhuga og skilning á því sem allir
sögðu, og þú hlustaðir. Maður
upplifði virðinguna og fann fyrir
virðingunni sem manneskju þegar
þú hlustaðir og talaðir við mann.
Vildir alltaf hjálpa fólki, hjálpa
öllum sem þurftu á hjálp að halda.
Þótt það væru fátæk börn í öðru
landi, ókunnug manneskja sem þú
hittir eða bara vinur.
Alltaf svo jákvæður við öllu.
Reyndir og þú sást alltaf eitthvað
jákvætt sem enginn annar gat séð
þangað til þú bentir á það.
Þú áttir svo fallegt og hreint líf,
það voru engin „ef“ eða skuggar í
þínu lífi. Þú gerðir allt sem þú vild-
ir eins og eitt af því seinasta sem
þú gerðir, að komast upp á topp-
inn á Kilimanjaro og bjargaðir vini
þínum undan brennandi bíl áður
en að þú lést af eigin áverkum.
Þegar við heyrðum þetta þá hugs-
uðum við „Þetta er svo bara Gunn-
ar Örn að gera þetta.“
Við ætluðum að gera systkina-
merkið okkar sem var þríhyrning-
ur því að við héldum saman og við
vorum þrjú, við erum að fara að
gera það þrátt fyrir þetta áfall því
að þú ert hjá okkur og við ætlum að
standa saman í þessu þó að þú vær-
ir sá sem hélst öllu saman. Þú
kveður, við grátum.
Þín systkini,
Össur Gunnarsson og
Soffía Gunnarsdóttir.
Elsku yndislegi Gunnar Örn.
Við trúum því ekki enn að þú sért
farinn frá okkur, elsku frændi. Þú
varst einstakur og blíður strákur
og birtan í kringum þig svo aug-
ljós. Við mæðgurnar erum svo
þakklátar fyrir að hafa átt dýr-
mætar gleðistundir með þér síð-
asta sumar, við geymum þær
minningar í hjarta okkar um
ókomna tíð, elsku vinur.
Megi allar góðar vættir vaka yf-
ir elsku mömmu þinni, pabba og
systkinum þínum, þeirra sorg er
yfirþyrmandi á þessum myrku
dögum.
Hvíldu í friði elsku engill og við
hittumst seinna þegar okkar tími
kemur.
Þínar
Arney og Sigrún.
Það er erfitt að finna réttu orðin
til að minnast Gunnars Arnar. Í
rauninni duga engin orð á tíma
sem þessum. Hvorki til að lýsa því
hvers virði hann var okkur né til að
hugga þau sem syrgja og þurfa nú
að lifa við tómarúmið sem hann
skilur eftir. Andlát hans við rætur
Kilimanjaro er algjörlega óskiljan-
legt. Hann var aðeins 19 ára gam-
all og átti allt lífið framundan.
En sé líf hans skoðað í ljósi
þeirra heilinda, lífsnautnar og góðu
nærveru sem einkenndi hann skil-
ur hann meira eftir sig en margur
sem lifað hefur miklu lengri ævi.
Gunnar náði hátindi ævi sinnar
á toppi hæsta einstaka fjalls í
heimi. Hann náði að hringja heim
og deila innilegum fögnuði sínum
með fjölskyldu sinni og fannst
hann upplifa það í þessari ferð að
breytast úr unglingi í fullorðinn
mann. Hann komst einn félaga
sinna upp á tindinn og það var
hann sem hvatti þá áfram á þess-
ari sex daga göngu. Hann var
sjálfum sér samkvæmur til hinstu
stundar og barðist eftir slysið
ásamt Birni víni sínum við að
bjarga félaga þeirra úr brennandi
bílnum. Jon mun vera úr lífshættu
og á það Gunnari og Birni að
þakka.
Þegar ég kynntist Gunnari var
hann ástríðufullur hjólabrettast-
rákur. Ég man að vetrardag nokk-
urn fylgdist ég með honum út um
eldhúsgluggann, sá hann eyða
heilum eftirmiðdegi í eitt einasta
tækniatriði. Hann var vanur að
segja að það tæki 8.000 tíma að ná
verulega góðum árangri í ein-
hverju. Það þýddi því ekkert ann-
að en koma sér að verki. Og hætta
ekki of snemma.
Eftir dauða Gunnars barst bréf
til hans frá hjálparsamtökum sem
þökkuðu honum stuðninginn og
kom þar í ljós að Gunnar hafði á
eigin vegum stutt við barn í Afr-
íku. Það er áreiðanlega til fleira
ungt fólk sem finnur svo til með
börnum í Afríku sem búa við erfið
kjör að það ákveður að gera eitt-
hvað þeim til hjálpar, en ég þekki
engan sem mundi gera það án
þess að hafa einhvern tíma orð á
því.
Gunnar hafði einfaldlega enga
þörf fyrir að auglýsa eigin góð-
verk. Bróðir hans orðar það þann-
ig að hann hafi verið gjörsamlega
laus við allt egó. Sem ég held að sé
alveg rétt. Mér fannst hann hvíla í
sjálfum sér sem er fágætt á þess-
um aldri. Og kannski bara einfald-
lega fágætt – án tillits til aldurs.
Reyndar held ég að hann mundi
ekki telja sig hafa verið að gera
góðverk. Honum fannst frekar að
það væri eðlilegt að láta gott af sér
leiða ef og þegar hann gæti.
Það sem ég mun sakna allra
mest eru ekki bara allir góðu kost-
irnir hans, heldur vera hans í
núinu. Gunnar hafði yfir sér alveg
sérstaka og örláta mildi gagnvart
þeim sem hann elskaði. Hann naut
þess þess að eiga tíma með fjöl-
skyldunni: systkinum sínum og
Daníel litla, Hameed og foreldrum
sínum
Íhugull, hjartahlýr og næmur
ungur maður með góða kímnigáfu.
Ég hefði óskað svo heitt að fá
njóta lengur samfylgdar hans. Ég
er innilega þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast honum meðan
enn gafst tími til. Vegna þess að
hann lifði lífi sínu eins og hann
gerði eru minningarnar svo falleg-
ar og munu fylgja okkur um
ókomna tíð.
Mette Ofir.
Elsku Gunnar Örn.
Mikið óskaplega er fráfall þitt
sárt, elsku frændi. Þú stóðst alltaf
með sjálfum þér og gerðir það sem
þig langaði til hvort sem það þýddi
að mæta á hverjum degi á nátt-
fötum í leikskólann, stökkva af
stærstu stökkpöllunum í sundi á
meðan ég var með hjartað í bux-
unum af hræðslu, keppa í boxi eða
klífa Kilimanjaro. Að standa með
sjálfum sér sýnir hugrekki og það
áttir þú svo sannarlega.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
(Bubbi Morthens.)
Þín frænka,
Ólafía Kristín (Lóa).
MOSAIK Hamarshöfða 4 • 110 Rvk • s. 587 1960 • www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir
Í tilefni af 60 ára starfsafmæli okkar bjóðum við
fría uppsetningu á höfuðborgarsvæðinu
og fría pökkun á legsteinum sem fara út á land
Mikið úrval - Vönduð vinna - Gott verð
Marmari
Granít
Blágrýti
Gabbró
Líparít
✝
Hjartans þakkir færum við öllum þeim sem
sýndu okkur hlýhug og vináttu við andlát og
útför elskulegs eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður og afa,
INGVARS MAGNÚSSONAR.
Starfsfólki Droplaugarstaða eru færðar
innilegar þakkir fyrir velvild þeirra í garð
hans og fjölskyldunnar.
Jenný Bjarnadóttir,
Bjarni Ingvarsson,
Ingvar Örn Ingvarsson,
Fríða Björk Ingvarsdóttir,
tengdabörn og barnabörn.
✝ Gréta Halldórsfæddist á Ak-
ureyri 14. mars
1935. Hún lést á
heimili sínu, Bakka-
hlíð 39, Akureyri, 3.
mars 2012.
Móðir Grétu var
Helga Valdimars-
dóttir.
Árið 1957 giftist
Gréta Kristjáni Ís-
aks Valdimarssyni
frá Ísafirði. Hann lést 26. sept-
ember 2011. Börn þeirra eru. 1.
Helga Sigríður, maki Jón Þór
Guðjónsson, þau eiga fjögur
börn. 2. Árni Valdimar, maki
Ragnheiður Skúladóttir, þau
eiga fjögur börn. 3. Sverrir Þór,
maki Guðrún Hörn Stefánsdóttir,
þau eiga þrjú börn. 4. Margrét
Jónína, maki Páll Pálsson, þau
eiga þrjú börn. 5. Kristján Ísak,
maki Sigríður G. Pálmadóttir,
þau eiga þrjú börn. 6. Gunnar
Freyr, maki Margrét Dögg
Bjarnadóttir, þau eiga fimm
börn. 7. Elín Íslaug,
maki Kristinn
Ágúst Ingólfsson,
þau eiga þrjú börn.
Gréta fæddist í
innbænum og ólst
þar upp hjá móður
sinni og systkinum
hennar. Þau fluttu
síðan í Eyrarlands-
veg 14. Gréta gekk í
Barnaskólann og
Gagnfræðaskólann
á Akureyri og hóf síðan nám í
Hjúkrunarskóla Íslands árið
1954 og útskrifaðist þaðan árið
1957. Gréta vann á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Akureyri, á Krist-
nesi og dvalarheimilinu í Skjald-
arvík þar til hún lét af störfum
vegna aldurs.
Gréta hafði mikið yndi af
kveðskap og tónlist, var virk í fé-
lagsstörfum, var m.a. í Félagi
hjúkrunarkvenna.
Útför Grétu fór fram í kyrr-
þey frá Höfðakapellu 12. mars
2012.
Gréta Halldórs, vinkona okkar
og skólasystir, lést á Akureyri 3.
mars. sl. Það var góður hópur sem
hittist á Landspítalanum í ágúst
1954 til þess að hefja þar hjúkr-
unarnám. Bjartsýnar ungar stúlk-
ur fullar af tilhlökkun og eftir-
væntingu til að takast á við
þriggja ára krefjandi nám. Gréta
var ekki að stíga sín fyrstu skref á
sjúkrahúsi, hún hafði unnið á
Fjórðungssjúkrahúsinu á Akur-
eyri í eitt ár áður en hún hóf námið
og við fundum að þarna fór stúlka
með reynslu sem hægt var að
treysta. Gréta stóð sig með af-
brigðum vel í skólanum, gekk
örugg til allar verka, vel liðin af
sjúklingum sínum og samstarfs-
fólki og betri félaga var ekki hægt
að eiga. Ávallt glöð, hress og tilbú-
in í glens og gaman. Eigum við
skólasysturnar margar skemmti-
legar minningar um uppátæki
hennar.
Gréta giftist Kristjáni Valdi-
marssyni fljótlega eftir að námi
lauk og settust þau að í heimabæ
Grétu, Akureyri. Þau hjón eign-
uðust sjö mannvænleg börn. Þrátt
fyrir eril á mannmörgu heimili
vann hún við hjúkrun alla tíð.
Kristján eiginmaður Grétu er
nýlega látinn. Hann var okkur
skólasystrum og mökum góður
vinur, og áttum við margar
skemmtilegar stundir með þeim
hjónum á ferðalögum, bæði innan
lands og utan. Síðast fórum við
saman í viku ferð til London fyrir
nokkrum árum. Gréta virtist njóta
þessara samverustunda, þrátt fyr-
ir veikindi sem hrjáðu hana.
Síðust ár voru Grétu erfið.
Hægt og hægt missti hún minnið
og hvarf inn í sinn heim. Nokkrar
af skólasystrunum áttum ánægju-
lega stund með henni í Bakkahlíð-
inni fyrir tveimur árum. Hún var
mjög glöð að hitta okkur, þekkti
okkur með nafni, og við sungum
saman lögin sem við sungum á
góðum stundum í skólanum í
gamla dag. Gréta ljómaði af gleði
og mundi alla textana. Þetta var
ógleymanleg stund.
Við skólasystur Grétu braut-
skráðar frá Hjúkrunarskóla Ís-
lands í okt. 1957 sendum aðstand-
endum hennar innilegar
samúðarkveðjur og kveðjum góða
vinkonu með þökk fyrir allt.
María Guðmundsdóttir.
Gréta Halldórs